Potum, koli ja pomahała połoti rêpu, ja dostała bôlš hrošy, kotory mohła połožyti do svojiê skarbônki. My połoli rêpu razom, usiê diêti z Bullerbyna. Pravdu kažučy, Lasse, Bosse i ja povinny byli połoti rêpu, kotora naležyt do Serednioji Sidliby, Brytta i Anna tuju, kotora naležyt, do Puvnôčnoji Sidliby, a Olle tuju, kotora naležyt do Puvdennoji Sidliby. Ale zamiś toho my pomahali odne odnomu połoti rêpu na vsiêch zahonach. Nam płatili za kažny opołoty radok, 40 öruv za dovšy i 20 öruv za korotšy. My miêli na sobiê partuchi z miškôv, kob ne pooddušuvati kolina. Brytta, Anna i ja miêli na hołoviê chustki i vyhladali, jak małyje hospodyńki, skazała mama. My vziali z soboju blašany zbanok povny soku, na vypadok, koli schočetsie nam piti. Piti nam schotiêłosie odrazu, tomu my vziali dovhi stebła sołomy, votknuli jich do zbanka, poklaknuli na kolina kruhom joho i začali piti. Było velmi pryjemno vtiahati sôk čerez sołômki, i my pili i pili, až raptom okazałosie, što soku vže nema. Ale Lasse vziav zbanka i pobiêh z jim do krynici koło pasviska i pryniôs nam stôl vody, tak što potum my pili vodu. Siête było tože zabavne, ale vže ne tak dobre. Nakuneć Olle vytiahnuvsie na vsiu dovžynu na zemliê i skazav:

— Čujete, jak vo mniê bulkaje?

Vôn miêv povny žołudok vody i my vsiê słuchali, jak v jôm bulkało, koli vôn povorušytsie.

Koli my połoli rêpu, my ciêły čas hovoryli i rozkazuvali sobiê kazki. Lasse probuvav rozkazuvati historyji pro duchi, ale historyji pro duchi ne takije strašny, koli sviêtit soncie. Tohdy Lasse zaproponovav, kob my zrobili konkurs, chto bude najlepi ruhatisie. Ale Brytta, Anna i ja ne zhodilisie, bo pani včytelka hovoryła, što ruhajutsie tôlko durnovaty lude. Lasse probuvav ruhatisie sobiê pud nosom, ale musit jomu dobre ne vychodiło, bo chutko perestav.

Najveseliêj było połoti peršoho dnia. Potum było vže trochi nudno, ale my musili połoti daliêj, bo treba było opołoti vsiê zahony rêpy.

Odnoho dnia, jak tôlko my začali połoti, Lasse skazav do Olle:

— Petruska saldo bumbum.

A Olle jomu odkazav:

— Kolifink, kolifink.

A Bosse skazav:

— Mojsi dojsi filibom ararat.

My zapytali, što siête značyt, a Lasse skazav, što to była takaja spicijalna mova, kotoru rozumiêjut tôlko chłopci. Vôn dodav, što dla divčeniat vona zatiažka.

— Cha-cha! — smijalisie my. — Vy sami siêtoho ne rozumiêjete!

— A jakraz rozumiêjemo, — skazav Lasse. — Toje perše, što ja skazav, značyt: „Diś hoža pohoda”. Na što Olle skazav: „Faktyčno, faktyčno”. A Bosse dodav: „Dobre, što divčeniata siêtoho ne rozumiêjut”.

Potum vony hovoryli vsiaki dovhi tiahomotiny na siêtuj movi. Nakuneć Brytta skazała, što my tože majemo spicijalnu movu, kotoru rozumiêjut tôlko divčeniata, i začali hovoryti na siêtuj movi. My ležali na rêpisku i hovoryli svojimi raznymi movami ciêłe popołudnie. Ja, što pravda, ne čuła nijakoji raznici miž siêtymi movami, ale Lasse skazav, što naša mova je durnovata. Mova chłopci namnôho liêpša, skazav vôn, bo vona podôbna do rosijśkoji.

— Kolifink, kolifink, — znov skazav Olle. My pospiêli naučytisie chłopciôvśkoji movy natôlko, kob rozumiêti, što siête značyt „faktyčno, faktyčno”. I od siêtoho času Brytta, Anna i ja ne nazyvajemo Olle inačej čym Olle Kolifink.

