1.

čołoviêk
što brentajetsie v strujiê času
ne rozkryvšy tajn svoho prychodu na sviêt biêły
ne osoznavšy pravd załožanych v joho matrycіu
błudit zhubivšy niť
što vede do jadra sebe samoho
u kłubach štodionnoho chaosu
i vdychaje mhłu zmanlivych inspiracij
što stelut kładku v čovon ťmy
čołoviêk što v žornach nijakosti
mele čas nakreślany losom
i peresypaje začynu žovty pył miž šponuv zmovy
trepečetsie ob bereh čornych snôv
što zakryvajut horyzont nadiêji
u trochkutniku bezvychôdnosti
dôm robota ty
de ty ne ty
prosniś
dvery najdi što vedut do brodu
de nema idej
što kreujut son prožornoho bytia
de nema pokłonnikuv žovtoho telcia
de nema ludej mozolaščych koliêni
de nema idołuv łžy
de nema ťmy
de nema
tam
pomoliś do istiny
porodivšoji vselennu
verniś do peršoho słova
buď

2.

Kôl ty zabyv
dorohu do krynici pameti
de pokutujut zhublany toboju rôdny słova
de butviêjut klišy tvojich uspominuv
pronizanych napiêvom niv
de baťkovščyny son sprodviêčny cviv
a diś tam merkne promeń istiny
kotoru ty oputuješ radnom jich dobrobytu
de brentaješsie miž dobrom i złom
chvatajučysie kroson viêry,
kotoru mutiš molitvoju
za stranu čužynciuv
i strahneš v prohłubku žutkich snôv
što tkut
siêť nenavisti
i zahaniajut sovesť
u kovš vraždy
Ja Biêłu Ruś,
Ja Ruś Sviatuju
baču v snach svojich
što sytiat dušu iskrami istiny
de b ne byv
i odčarovujut z viďmarśkich słôv
što tkut osnovu łžy
dla surodičuv tvojich
i v nevud kidajut čužych idej
tvojich ditej

3.

ja diś
zadumany sidžu
ja tku radno vspominu
ja iskorki duševnoho ohniu
na poroch jarosti ne kinu
znajomoji žurby slozu
ne upušču na sercia kameń
ja son pro ščastie ne zišču
ne uvoskrešu płameń
čoho ž tohdy tak žudko mniê
zahlanuti v kołodeć času
i vkinuti prošedšy dniê
v bezdonnu čašu
bezsonnych muk
bezhłuzdych mar
i probliskuv
                  pohrozlivych
                        bahrovoho
                              svitła
                        ja ždu
                  pokôl
            duševny
      žar
vspepelit
      vsio
            dotła
što zvonom pochoti
vzdyblanoji jarymi šturškami zła
głušyt sovesti vstydlivy stohn
nikoli viêdati ne budeš
ty
      žyv
            po
                  što
ono poznaješ za što
požneš
      jich
            sto
                  po
                        sto

4.

što ž mnie
byłomu chłopciovi
diêvkam hołovu moročyti
zapuskatiś v prohłubku očej
vspominom žyti
od nedospanych nočej
na miêseć pohladati
što sered zôrok kročyt
čytati son proročy
ssati sens by z kôstki tuk
ujavlati dotyk ruk
tojiê
što v pameti zhubiła sliêd
kôl bačyš jiê
jak z horê zychodit vniz
jak krutitsie kruhom sebe
jak ponad kvjatami płyve
viruje jubočki zontom
što napovniaje žaždu snom
a ty sniš znov najavu
ty majovu pješ rosu
ty vzdoch vznosiš vvyś
vstań
prosniś
dušu utiš

5.

kuvšyn pravd odviêčnych
mochom łhuństv obrôs
i zakryv bliêsk istiny
kob od jiê odrôksie ty
teper pudmiêniany pravdy
pronizujut promniami zmatačanych słôv
prostoru v jakuj vibruje tvoje ja
kob zagłušyti zvykłu pryzvojitosť
I ty pradeš
u zmanlivuj pokory
niť abyjakovosti
što oputuje sovesť
podarovanu v deń roduv
zsiôl ne počuješ žachu
bomb što vybivajut rytm
na klaviatury dymokratiji
bo ty hlidiš v zmanlive okno
kob poviêryv što nesut dobro
što probity sercia
odorvany ruki
zmołoty nohi
ditej
žertvy nenaročny
prav čołoviêka radi
kôl słužat vypleskam idej
svitlistych pravd
što pavutiêniom oputujut horyzont
kob ty v nevudi ich očok
zhubiv dorohu do peršoho słova
i pohodivsie
tohdy
staneš dobyčoju
satanińśkoji
      prožorlivosti
            idołuv
                  piramidy
                        zła

6.

