Vy nikoli ne bačyli i ne mohli bačyti toho, što na vłasny očy bačyli my. Kosim my kormovuju kukuruzu i raptom Janeček kaže, ode je dzik, poradočny kaban, skoč po moju flintu! I ja zbiêhav po joho lankasterku. My vže tyždeń času jiêzdili traktorom kruhom kukuruznoho pola, poseredini zostałasie šče neskošana pliêška, i v jôj byv toj dzik. Nu to my ostorôžno brukočem u tôj kukuruzi, a tut z jijiê vybihaje taki rosły kaban, što my až perelakalisie. Ničoho podôbnoho vy nikoli ne bačyli i vže ne pobačyte, Janeček, polovničy, kotory kulhaje, pryłožyv lankasterku do pleča i vystryliv, ale kaban pobiêh daliêj, tože kulhajučy, jak naš ochotnik Janeček, i obadva biêhli štoraz pomaliêj, a my biêhli za jimi, tomu što dla nas ne było liêpšoho delikatesu, čym pravdive mjaso z kabana i do toho dikoho. I tak my pudbihali, čas od času čekajučy, poka nas dohonit kulhavy Janeček, i perez pole koło liêsu dokulhalisie do państvovoji šosy. Vybihšy na asfalt, dzik zvôlniv, ale tôlko tomu, nu, takoho vy nikoli ne bačyli, što tam same na ščastie projiždžav trabant i tak łuponuv kolasom kabana v hołovu, što sam zjiêchav u rôv, a kaban upav na šosu. Ale koli my dobiêhli, sami viêdajete, jakije žyvuščy tyje diki kabany, naš paršuk ustav na nohi, ubiêh do rova i poduv z našoji gminy prosto v lisok Psarci v gmini Přerov, ale tudoju na ščastie projizdžała baba na rovery, i my jijiê stiahnuli i konfiskovali jeji damku, ale Janeček ne vmiêv jiêzditi na rovery, i my posadili joho na sidiołko i pchali, kob chutčej honiti ranianoho kabana, kotory dva razy poraniany musiv deś zaderžatisie. Ale taja baba stała biêhčy za nami i kryčati: Złodijiê, ukrali mniê rovera, złodijiêêê! I tak-o my biêhli spotiêły, kažny z odnoji storony trymavsie za rul i pchav, teper uže po povjatovuj šosiê, rover z Janečkom, kotory dodavav nam odvahi i siły, tak što my, zasôpšysie, bačyli, jak dzik ubiêh u sioło, ale my vže tože byli v seliê, a tomu što siête było pered samym południom, dovediany do odčaju kaban čuť ne umlivav, tiahnuv za soboju odnu nohu i puskav čyrvonu farbu, kotora nas doveła, takoho vy nikoli ne bačyli i ne pobačyte, prosto do škoły. Tam uže Janeček zoskočyv z rovera i pokulhav za kulhajuščym dzikom do četvertoji klasy, a v tôj četvertuj klasi včytelka akurat miêła z ditima lekciju pryrody i same prochodiła toje, jak domašniu sviniu vyhodovali z dikoji. Tôlko pospiêła pro siête rozkazati i vkazôvkoju pokazati na mapi malunok sviniê, jak rozletiêlisie dvery i do klasy vbiêh kulhajuščy dzik, ubivsiê mižy łavki až pud samu katedru, krov z joho sikała ciêły čas, a po chvili do klasy vbiêh kulhajuščy Janeček, naš ochotnik i dyrektor spułdzielni, kotory za ochotu dav by poviêsitisie, učytelka ostovpeniêła, diêti naveť ne pikali, Janeček dokulhav do katedry i pryciêlivsie, a kaban nastoburčyvsie, kob zaatakovati, i Janeček pudčas toho kabanovoho skoku vystryliv dzikovi prosto v łyč, dzik proletiêv, Janeček odskočyv i pokulhav do okna, ale perše čym vôn môh znov vystryliti i perše čym kaban môh znov joho zaatakovati, dzik raptom perevalivsie i zacharčav, vypručujučy nohi, z łyča jomu valiła krov i roztikałasie po škôlnum pomosti. My gratulovali Janečkovi i diakuvali jomu za toje, što odvezem dzika do sebe i doma joho rozberem i zrobim z polovničoji časti, to značyt z