Nedavno ja była v Biêlśku, odviêdała svoju mamu, kotora teper, po smerti tata, ne odčuvaje sebe najlepi. Jak use, z-za zasłonki vyhlanuła hołova susiêdki, a koli ja tôlko podiviłasie v tuju storonu, to vona zaraz schovałasie, kob po chvilini pokazatisie znov. Ja z pryvyčki dała jôj dulu — z kišeni.
Koli ja była małaja, to baba mene naučyła, kob davati duli z kišeni usiêm tym ludiam, kotory mohli b urečy mene svojimi očyma abo zrobiti mniê štoś nazło. A naša susiêdka, treba vam viêdati, očy maje vredny.
Mojiê baťki koliś use hodovali paršučki, po pary, odnoho kołoli pud Velikdeń, a druhoho pud Ruzdvo. Mami vony velmi šychovali, chutko rosli, mjaso na jich było chudeńkie, sołonina pererosła... Ale odnoho razu, koli baťki smalili paršuka, pryjšła susiêdka.
— Oj, ja ono sołômku pozyču, odnu sołômku, — skazała vona. Vyhrebła sobiê sołômku i pobiêhła dodomu. A v nas od tojiê porê svini zusiêm zvelisie.
— Čom že ž ty ne dav jôj duli zamiś sołômki?! — narykała mama. — Ne rostut našy paršuki, zusiêm. A u jijiê, sam pobač! Ukrała nam šychôvnosť, nema što.
Susiêdka musiła vsio znati, pro vsio moju mamu vse rozpytuvała. Ale mama ne chotiêła jôj ničoho hovoryti, bo vže jôj ne viêryła. Raz to naveť susiêdka pytałasie v mojeji mamy, što to za chłopeć odvodiv mene dochaty i naveť ne pociłovav.
— A što b vona tobiê hovoryła, koli b my pociłovalisie? — zapytała ja mamy.
— Ne viêdaju, ne maju poniatija, — odkazała mama. I až zasmijałasie.
— Vona takaja sama, jak jeji mati, — kazav diaďko Gryša. — Pomniš, Nadiu, jak ja randkovav koliś z Lusioju, jejich susiêdkoju? — rozkazuvav daliêj. — Try časa nočy, a vona ne spit, ono vyračuje očy, sliêdit nas. A ja odnoho razu vziav z soboju listryku, jak ne zasviču, a vona až zajenčała i vtekła. Ale dumaješ, što siête pomohło?
My pryvykli, što naša susiêdka vse nas pudhladaje, i sovali jôj duli z kišeni. Ne znaju, pomohło siête čy niê?.. Musit, ne velmi, bo teper i svojoho čołoviêka naučyła pudhladati. Oboje sidiat i gapjatsie čerez okno, jak tyje vorony.
A od vrednych očy to my šče nosili zavjazanu na ruciê čyrvonu nitku. Kob ne vrekli i žadna zaraza ne pryčepiłasie.
U čornoho kota my tože môcno viêryli i ne raz z koležankami łazili čerez płoty, kob našy dorohi z jim ne kryžovalisie. Pometaju, jak ja na takôm płoti odnoho razu zavisła i treba było klikati tata, kob mene stamtôl zniav. Dobre, što ne kryčav, tôlko smijavsie. A ja na tôm płoti visiła i ono brontała nohami. Ale sveter treba było vykinuti. I ja joho vykinuła, a jakže, tôlko mami ničoho ne skazała, i vona ne mohła joho nihde najti...
A vže ne daj Bôh spotkati manašku po dorozi! Tohdy my plovali čerez liêve plečo musit zo try razy. Ja raz tak poplovałasie, što kolehu oplovała, kotory išov za mnoju. Jak vôn rozzłovavsie! Ja musiła chutko vtikati, kob ne dostati v łob.
A mojiê dvojurodny braty tože sobiê sovali duli, koli svarylisie. I obzyvali odin odnoho „zdochlakami”. Po pravdi kažučy, ja siêtoho velmi ne lubiła, i koli vony začynali takoje, to ja odrazu biêhła kudy-leń i ne chotiêła z jimi miêti nijakoho zaniatija.
A môj tato vse mniê prykazuvav, što duli z kišeni to možna, ale tak, do očy, to ne hoditsie jich sovati.
— I koli ja takoje pobaču, to ruki tobiê poodbivaju, — strašyv mene. — Abo paskom urêžu. To velmi brydko. I lepi, kob ja takoho ne musiv ryšati.
I ja naohuł nikoli duluv ne sovała. Može para raz na žytie mniê zdaryłosie.
Koli moja tiotka Ninka vyjšła zamuž do Novodvorciuv koło Biłostoku, to rozkazuvała, što v jich u seliê takaja moda, što vsiê sovajut duli odny odnym, i to ne z kišeni, a prosto tak, do očy. Chvatit, što chto-leń podivitsie na čyjś pudvôrok čy na čyjohoś konia, a vže dulu dostaje... Ja tam u jijiê para razy była, ale na ščastie nichto mniê duli pud nôs ne sunuv.
