Koli my skônčyli połoti rêpu, po kilkoch dniach začali sušyti i zvoziti siêno.

— Sioholita ja ne choču, kob diêti skakali po storoniê i doptali siêno, — skazav tato. Vôn tak hovoryt štoroku, ale nichto ne dumaje, što vôn hovoryt napovažno. My jiêzdili drabiniastymi vozami z siênom ciêłymi dniami i skakali z jich na siêno v storoniê. Lasse chotiêv, kob my zrobili zavody, chto dasť rady skočyti najvyžej. Zhorê naniz, a ne znizu nahoru, zrozumiêło. My liêzli po drabini na storonu v kłuni i skakali na siêno na spodi. Oj, jak od siêtoho kicikało v žyvotiê! Lasse skazav, što toj, chto vyhraje zavody, dostane lizaka jak nahorodu. Vôn kupiv lizaka siêtoho samoho dnia, koli chodiv do łavki v Storbyni po drôždžy dla mamy. My skakali i skakali, probujučy pereskočyti odno odnoho, až narešti Lasse zaliêz tak vysoko, jak tôlko dav rady, i skočyv uniz na małuju-małuju kupku siêna, až zemla zastohnała, i dovhi čas ležav i ne vorušyvsie. Potum skazav, što jomu zdałosie, što joho sercie vskočyło do žyvota i jomu prydetsie vže vse žyti z serciom u žyvotiê. Nichto inšy ne odvažyvsie povtoryti joho skoku, i tomu Lasse vsadiv sobiê lizaka v rot i skazav:

— Nahoroda pryznajetsie Lasse za odvažny skoki zo storony z siênom!

Kotorohoś dnia, koli Brytta, Anna i ja vozili siêno z parubkom z Puvnôčnoji Sidliby, my znajšli poziômkove miêstie koło kupy kameniôv na łonci, na kotoruj my zahrybali siêno. Tam rosło tôlko poziômok, što ja nikoli šče ne bačyła tak mnôho v odnôm miêsti. My domovilisie, što nikoli, ale to nikoli ne skažemo chłopcium ani nikomu inšomu pro siête poziômkove miêstie. My zbirali poziômki i navołokali jich na stebła travy, až nazbirali trynadceť ciêłych stebeł. Večerom zjiêli jich z cukrom i smetanoju. My dali chłopcium poprobuvati po paru poziômok, ale koli vony chotiêli doznatisie, de my jich nazbirali, my jim skazali:

— Siêtoho my zaništo na sviêti ne skažemo, bo to tajemnicia!

Potum Brytta, Anna i ja ciêłymi dniami biêhali i šukali novych poziômkovych mistiôv i vže bôlš ne bavilisie na siêni. Ale chłopci tam byli, a my ne mohli zrozumiêti, jak jim siête ne znuditsie.

Odnoho dnia my znajšli tôlko poziômok, što skazali chłopcium, što teper majemo siêm poziômkovych mistiôv, kotorych nikoli ne vyjavimo, bo to tajemnicia. Tohdy Olle skazav:

— Cha-cha, to zusiêm drôbna tajemnicia v porumnani z našoju!

— A što za tajemniciu majete vy? — zapytała Brytta.

— Ne kažy, Lasse, — poprosiv Olle.

Ale Lasse skazav:

— A čom niê? Nechaj divčeniata doznajutsie, što naša tajemnicia ne takaja bzdurna jak jichnia.

— A što to takoje? — zapytali my.

— Koli chočete znati, my zrobili deveť pečoruv v siêni na storoniê, — skazav Lasse.

— Ale my ne skažemo de, — skazav Bosse i začav skakati na odnôj noziê.

— Zaraz jich znajdemo! — skazali my i odrazu poliêzli na siêno šukati. My šukali ciêły deń i šče druhi, ale ne znajšli žadnych pečoruv. Chłopci zrobilisie strašno važny, a Lasse skazav:

— Nikoli jich ne znajdete! Po perše, ne možna jich znajti bez mapy, a po druhie, ne znajdete mapy, na kotoruj vony zaznačany.

— Što to za mapa? — zapytali my.

— Mapa, kotoru my sami zrobili, — skazav Lasse. — Ale my jijiê schovali.

Tohdy Brytta, Anna i ja začali šukati mapy. My dumali, što vona bude deś v Seredniuj Sidlibi, bo Lasse napevno ne zhodivsie b, kob vona była schovana v jakômś inšum miêsti. My kilka hodin šukali v pokojovi Lasse i Bosse, u jichnich łužkach i šufladach, u šafach i vsiudy. A potum skazali do Lasse:

— Ty môh by nam prynajmi skazati, čy to ptaška, čy ryba, čy poseredini?