podrobuv i pečônki, baliêju paprykašu. Učytelka opometałasie i z vkazuvkoju pudyjšła do ležaščoho dzika i skazała: Diêti, vy byli sviêdkami nadzvyčajnoho vidoviska, teper podiviêteś siudy, o-siête ochotniki nazyvajut łyčom, a o-siête ikłami, bačyte? Nam dovełosie počekati, poka včytelka dohovoryła pro dzika vsio, što znała, a što ne znała, skazav diêtiam Janeček. Potum my zašmorhnuli pozyčanu verovku na noziê dzika i vytiahnuli joho na sviêt Božy pered škołu, i Janeček poprosiv mene, zmiłujsie i znajdi fotografa, bo chotiêv zniatisie z čerevikom na hołoviê toho dzika i zo strêlboju v ruciê. Ja pujšov po łavočnika, kotory tože byv ochotnikom, ale vôn uže sam opustiv roletu svojeji łavki i z aparatom biêh do škoły. Tym časom na miêstie prybiêh staršy mistiovoji polovničoji spôłki, ohladav dikoho paršuka i kosoočyv od zazdrosti, bo takoho kapitalnoho dzika v našum krajovi my vže davno ne bačyli. Janeček pryniav peremôžnu pozu, z občasom na uchovi dzika, my dva v robočych kombinezonach lahli naprotiv sebe z dzikom poseredini, staršy polovničoji spôłki chodiv kruhom nas i mučyvsie od toho, što bačyv, a łavočnik sfotografovav nas dla pevnosti dva razy. I na siête pryjšov sekretar polovničoji spôłki, prybiêh zo strêlboju, jakby była šče jakajaś potrêba, ale kaban byv uže mertvy, tomu vôn chvilu zabaviv, nachvalujučy majsterśki strêł prosto v łyč, a potum vony potichu naradžalisie z staršym mistiovych polovničych i dobre naradilisie, bo pudoždali, poka my vzialisie za verovku i chotiêli zatiahnuti dzika do šosy, kob ja môh skočyti po traktora i połožyti dzika na pryčepu. Tohdy raptom staršy polovničych kaže, lude, siêtoho dzika pokińte, vôn ne je vaš... A Janeček kaže, a chto joho zastrêliv? Nevže ty? A sekretar kaže, to niê, ale siêty zviêr upav u našuj gmini, a tam, de zviêr upade, tôj polovničuj spôłci vôn i naležyt... I zasmijavsie, i poter sobiê ruki, i staršy zasmijavsie, ale Janeček natopyryv ušy, a my zomknulisie nad šerstieju i dikoju krovleju i divilisie na Janečka, a vôn kryknuv pohrôzlivym hołosom, to môj dzik, ja joho pudstrêliv, a tut tôlko joho znajšov i zneškodiv... Ale sekretar i staršy polovničoji spôłki smijalisie i kazali, tak, ale podług polovničoho prava... i ne dokazali, bo dobiêhła taja baba z hołôvnoji šosy, pokazała na nas rukoju i zakryčała: Złodijiê, ukrali mniê rovera... A Janeček jôj odkazav, berête sobiê joho, my honili siêtoho-o tut, ponimajete? I strêlboju sturchnuv v ucho kabana, a baba vziała rovera i rozvereščałasie, draniuhi, skinuli mene z rovera, ja od siêtoho zanedužaju... a Janeček skazav, idiête, diadino, ja vam za siête dam krolika, ja je Janeček z Velenki, ale! Toho dzika ne oddam! Vôn môj! My divimoś, a do šosy dojizdžaje naš traktor i z joho vyskakuje ne chto inšy, jak staršy našoji polovničoji spôłki, sam Hamaček. Vôn odryvaje zrok od dzika i gratuluje strylciovi, i kaže, to bude hostina! A staršy mistiovoji spôłki kaže, tak, bude, ale v nas, bo to kaban, kotory dojšov u nas... u vas pudstrêlany, ale dojšov u nas, tomu vôn naš... Ale my divilisie na strylcia Janečka i našoho staršoho, a toj skazav, kaban je naš... i my potiahnuli kabana do traktora, a koli vže nachililisie, kob połožyti joho na pryčepu, i koli vže joho pudniali, doskočyli čłonki mistiovoji polovničoji spôłki i