Maminy braty zo svojimi siêmjami žyli v Knorozach, u spôlnuj chati, kotora ne była velika, ale siak-tak jim chvatała. Z jimi tože žyła baba Jaryna. Mamin tato, diêd Andrêj, umer velmi davno, koli mami było vsioho odinadceť liêt, ale pro joho ja napisu inšym razom. Ja často byvała v Knorozach, tomu što baťki jiêzdili pomahati diaďkovi Gryšy: pry sinokosach, na žniva, saditi čy kopati kartopli. U diaďka Gryšy byv syn Tolik, rôk mołodšy za mene, i dočka Sonia, potum jim urodiłosie šče tretie ditia — Katia, a v druhoho diaďka, Koli, było dva syny, Jurek i Gienik. Jurek byv z nas vsiêch najstarêjšy, i z takimi humniakami, jak nas nazyvav, ne chotiêv miêti žadnoho diêła. Biêhav zo starêjsymi chłopcima, časom pomahav svojomu baťkovi, diaďkovi Koli, kotory praciovav na państvovuj roboti, byv kirovcioju, hospodarka u jich była nevelika. Zatoje diaďko Gryša žyv tôlko z hospodarki. U jich byli korovy, kôń, ovečki, porosiata, kury, husi, kački, potum tiotka Ninka hodovała i indyki.
Najperšym zviêrom, mojim lubimym, byv derevjanny kôń. Jak tôlko ja vbihała do chaty v Knorozach, to siadała na joho i nichto ne môh mene z joho zohnati, kołychałasie na jôm i para hodin. Mama znimała mene z joho, koli ja vže spała. Pravdivoho konia ja lubiła tože, ale ne pudychodiła zabliźko, bo što było b, koli b mene kopnuv?
Odnoho razu, koli my pryjiêchali saditi kartopli, u tioty same vylizli maleńki huseniatka. Ale ž vony mniê i spodobalisie! Žovtiutki, z maleńkimi dziubakami, tak rozkôšno popiskuvali. Tiota vłožyła jich do kardonovoji puški i prykryła jakojuś onučkoju. Sidiêła ja pry jich kameniom. A koli tiotka pujšła na dvôr, to ja stała jich vyjmati z toji puški i tuliti do sebe. I tak neschoti odne huseniatko zadušyła. Staviła ja hoho na nohi, hładiła, ciłovała, a vone nijak ne chotiêło probratisie. Koli tiotka pryjšła do chaty i pobačyła, što stałosie, stała na mene môcno kryčati. A hołos to vona miêła taki, što oho! Ja perelakałasie i stała chlipati.
— Ja joho ono velmi lubiła i prytulała! Ja ne viêdaju, čom vone zadušyłosie, ja joho ne chotiêła pokryvditi! — hovoryła ja do tiotki, kotora była tak złôsna, što ja vže dumała, što vona poradočno mene nabje. Na ščastie do chaty vujšła mama, i ja z płačom pobiêhła do jijiê. Dovho šče posli siêtoho vsiê vspominali, jak Halinka zalubiła na smerť małoje huseniatko.
Najfajniêj było, koli kôška pryvodiła koteniata! Z jimi to było možna bavitisie! Ja naveť jiêsti ne velmi chotiêła, ale baba była tverda: abo budeš jiêsti, abo žadnych koteniat ne bude! I nalivała mniê povny puvmisok kulešu na mołociê.
A raz mojiê braty, Tolik i Gienik, namovili mene, kob ja vliêzła do zahorodi, de paslisie korovy.
— Zobač, korovy daleko, nic tobiê ne bude — perekonuvali mene, až perekonali.
Ne skažu, vony tože tudy vliêzli. Ne pometaju, što my tam robili, ale raptom chłopci zakryčali.
— Utikajmo, Smoliêjka!
I raz-dva pereskočyli čerez płôt. A ja začepiłasie za svojê šnuruvki i vpała jak razdziava. Koli vstała, to korova, Smoliêjka, była vže zusiêm bliźko. Vona była koryčniova, temna na łobi i nohach, miêła ostry rohi i naohuł była strašnaja.
Chłopci kryčali, ja stojała i čykała sama ne viêdaju čoho. Sercie vtekło mniê v samy pjaty, a rohi Smoliêjki byli vže preč koło mene. I raptom ja počuła, jak mene chvatajut čyjiêś môcny ruki i chuteńko zabirajut z toho pasovoho. Smoliêjka ono podiviłasie na nas, nezadovolana. A ja ne dała rady iti sama. Čuť ne vmliêła. A vytiahnuv mene diaďko Gryša. Ne kryčav na nas, jomu tože zrobiłosie nedobre. A Smoliêjka tak durêła, tomu što v jijê było małoje telatko, i vona v toj čas stavałasie velmi nebezpečna. Diaďko musiv mene zanesti na rukach do chaty. Mama, koli obo vsiôm doznałasie, strašno roznervovałasie. A tiotka nakryčała na chłopci, hovoryła, što mjastovoji panienki ne voditsie na pasovoje. Ha-ha! Ale pravdu kažučy, to chłopciam bôlš nikoli ne vdałosie namoviti mene, kob ja pudyjšła z jimi na pasovôm do korovy...
