Kuei¹

I tak: ja neskônčano ŭdziačna za ŭsio,
za toje što ja tut
poseredzini žycia
znaju što poezija prysutna
nam vsiêm
vendroŭnikam dalekich dorôh
i maleńkich stežok,
i neprobytych vołok.
Płyviêmo spokôjno
po velikuj rêčcy žycia
I pozvôlmo movi skazaci sije słova

Znoŭ u dorozi

Viêčny los učyt mene štyroch dorôh.
Na ŭschodzi baču prodviêčne sonce
tam skôl ja išła kob prysci siudy.
Na poŭdni baču moju mołodość
usiê obicani tepłoho viêtru.
Na zachodzi baču kobiêtu v lustrovi
ciêłu energiju žyciodajności.
Na pôŭnočy, tam hora
miêsce viêdania.

(...)

Moje serce postarêło.
Moje ciêło ide naprociv
viêčnomu losovi...

27 uapikun-pishim 2008
miêsec kvitok (červeń)

Samotna doroha

Doroha zarysovujecce
viêtrom mojiê dumki
ne baču nijakoji hranicy
tôlko rêčku
pokručanu i ščêru

Žyvu v dorozi
samotnuj, vybrukovanuj uspominami
podorože
uže čekaje...

Zemla zapalajecce

Zemla zapalajecce tohdy koli nebo dotykaje mojeji dušê i koli zôrki Pôŭnočy rozolsniajut moje serce. Moluś kob zemla, naša maci, zostavałaś łaskavoju dla nas – ludzi Innu – tych mužčyn i kobiêt jakije ŭčyliś chodzici čytajučy z každoho liścia derva, stupajučy z pevnościeju po zemliê tundry i viêručy što staroje sonce zasviêcit taksamo zavtra. Koli narodžajecce Uashtessiu, nastupaje čas jasności i kolery prynosiat veliku peremiênu v našych žyciach. (...) My hovoryli pro more i my oboje znajem što pravdziva duša neskônčaności zachovana v nas samych. (...) Znajem taksamo što dziêci rodziacce z velikoho kochania, bôlšoho niž my, i što Bôh dzivicce zo spočuvaniom. I koli zostajecce nevidočny dla našych očy, to tym, što choče daci nam šansu zobačyci daliêj za nas, zobačyci sioje sviêtło oseni.

Ekuanitshit
12 takuatshi-pishim 2009
Miêsec, koli nastupaje zimno (listopad)

¹ Pryvitanie.