stiahnuli kabana znov na šosu... my znov joho pudniali, a mistiovy ochotniki znov joho stiahnuli... i tut Janeček schvativ strêlbu, załadovav jijiê i veresnuv, jak nam kabana ne daśte, to zaatakujem! A staršy z sekretarom i łavočnikom kryknuli, jak kabana połožyte, to zaatakujem my!.. a Janeček kryknuv, ne rušte kabana, bo stanu agresyvnym! I pudniav strêlbu. Tut i sekretar pudniav strêlbu i kryknuv, jak tôlko tknete kabana, to do vas vystrylu! Prybiêhli šče inšy lude, inšy čłonki polovničoji hromady, a i zvyčajny lude, tomu što našy sioła nikoli ne lubili odno odnoho, chvatiło, kob buračane pole hraničyło z buračanym polom druhoho sioła i kob švadrony babôv prybližylisie do sebe na dosiah matyčki, to pomatyčyli sobiê hołovy tak, što až musiła pryjizdžati karetka, a što vže kazati, koli b u vłasnum seliê vony pozvolili zabrati kabana, na kotoroho miêła ochotu ciêła vjoska. I chto znaje, jak siête skônčyłosie b, bo my vže bralisie za borki, z mene vže stiahnuli roboču bluzu, a susiêdovi odorvali rukav, i Janeček uže odtiahnuv kurok strêlby, koli odčynilisie vsiê okna, odno za odnym, z takim miłym cvakaniom zaščypok, okna povny diti, i včytelka kryknuła: Miły diêti, tut bačyte, majem jakraz obyvatelśkie vychovanie, tut bačyte, jak ne povinny vyryšatisie mižynarodny diła, tut bačyte, što značyt podiêlana Koreja, što značyt podiêlana Nimečyna, što značyt podiêlany Berlin. Tovaryšy i tovaryški, kryčała včytelka, de vaš rozum, o-siêty odvažny stryleć uratovav nas u našuj klasi, połôžyvšy siêtoho veličeznoho, strašnoho zviêra, podajte sobiê ruki, zrobiête spôlnu hostinu i zjiešte siêtoho dzika razom, na neutralnuj terytoryji, naprykład u Starôj Vestci, u hospodi i restauraciji Start... Chvilu było ticho i z głosnika gramofonu počuvsie zvonok, stało šče tišêj, lufy bezmała skryžovanych lankasterok bliščali jak znaki miśnenśkoji porcelany, ja trymav za šyju staroho Cuca, na kotoroho zdavna v mene była chrapka, a vôn miêv u svojôj łapi môj odorvany rukav. Staršy vystupili doperedu, i naš skazav: Ja dumaju, što tovaryška včytelka v čômś maje raciju... A staršy mistiovoji spôłki potaknuv i skazav: Zhoda, połožête kabana i odveziête do Startu, a my dohovorymsie, koli ustrojiti spôlnu hostinu... Učytelka i diêti ožyvilisie, pokinuli skameniêły pozy jak u fotografa, i včytelka kryknuła: Diêti, my byli sviêdkami nadzvyčajnoho zdarenia, tut bačyte nahladno, jak treba vyryšati mižynarodny konflikty, jak by zrobiv Komensky... Ditiačy licia znikli, okna pozačynialisie, a potum, koli my vsiê družno, vôsim čołoviêk, lohko zakinuli dzika na traktor, z krykom vyhornulisie zo škoły diêti, kolory jichnich šapok i košulok hrali na sonci, diêti vereščali, bilisie kułačkami, šturchalisie v plečy i tovkli odno odnoho sumkami, radujučysie z toho, što vony vže na dvorê, što jdut dochaty, ale my dumali, što radujutsie i kryčat čerez nas, što oddajut nam česť, i Janeček, opirajučysie na strêlbi, pokłonivsie jim i podiakuvav, ale žemerva probiêhła koło nas z viskom, i siêta kolorova orkiestra pomeła kudyś daliêj, do sažałki, kotora po svojôj poverchni ponesła tyje diêtśki kryki i rev na vsiê storony sioła i vhoru do neba...