jakže ticho vpovzajut na nebo chmary
jak kradetsie bezšumno tiêń
na piščany bereh
kob z divočych ruk vyrvati sovnečny mjačyk
žavoronok
      pudviêšany
            na promniach
                  soncia
            hrymnuvsie
      ob zemlu
joho zvôn
      rozsypavsie
            kryštalnymi
            iskrami
      zvukuv
i zamer
čołoviêk zatrymavsie
obačyv hasnuvšy kruh sovnyka
vdychnuv nôzdrami bezzvučny podych bury
što za horyzontom
žarom bliskavić spopeluje
i zmyvaje strujami doždžu hrychi tych
što v sekretnuj ťmie
spiskujut protiv Boha
ty jich dobyča
v nevudi pudmiêny prav i pravd
oputany prytiahami laseruv vsiobačuščoho oka
bo ty ladaco
što nebeskorystno pje popravnosť
kotoru kujut v labiryntach piramidy zła
ne bačyš jiê złoviêščoho tiêniu
što naduvaje stiahi łozunhuv čužych
kob sovesť sprokuditi tvoho narodu
jak ne obačyš ludej
što vže vdychajut podych bury
vona zmyje biêlmo z jich zahipnotyzovanych očej
i ožyvit žavoronka
što zajhraje na strunach zakutoji v dyby dušy
i uvolit pravednu istinu vikôv
z pameti čašu
kob
      raduhoju
            dobryni
rozcviła po horyzonty času

7.

viêtior
što brazhaje okonniciami
i zhuščaje sumerki merknuvšoho dnia
zdyryvsie zo stinoju liêsu
zavyli biêsy v kronach jôł
zamitusiliś tiêni oseni
što listiom zastiłaje slidy tvojiê prysutnosti
miêseć
što vynyrnuv z prohłubki pomiž chmar
tvôj tvar maluje serebrom na šybach okon
ty odin
pohružaješsie v drymotu času
u pošukach nadiêji
utračanoji v sujetiê minułych dion
kôl ty zabyvsie na jiê zapach
osliêp na kontur
ogłoch na zov
što tliêje v zakutkach dušy
i vibruje akordami zaprošłoji lubvi
viêtior
za kordonom začynianych dverej
rozčeše ščetinu tvojich emocij
što proniknut v tajnu pravd
i okrylat pošuki dorôh
što pryvedut
do Boha

8.

umerła Trystianka umerła
propali mužyki
ich naščadki obernulisie v polaki
koli prokołami vampiry vyssali jich tuk
i sprokudili jich krov
i ty brydeš po rusłach davnich rêk
porosłych połyniom otravy
u pošukach baťkôvśkoho zaviêtu
i natykaješsie na zombi
što siêli za matčynom stołom
de prodkuv mojich Pudlašśka Ruś
de Biêła Ruś
de Ruś Śviataja
runiêła chorostvom
cviła bukietom trav,
što za tvojim oknom
i pachła kviêtiom lip
i klonovym tepłom
i klekotom busłôv na strêsi chat
budiła novy deń
kob ty v prostory rôdnych niv
tepłom zacviv
i raduhoju dobryni
son pro rôdny dôm
spovity voli podychom
bez potu
sniv

9.

tam
de steletsie pach mjaty
na kviêtistych kovrach łuhôv
što zamanlivo hudut
virom pščolinych krył
de milhočut promni
v žyvotvôrnych kaplach rosy
de žavoronok zvinit
na prytiazi lnianoji kosy
de jastreb
kreslit mahičny kruhi
što zastyvajut na kupoli neba
vzorom nezbytoji tuhi
de žuravliny kryk
prošyvaje navskrôź
prostoru snôv
i budit trepet dušy
zovom zabytych hrychôv
tam pryšov na sviêt
orošany materynśkoju slozoju
hojdany u kołybeli
spletianoji z promniuv sovnyka
okutany šopotom sadu
što jabłyk pachom zvinit
i kołyše do snu
lubovju manit
kob ty pravedno žyv
bo žycie
jak peršy son
v jaki ne vernešsie nikoli

10.

z temry hłubin
proryvajetsie deń
okutany u tumany
i rysuje kontury veršyn
z jakich
kolory povzut uniz
i rozlivajutsie v viêtraziach zahonuv mhły
a ty šče spiš,
i snu zapisuješ ostatni akt
što z hłubiny astralnych okon
ljutsie v pudsvjadomosti rusło
i malujut obrazy odviêčnych pravd
od jakich odchodiš ty
kôl z brêdom biêhaješ radužnych stiahôv
što podychom trepečut
durman-pravôv
і sulat nam
chvoru misteryju lubvi
kob ty zabyv chto ty
kob zniščyv
simjiê sviatiêjšyje guzły
i ditej svoich ostaviv
v bezdonnych toniach mhły
što vypłyvajut z sataninśkich smi
i dušy travjat gendernym brechłom
zrodžanym
za viêčno chmiêlnym vypivon stołom
u kniazia ťmy
de piruje zakulisnaja bratva
i spiskuje nad rozpjatijom Chrysta

11.

pud nebom
chmurym dožlivym sonnym
ptaški ne litajut
vony ne vzniêtiat kryłami raduhi
v bryzhach kotoroji ustrahne sovnyko
ne namalujut mihotlivych šarykuv
kotory v pryhoršni łapajut diêti
i može tomu sidiat zhorbivšysie na drotach i dervach
i tkut son pro tepłe liêto
jakže chočetsie podaryti im promni
što osušat kryły
vynesut ich u błakit
i napovniat zvukami hołubuju prostoru Zemliê
hlidiš
jak ptaški zhorbivšyś vsio sidiat
ne vzlitajut
z ich dziubuv spłyvajut kropli doždžu
ty odin

12.

koli rozcvitajut bezdušja sady
v jakich balujut trymajuščy žezł
nad dachami pronosiatsie vichry vraždy
a v potiumkach viêďm pronizlivy šept
što ždut prychodu łžecia
kob voznesti na prestoł tvorcia
Hospodi
dnia toho ja bojuś
i moluś