Kilka dion posli pochoron Coyle’a, staroho skupendy, u mene pojavivsie Mr Crotter, joho najbližšy pryjatel i odiny čołoviêk u našum horodi i naohuł u ciêłuj okruzi, pro kotoroho možna było skazati, što vôn byv šče bohatšy čym nebôžčyk; po pravdi, joho naveť ličyli bohatšym u mnôho razôv. Strêłka časôv same pereskočyła na deveť, jak Mr Crotter vujšov. Ja sidiêv koło ohniu, tôlko što skônčyvšy snedati i šče trymajučy v ruciê filižanku z nedopitym čajom. Znadvôrku ob okno čuchavsie dymny zimovy tuman.

— Tak rano? — spytav ja, pudymajučysie i vitajučysie zo starym džentelmenom. — Štoś novoho? Ja jakraz dumav zajti do vas koło południa (tohdy ja šče byv pravnikom Crottera), a tut vy z samoho rania okazujete mniê honor, perestupajučy môj skromny poroh.

Ja pudsunuv jomu krêsło i zaproponovav cygaru.

— Bačyte, — promoviv vôn, zrobivšy para zatiažok — ja prochodiv koło vašoho doma, koli mniê pryjšło do hołovy, što vy na samum diêli całkom rozumny mołody čołoviêk, i ja odrazu postanoviv pudniatisie do vas i pohovoryti ob spravi, kotora tyčytsie našoho vmerłoho pryjatela Coyle’a.

— A... — skazav ja — vy v spravi testamentu?..   Čytati daliêj »»