Polovniča hostina ne obujšłasie bez incydentuv, jak i samo vmertvliênie dzika. Pokôlko našy ochotniki bôlšy łakomci na jiêdło, čym tyje z Přerova, naš staršy postanoviv, što z podrobuv bude gulaš, stehna i mjaso od chrebta zroblatsie na diko z šypšynovym sosom, prykupitsie deseť kilo svininy, zmišajetsie z reštoju mjasa i zrobitsie dla kažnoho ochotnika małaja kovbasa. Přeruvśki odnak chotiêli, kob stehna i chrebet zrobiti tak, jak robitsie pečana svinina, z knedlikom i z kapustoju. I znov protiv sebe vstali staršy i sekretarê, i znov na sebe kryčali i hrozilisie, što pro hostinu vyryšyt strylanina, ale kirovnik restauraciji skazav, što v krajovi vže dosyć bidy, što my šče ciêły čas žyvem u pohraničnum přemysłôvśkum krajovi, i što v nezhodi dojšło do toho, što byli vybity Słavnikôvci, a potum Vršôvci, kotory pomahali Přemysłôvciam vybiti Słavnikôvciuv, kob nakuneć toj ostatni Vršôveć počekav Přemysłôvciuv i zabiv ostatnioho korola z rodu Přemysłôvciuv, tak što teper vyberem zołotuju seredinu, z chrebta zrobitsie kaban na diko z šypšynovym sosom, a zadni stehna zroblatsie jak klasyčna pečana svinina, kob, koli vže dojšło do prolitia kroviê kabana, ne dojšło do grupovoji strylaniny šče pered tym, jak zjiêsti dzika. Toho večera v seliê Stary Vesteć zyjšlisie ochotniki z oboch spôłok pud vyhladom, što odnočasno idut na ochotu v liês zo strêlbami i polovničymi nožami pry bokovi. Staršy, perše čym zasiêsti, proviêryli ubikaciji i pudvôrok, čy stôl je dorohi odstupu, koli b dovełosie vtikati, koli b treba było vtečy. A potum my posiadali, ne peremišavšysie, ale kažna spôłka ochotnikuv miêła svôj dovhi stôł, od rania do południa my nosili jołovy hulki i ozdablali žyrandoli i stiêny, jak pudčas ostatnioji nahônki. I była muzyka, na harmoni hrav pan Kučera z Vykani, i vôn miêv barabanščyka, kotory bubnom zastupav basy, u jakich Kučera byv słabšy. Ale zatoje joho spiêv! To było štoś tak choroše, što my tože spivali, a v pauzach jiêli toj słavny polovničy gulaš, nałožany do hłubokoho puvmiska až po berehi, i pili pivo, branićkie pivo, i mociovalny likiery, i rum šklankami. A za kažnym ochotnikom na višakovi visiła joho strêlba, i koli kotory polovničy išov do ubikaciji, to brav z soboju svoju strêlbu, bo kažny polovničy dobre pometav, jak to vyjšło z Słavnikôvciami, a potum z Vršôvciami, kažny viêdav dobre šče zo škoły, jak Přemysłôvci skazali Vršôvcium na hostini, odłožête šabli, odłožête mičê, tak lepi bude hostiovati, vy ž u nas... i jak Vršôvci posłuchalisie, a poseredini dikoho kabana raptom Přemysłôvci kinulisie na rozzbrojanych Vršôvciuv i porubali jich što do odnoho, za vyniatkom odnoho, kotory potum pomstivsie. A šče my vziali z soboju artysta pana Jarušku, toho, kotory raniêj trymav antykvaryjat u Prazi i vystavu z ryźboju, ale teper uže mnôho liêt žyv u nas u liêsi i na maskaradnych balach robiv vsiaki zabavny štučki i žarty, chvatiło jomu machnuti rukoju, i kažnu minutu z joho ruki vypadav abo mužčynśki piciur, abo babśka šmotka, a pudčas sokôlśkoho karnavalu vôn zrobiv takuju hołu babu, kotoru prymociovav do svojich čerevikuv i tanciovav z joju i robiv figury v tanci tak dokładno, što vona vyhladala jak žyvaja. I siêtu babu vôn vziav na pryčepu z soboju, kob, po-perše, znov nas rozveseliti, a po-druhie, kob tyje z Přerova bačyli, chto my je i koho mižy soboju majem, bo ničym takim ne mohli pochvalitisie v ciêłum vojevôdstvi, ne kažučy pro jakojeś