Odnoho dnia Bosse mniê skazav:

— Diś Lasse i ja budemo spati na siêni. I Olle tože, koli jomu vdoma pozvolat.

— Tôlko vołociuhi spjat na siêni, — skazała ja.

— Napevno ne tôlko vony, — skazav Lasse. — My vže pytalisie mamy, čy nam možna.

Ja pobiêhła rozkazati siête Brytti i Anni.

— To my budemo spati na siêni v našuj kłuni. — skazali vony. — A ty z nami, Lisa.

I tak my dohovorylisie. Aj, ale ž bude zabavy! Škoda tôlko, što to chłopci peršy siête vydumali, a ne my. Ja odrazu pobiêhła do mamy zapytatisie, čy mniê pozvolit. Mama ličyła, što małyje diêvčynki ne povinny nočovati na siêni, ale ja skazała, što divčeniata tože povinny miêti jakujuś pryjemnosť, a ne tôlko chłopci. I mama pozvoliła.

My čuť dočekalisie večera. Lasse skazav:

— Divčeniata tože budut spati na siêni? Ob što posporymo, što pobojitesie? A što, jak pryjdut duchi?

— Napevno ne pobojimosie, — skazali my i začali sobiê šmarovati chliêb, kob miêti što jiêsti, koli b prohołodalisie vnočê. Tohdy chłopci tože našykovali sobiê pošmarovanoho chliêba.

O vośmuj hodini večera my pujšli. Chłopci pujšli spati na siêno v Seredniuj Sidlibi, a my na siêno v Puvnôčnuj Sidlibi. My, divčeniata, uziali z soboju kônśki pokryvała. Olle Kolifink uziav z soboju Svipa. A to ščasliveć — maje sobaku!

— Dobroji nočy, małyje vołociužki, — skazav tato. A mama dodała:

— Zavtra rano napevno pryjdete kupiti mołoka. Tak roblat usie vołociuhi.

Koli my kazali dobranoč chłopcium, Lasse skazav:

— Spiête dobre! Koli zmožete. Łoni najšli v siêni v Puvnôčnuj Sidlibi zmiju. Cikavo, čy i sioholita tam nema jakojiś zmijiê?

A Bosse skazav:

— Može tak, a može niê. Ale napevno tam mnužêń pôlnych myšy. Fu, jakije vony hadki!

— Biêdny diêti, — skazali my chłopcium. — Vy bojitesie pôlnych myšy? To zrobite najlepi, koli vernetesie dodomu i lažete do svojich łužok.

Potum my pujšli zo svojimi pokryvałami i našmarovanymi skibkami chliêba. Na dvorê było vidno, ale v kłuni na siêni było cuť ne zusiêm temno.

— Ja budu ležati poseredini, — zaklepała sobiê miêstie ja.

My posłalisie na siêni. Pachło hože, ale kołoło. Choč koli my ovinulisie našymi pokryvałami, ležałosie nam napravdu dobre.

My ležali i hovoryli pro toje, jak to było b byti pravdivym vołociuhoju, kotory vse nočuje v kłuniach. Anna skazała, što to musit byti super. Nam preč ne chotiêłosie spati. My byli ono hołodny. Tomu my mihom zjiêli vsioj chliêb, poka šče ne było zusiêm temno. Ale nakuneć zrobiłasie kruhom nas takaja temrava, što koli my trymali ruki pered očyma, to ničoho ne bačyli. Ja była zadovolona, što ležu pomiž Brytoju i Annoju. U siêni jakoś divno šelestiêło. Brytta i Anna prysunilisie bližej do mene.

— A što bude, koli siudy pryjde pravdivy vołociuha i połožytsie spati, u nikoho ne pytajučy pozvolenia? — prošeptała Brytta.

My ležali tichutko i jakiś čas pro siête dumali. Ale raptom my včuli vytie. Strašne, žudkie vytie. Jakby raptom zavyło tyšču duchuv naraz. Dobre, što my ne vmerli! Niê, my ne vmerli. Ale začali kryčati. O to-to Lasse, Bosse i Olle poposmijalisie! Bo to vony tak vyli. I to, naturalno, vony tak šelestiêli siênom, koli pudkradalisie do nas. Brytta skazała, što to velmi nebezpečno kohoś nastrašyti, bo tohdy krov može stuhnuti v žyłach tomu, chto perelakajetsie, i vona dodała, što skaže pro siête svojôj mami. Ale Lasse skazav:

— A jdi ty, to ž byli tôlko žarty!

A Bosse skazav:

— Skaržypyta bez kopyta!

Anna skazała, što čuje, jakby jôj u žyłach vže trochu stuhła krov.

Nakuneć chłopci pujšli na siêno do svojeji kłuni. My podumali, čy nam tože ne pudkrastisie i ne postrašyti jich, ale vže, musit, ne dali b rady, bo byli velmi sonnyje.

My zbudilisie od kukarêkania piêvnia v Puvnôčnuj Sidlibi i od chołodu. Brr, ale ž było zimno! My ne znali, kotora hodina, ale nam podumałosie, što vže pora vstavati. Same koli my vysunuli nosy z dvery kłuni, to zobačyli, što Lasse, Bosse i Olle vychodiat z kłuni v Seredniuj Sidlibi. Vony tože zmerzli. My vbiêhli do našoji kuchni, kob pohrêtisie. I ujaviête sobiê, nichto šče ne vstav! Usiê spali, bo było tôlko puv do pjatoji. Ale zanedovho zazvoniv budilnik Agdy. Vona musiła vstavati i iti dojiti korovy. Posli dojiênia dała nam tepłoho mołoka i bułočok. Ach, jak siête nam smakovało!

Potum ja mihom vliêzła do svojoho łôžka, bo mniê šče chotiêłosie spati. To musiv byti jakiś velmi rozumny čołovivk, kotory vydumav łôžko, bo v łôžku spati napravdu lepi čym v kłuni na siêni.