Tak kažetsie, koli ihrajetsie v „schovanoho kluča”.

Tohdy Lasse, Bosse i Olle začali tak strašno smijatisie, a Lasse skazav:

— To ptaška! To napevno ptaška!

I začali do sebe moryhati i robiti chitry miny. My začali šukati nahorê koło lampy i zahladali, čy nema nijakoji mapy schovanoji za tapetoju pud połapom, bo vona musiła byti deś zverchu, koli vony skazali „ptaška”. Ale Lasse skazav:

— Zrobite lepi, koli perestanete, bo i tak nikoli ne znajdete žadnoji mapy.

Tak što my perestali jijiê šukati. Ale na druhi deń ja chotiêła zapytati Olle, čy vôn ne pozyčyv by mniê „Tyšču i odnu nôč”, bo padav došč i ja chotiêła zostatisie vdoma i počytati. Lasse i Bosse byli deś na dvorê, a ja vujšła do jich pokoja, kob po lipi pereliêzti do Olle.

Koliś u lipi žyła małaja ptašečka i miêła hnizdo v dupłovi, kotore było prosto v stvołovi. Ale teper uže tam ne žyła. Perełaziačy koło hnizda, ja zauvažyła, što z dupła zvisaje kusok šnurka.

„Cikavo, našto ptašečci byv potrêbny šnurok?” — podumała ja i potiahnuła za joho. Na kunciovi šnurka byv môcno pryvezany zvinuty v rolik papiêr. Podumati tôlko — to była mapa! Ja čuť ne vpała z dereva, tak była zdivovana! Ja zabyła pro „Tyšču i odnu nôč”, zliêzła nazad do pokoja Lasse i Bosse i pohnałasie do Brytty i Anny tak chutko, što až posliznułasie na schodach i rozbiła sobiê koliêno.

Ach, jak že ž Brytta z Annoju vtiêšylisie! My odrazu pobiêhli do kłuni na siêno i velmi chutko znajšli vsiê pečory. Chłopci vyhrebli v siêni dovhi prochody, ale vsio było narysovane na mapi. Koli liêzeš takim prochodom, a kruhom temrava i tak mnôho siêna, to ne možeš ne podumati: „A što, jak ne dam rady vylizti nazad?”

Siête dumka była žudka i velmi rozvorušliva. Ale vychud vse znachodivsie.

Temno było tôlko v prochodach. U pečorach było jasno, bo vsiê vony byli koło stiny, i sviêtło prochodiło pazami miž doskami. To byli veliki chorošy pečory, i my zrozumiêli, što chłopci musili dobre napraciovatisie, kob jich zrobiti. Do ostatnioji pečory vjov taki dovhi-dovhi prochôd, što my dumali, što vôn nikoli ne skônčytsie. Ja liêzła perša, za mnoju Brytta, a za jeju Anna.

— Zobačyte, što my vliêzli do błudilišča, kotore ne maje žadnoho kuncia, — skazała Brytta.

Ale ja tohdy zobačyła, što peredo mnoju rozjasniajetsie, i to była pečora. I na tobiê! — tam sidiêli Lasse, Bosse i Olle. Ale ž vony i zdivilisie, koli my vliêzli do jich!

— Jak vy siudy popali? — zapytav Lasse.

— Cha-cha, sperša my znajšli mapu, — skazała ja. — To ne było velmi tiažkie. Takoje lohkie miêstie!

Choč raz Lasse byv trochu zdivovany. Vôn trochi podumav i skazav:

— A kob jich licho! Nechaj divčeniata vže zostanutsie z nami!

My ciêły deń zabavlalisie v pečorach i nam było velmi vesioło, a na dvorê padav došč. Ale na druhi deń Lasse skazav:

— Teper, koli znajete našu tajemniciu, było b spravedlivo, koli b my doznalisie, de tyje vašy poziômkovy mistia.

— Aha, chotiełosie b vam, — skazali my. — Znajdiête jich sami, jak my znajšli vašy pečory.

Ale kob jim było lokš, Brytta, Anna i ja pujšli poperedi i označyli dorohu strêłkami z patyčkuv. Pomiž strêłkami byli veliki odstupy, tak što minuło trochi času, pokôl chłopci znajšli tyje poziômkovy mistia. Ale do našoho najliêpšoho poziômkovoho miêstia my ne zaznačyli dorohi. To naša tajemnicia, pro jakuju my nikoli-nikoli nikomu ne skažemo.