sioło. I tak vono było, jak tôlko nastupiv siêty taneć z hołoju panienkoju na stoliê, my vsiê revli od ekstazy, ale přeruvciê byli smertelno bliêdny, kipiêli od zazdrosti i divilisie v inšy bok abo sidieli v ubikaciji zo strêlboju tak dovho, poka Jaruška ne peretanciovav... ale tohdy začali podavati pečane na diko, my jiêli joho z chorošym šypšynovym sosom i palfijôvśkim knedlikom, a koło knedlika była łožečka baranciôv, ale přeruvciê, jak siête zobačyli, to vdavali, što jim pudymajetsiê žołudok i chočetsie blovati, kob pokazati antypatyju do zamovlanoho nami jiêdła... a potum Jaruška znov tanciovav na stoliê i my pudniali do hrudi toji joho lalki kiliški, a Jaruška potiahnuv za štoś i vłončyv mechanizm, i z hrudi potekło čyrvone vino, i my pili za zdorovje słavnoho strylcia Janečka, a přeruvciê čavkali i murkotali od rozkošy nad kapustoju i pečanym z dodatkom palfijôvśkoho knedlika. I tak pan Jaruška tvoryv zabavu, muzyka hrała, a pan Kopřiva z Vykani spivav, što my jomu skazali, a pokôlko vôn byv na našuj storoniê, to staršy polovničoji spôłki z Přerova zakazuvav pisniê, jakije tôlko pryjšli jomu do hołovy, ale pan Kopřiva vse jomu jich zajhrav, tohdy staršomu perestało smakovati i vôn tolki piv rum z kružki. Pan Jaruška tanciovav i z hrudi perestało tečy čyrvone vino, ale Jaruška potiahnuv za inšy mechanizm, siête było, koli my vže tôlko pili i časy vyzvoniuvali desiatu, i taja lalka rozgaračyła nohi, i z jeji žyvota začało tečy biêłe vino, burgundśkie abo moravśkie, a my vže ne pudstavlali ni kiliškuv, ni sklanok, a pili odrazu z-pud jijiê, a tak sprytno, što vsioho tôlko trošku pooblivali našy polovničy kamizelki i kurtki. A staršoho přeruvciôv siête tak rozdražniło, što vôn ustav i tiažko posadovivsie na krêsli koło pana Jaruški, i z žalom divivsie mutłavymi očyma na stôł, i što vôn tam zobačyv? Koło mišočka z titiunom ležav diêtski svistiolik, taki mały svistiolik, jakije my robili, koli byli diťmi, odstavaj svistioliku, odstavaj, i staršy vsmichnuvsie do toho svistiolika, a svistiolik usmichnuvsie do polovničoho, i toj ne vderžavsie, uziav joho v ruku i svisnuv jim dva razy, ale potum perestav, a ciêła sala zamovkła, a naš stôł začav rehotati, bo z toho svistiolika vyletieła saža, i ciêły tvar staršoho byv u sažy, preč čorny, i ruki tože, i vôn schvativ strêlbu zo stiny i kryknuv, što za siêtu hańbu Jaruška zapłatit krovleju... našy tože schvatilisie za strêlby, nu i rešta ochotnikuv z Přerova schvatiła svojiê dubeltôvki i štucery, i tôlko odin pan Jaruška byv na stoliê i obnimav hołu lalku, u kotoroji zo šmotki tekło burgundśkie i puvdenno-moravśkie vino, ale ne było ni ruk, ni kiliškuv, ni hub, kotory pudstavilisie b pud ciurok vina, i tohdy pan Jaruška ticho skazav: Čy ž ja vas prosiv, kob vy jim svistali? Vam ne treba było zvoročuvati vvahi na joho... Zrobiłosie ticho, i vsiê rozsudili, što staršomu na samum diêli ne treba było zvoročuvati vvahi na svistiolika, na kotorum jomu nichto ne prosiv hrati. I vôn poviêsiv strêlbu na višak, a pan Kopřiva znov zajhrav, i barabanščyk jomu hože pudyhruvav basom na barabani i taliêrkach, ale zabava šče ciêły čas była rozpołoviniana, daliêj byli dva stoły, a hołovy grupovalisie i nachilalisie nad seredinoju kažnoho stoła, usiê smijalisie, ale tôlko z tych žartuv, kotory