— Babo, nudno tut u vas, diti do zabavy ne maju! — narykała ja kotorohoś razu v Ploskach.

— To davaj budu tebe včyti hovoryti po-ruśku, — dała proponovu baba i počała: — Skátierť — znaješ što to?

Ja ono pokrutiła hołovoju.

— To obrusok bude po-našomu, — objasniuvała mniê baba. — A kirpíč to cegła.

— A skôl vy sieje znajete? — divovałasie ja.

— Nu, z biêženstva. Jak my žyli v Rosiji, to musili koje-što navčytisie. Inakš to vony z nas smijalisie, nu, tyje lude, — objasniuvała daliêj moja baba. — O! A siélezień — viêdaješ što to takoje? To kačôr.

— A čoho vy pojiêchali v toje biêženstvo? To daleko?

— Utikali pered niêmciom. Oj daleko, velmi daleko… — zadumałasie raptom baba. — Jiêchali i jiêchali. I vse nas posyłali daliêj i daliêj. Baťki velmi nervovalisie, my z sestrami musili byti ticho, tato velmi kryčali…

Diś ja škoduju, što ne słuchała baby uvažniêj, bo mało što pomniu z toho, ob čôm mniê rozkazuvała…

— Rozkažy mniê, babo, kazku, — prosiła ja vvečery, ležačy z baboju v posteli.

— Ja žadnych kazok ne znaju, — odkazuvała vse baba. — Ale jak chočeš, to rozkažu tobiê pravdu.

I počynała:

Odin čołoviêk išov dodomu z miêsta, ale zastała joho nôč. A do domu było šče dobry kusok dorohi, i do toho liêsom. Mužčyna išov velmi dovho, až poniav, što zabłudiv. Ale raptom pobačyv, što horyt jakojeś sviêtło. Vôn pudyjšov bližej i až pudskočyv z utiêchi, bo to była chata.

— Može mene perenočujut abo choč dorohu pokažut, — podumałosie jomu.

Nedovho dumajučy, vôn postukav u dvery. Joho tam dobre pryniali, u chati žyła mati z synami. Nakormili joho, rozosłali spanie na pudłozi za pečeju, skazali, što rano pokažut dorohu do toho sioła, kudy jomu treba. Čołoviêk vytiahnuv nohi, jomu stało tepło, i vôn zadrymav. Ale raptom štoś joho obudiło. Tyje lude ne spali, ono štoś potichu hovoryli. Vôn stav prysłuchovuvatisie, i jomu až vołosy na hołovie pudnialisie.

Tyje lude namovlalisie, jak joho zabiti i obukrasti. Ale čołoviêk byv velmi viêrujuščy, i odrazu stav molitisie. Vôn stav hovoryti molitvu „Žyvyje v pomošč”. I vony stali zasynati, značytsie, tyje lude, a koli vže vsiê zasnuli, to vôn potichu vstav i vyjšov z toji chaty. I jakoś najšov dorohu, bo vže bułaviêło, i ščaslivo vernuvsie dodomu.

— Babo, a vy tuju molitvu znajete? — pytałasie ja.

— Znaju, a jak že. Zavtra i tebe stanu včyti, — obiciała mniê baba.

I chotiêła mene navčyti, ono ne miêła do siêtoho terplivosti…

A diêd mniê zahadki zahaduvav:

— Povna bočečka vina, nihde dyročki nema? Što to bude?

— A ja znaju, ja znaju, — tiêšyłasie ja. — To jicie bude.

— A siêtu znaješ? Povna bočka krup, a navercha strup?

— O! to bude makuvka! A šče, šče jakuju-leń znaješ, dziadku?

— Znaju. Povna chata ludi, ne ma okon ni dvery?

Ja dumała i dumała. Siêtoji šče ne znała.

— Zdajusie! Skažy mniê, što to je.

— O, tak lohkutko tobiê ne bude, — dražnivsie zo mnoju diêd. — Prynesi mniê kusok chliêba z kovbasoju, to skažu.

Ja letiêła do baby i prosiła kusok chliêba z kovbasoju. Ale baba dobre znała, što to ne dla mene, i ne chotiêła davati.

I tak ja litała pomiž diêdom a baboju i ne miêła času nuditisie. Narešti diêd mniê skazav, što to bude dynia, taja chata bez okon i dvery.

— Dziadku, a šče jakujuś zahadku znaješ?

— Znaju, znaju. Ale to vže potum, večerom, bo teper mušu vpravlatisie.

I što robiti? Musovo było ždati do večera.

— Što to takoje: baba v komory, a vołosy na dvorê? — pytavsie diêd uvečery.

Časom ja vže čuła zahadku vperuč, ale časom vony byli zusiêm novy. Diêd jich znav mnužêń.

Odna mniê zapometałasie navse: stojit joła sered sioła i na kažne pudvôre rozpustiła hôle. Ne skažu što to, sami podumajte.