Odnoho popołudnia, koli my zrobili pereryv u połoti i, prysiêvšy na kupi kamiênia, popivali čykoladu i jiêli našmarovany chliêb, kotory vziali z soboju, nebo zusiêm potemniêło i pryjšła strašna navałnicia. Začav tože padati hrad. Napadało joho tak mnôho, što porobilisiê pravdivy zmity, takije jak zimoju. My začali vtikati. My byli bosy, a koli biêhli čerez zmity, to merzli nam nohi.

— Bižymo do Krystiny do Lövnäsu, — skazav Lasse. Čuť ne vse my robimo toje, što kaže Lasse, i teper my tože tak zrobili. Krystina žyła v małôm čyrvonum domkovi nedaleko odsiôl. My pobiêhli tudy; na ščastie, Krystina była vdoma. Krystina je vže staraja i vyhladaje jak babulka. I vona takaja dobra. Ja była v jijiê mnôho raz.

— A božečki, a božečki, — vykryknuła vona i załamała ruki. A potum dodała: — Oj-joj, biêdny diêtočki!

Vona rozpaliła veliki ohoń u kominku, kotory byv u jeji chati, kob my mohli zniati našu promočanu odežu i pohrêti nohi pered ohniom. A potum Krystina napekła nam vafluv u želiêznych ščypciach, kotory trymała nad ohniom. Vona nam tože navaryła kavy v čajnikovi, kotory stojav na trôch nôžkach prosto nad ohniom.

Krystina maje try kôški, i odna z jich jakraz miêła koteniatka. Vony ležali v košykovi, mjavčali i byli takije fajniutki. Jich było četvero, i Krystina skazała nam, što vona musit oddati vsiê okrum odnoho, bo inačej vona miêła b dôm povny kotôv i jôj samôj ne było b de žyti.

— Oj, a čy my ne mohli b jich uziati? — vykryknuła Anna.

Krystina skazała, što my, naturalno, možemo jich uziati, ale vona ne je pevna, što skažut našy mamy, koli my vernemsie dodomu z koteniatkami.

— Usiê ž lude lubjat koteniatka, — skazała Brytta.

My błahali i prosili, kob nam było prynajmi možna vziati jich dodomu na prôbu. Koteniatok chvatiło jakraz na toje, kob odno mohło byti v Puvnôčnuj Sidlibi, odno v Seredniuj, a odno v Puvdennuj. Koteniatko dla nas vybrav Lasse. Vone było ciêłe raboje, z biêłoju plamoju na łobi. Brytta i Anna dostali ciêłe biêłe koteniatko, a Olle ciêłe čorne.

Koli našy ubrania vysochli, my pujšli z našymi koteniatkami dodomu. Ja tiêšusie, što kotiačuj mami zostałosie choč odne koteniatko. Bo inačej vona zusiêm ne miêła b diti.

My nazvali naše koteniatko Murkoju. Brytta i Anna nazvali svoje Puškom, a Olle svoje Malkolmom. Ni odna z mamuv ničoho ne skazała, koli my vernulisie dodomu z koteniatkami, tak što nam možna było jich pokinuti.

Ja mnôho zabavlałasie z Murkoju. Pryvezuvała kusok paperu do šnurka i biêhała z jim kruhom, a Murka biêhała za mnoju i starałasie złapati papiêr. Lasse i Bosse tože zabavlalisie z jim na počatku, ale chutko znudilisie. To ja musiła dbati, kob Murka dostavała jiêsti. Vona piła mołoko v kuchni z małoji misočki. Ne piła tak, jak pjut lude, ale vytiahała jazyčok, kotory byv ciêły ružovy, i vlizuvała mołoko v sebe. Ja pryšykovała jôj košyčok do spania. Zrobiła jôj tam mjahkutku postiêlku. Časom my vypuskali Murku, Puška i Malkolma na travnik, kob vony pobavilisie razom. Vony byli rodnioju i napevno byli rady, koli spotykalisie.

Ja zarobiła 9 koronuv i 40 öruv pry połoti rêpy i vsiê hrošy połožyła do skarbônki, bo choču zbirati na rovera. Na čyrvonoho rovera.