chtoś skazav pry svojôm stoliê, kažny stôł miêv svoju pravdu, svoje žarty i svôj smiêch tože tôlko dla sebe. I znov pan Jaruška, kotoromu vže nadojiêło tanciovati z hołym manekinom, jakomu z hrudi tekło čyrvone vino, a z mižynôža burgundśkie biêłe, połožyv na odkładnôm stoliê dviê truby i odno eufonijum, i našy ochotniki vziali jich, dvoje naveť pošarpalisie za odnu trubu, chutko nastrojilisie i siêli na sceni, i raptom v sali zahrymiêła zusiêm inša muzyka, radosť vstupiła vsiêm u tiêło, my stojali jak ochotniki odin koło odnoho, bôk ob bôk, i spivali, i radovalisie dušoju, jak našy polovničy vmiêjut hrati, tymčasom jak přeruvciê pobliêdli šče bôlš i divilisie na pomôst i byli jak ogłušany, a dvoje začało davitisie, hołosno davitisie, znali, što vže nikoli nam ne dorumniajut, chiba što tak, jak toje zrobili Přemysłôvci z Słavnikôvciami, a potum z Vršôvciami, pozabivati vsiêch u hostini, po mičovi i nakuneć po kudeli. Vony nas tak nenavidili, što my nad jimi miêli perevahu v tulkoch diłach, a my ne zdavali sobiê spravy, jakuju olivu i jaki gaz dolivajem do našoho rozbałachtiêłoho ohniu. Nu, posli siêtoji poražki vony ne opometajutsie, siêtoho nam nikoli ne vybačat, tiêšyvsie ja, koli divivsie na tych vartych žalu ochotniku z Přerova, tych přeruvciôv... Ale jichniomu staršomu raptom vernuvsie dobry humor, vôn potichu vsmichnuvsie do sebe v nutrê, napavšy na jakiś dobry plan, dav nam zajhrati šče pjať kuskôv i naveť bôlš, a sam radivsie zo svojimi, bo vôn byv najliêpšy trubač, poradivsie i potum vykinuv kozyr, kob my dali zajhrati joho kapeli, a my vže znali, što to byli fachôvci, siête treba było pryznati, jichnia duchovaja orkiestra była najliepša, i što vony zajhrajut nam štoś kameralnoho, O sole mio, na što našych mužyćkich mozgôv z kalafijorami ne chvatit... i pan Jaruška zabrav instrumenty od našych trubačôv, kotory oddavali jich neochôtno, i odin za odnym peredavav miêdny instrumenty přerovciam, tyje vyjšli, rozgaračylisie na sceni i napravdu v sali ozdoblanuj jolinoju počułosie O sole mio, prybiêh i kuchar v partuchovi i zasłuchavsie, i nakuneć i my odčuli, što prynajmi v siêtum i siêtym přeruvciê nam dorômniujut, što teper bude zhoda, velika zhoda, tomu što O sole mio, siête i my mohli zajhrati, ale jichnie vykonanie... ale raptom kruhom tych trubačôv začało rozpychuvatisie čorne obołoko, bo vony trubili z dušoju, i čym mucniêj duli, tym štoraz bôlš vyduvali lohkoji sažy, vony ne chotiêli puddavatisie i trubili daliêj, ale potum rozkašlavsie peršy trubač i zbiêh zo sceny, a za jim rešta trubačôv preč čornych od sažy, a my zachodilisie od smiêchu i čuť žyvotôv ne ponadryvali, ale dla přeruvciôv to była znevaha nad znevahami, to było pohańbovanie pryčastia, to było štoś strašnoho, nad čym my zavčasu ne podumali i zavčasu ne dodumalisie, što pan Jaruška spočatku svistiolikom, a teper tymi trubkami pudstrojiv. Posiêjav pomiž nami tuju samu nezhodu, jak pomiž Vršôvciami i Přemysłôvciami, jak uperuč mižy Prahoju i Libicami... i tut ochotniki z Přerova schvatili strêlby zo stiny, kelner i kuchar dali drała do kuchni, i my tože schvatili svojie strêlby zo stiny, i stali protiv sebe nevskrovito z pudhotovlanymi i odbezpečanymi strêlbami, i chvativ by odin falšyvy ruch, kob usio skônčyłosie ohulnoju słovjanśkoju strylaninoju, koli