Jankovi Kupali
(na pametku)

Ja ne bačyv tebe, bracie,
Nikdy v žyciu j v oko,
Ale dušu tvoju baču
I ciniu vysoko.

Z tvojim viêršom pred očyma
Ja ne raz opłakav
Svoho kraju biêdnu dolu
J ziomkuv — neborakuv.

Bo j moja ojčyzna, bracie,
Jak ne rôdna v Boha,
Tež terpiêła zavše muki
I była uboha.

A teper, jak voroh jeji,
Nivečyt, kaliêčyt,
Vže j sam Boh jôj tyje rany
Bodaj čy zaliêčyt.

A Pudlasie i Ruś Biêła,
Jak dviê sestry rôdny.
Mov odnoho čłonki tiêła,
Byli b zavše zhôdny.

Ale dola jich lichaja
Zdavna rozłuczyła
I obom tiažki na šyju
Kameń nałožyła.

I stohnali vony, j stohnut,
I budut stohnati,
Bo to mačocha jich dola,
A ne rôdna mati.

To ž, z nas kožny, chto včuvaje
Cienžar toho losu,
Jak brat brata nech ratuje
Od tiažkoho ciosu.

A choč mniê b iti nehože
V rômniaščki z toboju,
Ja vitaju tebe, ziomku,
Braćkoju rukoju.

Tvojiê dumy, tvojiê slozy
Narud tvôj ociênit
I potômok tvoje jmenie
Vnukovi namiênit.

A od mene mojim vnukam
Nic sia ne zostane
I moja nikčemna słava
Tak jak sniêh rozstane.

Nech rozstane, aby soncie
Było tepłe j jasne.
Ščob jim liêpša była dola,
Žycie sviêtłe j krasne!

1918


* * *

Ja by chtiêv, — o daj to Bože,
Ščob pora nastała,
Ščob jakaja duša dobra
Koliś zaspivała.

Tuju piêsniu, ščo składajem
V svojôj rôdnuj movi,
Ščo najbôlš za vse była mniê
Zavše do lubovi.

Jeji narud môj začuvšy
Može strepenetsia
Didôv, pradiduv zhanuvšy
Može j sam pročknetsia.

Može verne svoju movu,
Strôj i zvyčaj vłasny,
I moja błahaja piêsnia
Mižy jim ne zhasne.