Teper to kažne ditia znaje, što diêti i zvirê rodiatsie. Ale nam koliś pro siête nichto ne kazav. Nam kazali, što diêti prynosit busioł abo ich prodajut u špitali (i to šče za veliki hrošy), znachodiat u kapusti abo šče v inšych nepravdopodôbnych mistiach.
Ne maju poniatija, čom tak było, ale dorosły jakby vstydalisie pro siête hovoryti. Prosto jakojeś tabu było. A najdivniêjše, što diêti na seliê bačyli, jak telitsie korova, jak žerebitsie kobyła, porositsie svinia i tak daliêj, ale viêryli, jak baťki čy didy hovoryli takije bzdety. Poprobuvała b ja našuj Marylci štoś takoje rozkazati.
Nu i odnoho razu ja doznałasie, što mene ne pryniôs busioł, jak mniê do siêtoji porê hovoryli, ono prosto ja vrodiłasie. U velikuj tajemnici skazała mniê pro sieje moja koležanka, a vona doznałasie od svojeji starêjšoji sestrê. Gražynka prybiêhła do mene, vyklikała na dvôr i odrazu vypaliła:
— Ty znaješ, što diti ne prynosit busioł, ono vony rodiatsie?
Ja podiviłasie na jijiê i čuť ne postukałasie v łob. Ale vona diviłasie mnie prosto v očy, z rozčyrvoniêłymi z pereniatia ščokami, potatakujučy hołovoju.
— To pravda, prysiahaju — hovoryła, rozhladajučysie, čy chto-leń nas ne pudsłuchovuje. — Mnie vsio naša Rajka rozkazała, vona starêjša i naveť u školi ob siejum učyłasie. I šče kazała, što naša susiêdka zagrubiêła i v jijiê chutko vroditsie ditiatko.
— Kotora susiêdka? — ja vsio-taki ne mohła v siête poviêryti.
— Nu jak, kotora, Lipśka! Taja nova, što nedavno siudy pereseliłasie. Jak pryjde čas, to zavezut jijiê do špitala, i vona tam urodit ditiatko. Vone teper u jijiê v žyvotovi, tomu vona takaja gruba.
Nu i ja z takimi revelacijami zaraz pobiêhła do svojeji druhoji koleżanki, kob jôj siête vsio rozkazati.
Basia na siête ono pokrutiła hołovoju.
— Može ty i vrodiłasie, ale mene našy znajšli v kapusti, ne odin raz mniê ob siêtum rozkazuvali. A moju sestru vyłovili z ryki. Jiêchali akurat po mosti, a vona tam biêdneńka płyvła na jakôjś dosci. Tato vskočyv do vody, prytiahnuv dosku do berehu i tak pojaviłasie v nas Marusia. I dobre, što akurat jiêchali, bo była b šče vtopiłasie.
I ne było do jijiê nijakoho prystupu.
Ja postanoviła popytatisie svojeji mamy. To ž vona povinna viêdati najlepi, čy mene pryniôs busioł, čy niê?
Ale mama začała ono smijatisiê i ničoho ne chotiêła mniê skazati. A potum my pojiêchali do Ploskuv na Spasa, i tam ja popytałasie svojeji tiotki Ninki.
— Tak, to pravda, što diêti rodiatsie. Najperuč rostut u mamy v žyvotovi, to tryvaje deveť miseciôv, a potum rodiatsie i vsio.
— Tioto, a skôl vony v tôm maminum žyvotovi berutsie?
I tut moja tiotka začała smijatisie. I to šče jak! Chachotała i chachotała. Što ne hlane na mene, to znov začynaje chachotati. Až popłakałasie zo smiêchu. I ne odkazała mniê na sieje pytanie. Ale koli ja vrodiła svojoho peršoho syna, to tiotka ne podaruvała.
— To što, Halinko, teper viêdaješ, skôl berutsia diêti v mamy v žyvotovi? — zapytałasie mene i znov začała smijatisie, a ja razom z jeju.