ticho odčynilisie dvery i čyjaś ruka perekrunuła vyłončnik i zhasło sviêtło... i potum chtoś vujšov, i raptom my zobačyli osviêtlany hrudi zaviêšany odznačeniami, i perelakalisie od siêtoji zjavy, a tyje ordery ciêły čas byli osviêtlany i bliščali jak proroctvo i joho znak, jak ruka, kotora pisała na stiniê mene tekel... i raptom tyje ordery oddalilisie do stiny i znov stało jasno, i ja zobačyv, jak taja postać odvernułasie, i tam stojav komendant posterunka, vyšpachlovany jak na vesiêle, i baterejkoju šče vse pudsviêtluvav od spodu svojiê ordery, kotory dostav za zasłuhi od państva i partyji, vôn usmichnuvsie i skazav, siadajte, hołubčyki, i hostiujte daliêj, ale zo mnoju! Pryjšov, jak use, u odpoviêdni čas... siêv i dav znak do kuchni, kob donesli na stôł, miêv tam schovane dla sebe, i ne tôlko dla sebe, ale i dla ciêłoho svoho posterunku, od oboch daniuv toje, što sobiê vybrav, a siêv vôn razom z přeruvciami, takim sposobom dajučy znati, što peremôžciami budut Přeruvciê, a jichni staršy, čorny od sažy, odrazu vykryknuv: Komendante, ty nas vyratovav, ne viêdaju, što my zrobili b, koli b ne zjavilisie siêty tvojiê ordery, ty vniôs poradok, spokuj i mir... a ty! I pokazav na Jurašku, ty artysto, ty z nami odnoho vypješ, za choleru ne odmovišsie, bo ty je intelektualny vinôvnik našoji hańby, našoho poniženia... I perše čym chto-leń môh što-nebuď skazati, komendant, usmichajučysie, zadovolany z sebe i vpevniany, uziav svistiolika, kotory ciêły čas ležav, i zasvistav na jôm, a zo svistiolika vyvaliłosie šče dostatočno sažy, kob pubruditi ne tôlko komendantove licie, ale i mundur, i pered usiêm prysypati tyje ordery, kotory ozdablali joho hrudi... Bačyte, kryknuv staršy přeruvciôv, što tam ja i što tam inšy, ale vy tut komendanta znevažyli..! Ale komendant skazav, kob jomu prynesli lustro zo stiny v siênciach, pryčesav sobiê napomadžanu i napachniučanu hryvku, i taki jak byv, začorniany, skazav: Dobre mniê tak, ja sam sobiê svistav! I z apetytom uziavsie za mjaso z šypšynovym sosom, prosiačy, kob jomu potum prynesli dzika z kapustoju, klasyčno spečanoho, bo siête jiêdło vôn uvažaje za perekusku... Hrała muzyka, pan Kopřiva z Vykani spivav, bubon i taliêrki basovali, a pokôlko z nami byv komendant, my zsunuli stoły i za hodinu vže pospiêli poperesiadatisie, pomišatisie odny z druhimi, i vsiê na povny hołos spivali pisniê, kotory vsiêm podobalisie, a z nami spivav komendant, kotory, čorny jak muryn, pokazav nam dorohu do zhody, vyjaviv svoje majsterstvo v dyplomaciji, tak što my začali hovoryti na joho Gubernator of Kersko. Jak ja vže kazav, vy nikoli ne bačyli i ne mohli pobačyti, što bačyv ja, što bačyli my, što stałosie posli toho, jak od nas, z Velenki, zastrêlili v přeruvśkuj školi dikoho kabana, abo inačej dzika... Koli pro siêtu ciêłu słavnu hostinu doznałasie včytelka, taja, kotora same včyła, koli kaban ubiêh do jeji klasy, a naš polovničy Janeček umertviv toho dikoho zviêra na samôj katedry tak, što pani včytelka mohła vkazôvkoju pokazati diêtiam i opisati vsiê časti i nazvy dzika, to taja pani včytelka škodovała, što ne mohła vziati z soboju diti podivitisie na siêtu hostinu, pry kotoruj vona mohła b diêtiam nahladno vkazôvkoju pokazati i vytłumačyti, čym je čeśki problem, kotoromu vže čuť ne tyšču liêt...