Koli pro kohoś z mojich znakomych na Biłostôččyni ja mohu skazati, što vôn natôlko „neformatny”, što ne dajetsie naveť pryblizno vyznačytisie ni odnym zdaniom, ni kilkoma, to najperuč pro Viktora Stachvijuka.

Koli b chtoś mene zapytav, chto taki Viktor Stachvijuk, to ja, musit, začav by odkazuvati bôlš-menš tak: „Znajete, to taki oryginał, što i večera ne chvatit, kob joho opisati”...

A tomu ja ode i ne budu napinatisie, kob Vitiu opisati, a tôlko pryhadaju, u jakich okoličnostiach my poznakomilisie.

Byv, zdajetsie, počatok 1989 roku, koli do budynku BHKT na hulici Varšavśkuj u Biłostoci Vitiu pryvjôv Sokrat Janovič. Osenieju 1988 roku byv zjiêzd BHKT, uže v varunkach napuvrozvalanoho komunizmu, i mene na tôm zjiêzdi vybrali do Hałounaha praulennia BHKT, a posli zjiêzdu zrobili sekretarom BHKT. Siêta nomenklaturna posada mniê velmi mulała — ne lublu ja organizacijnoji roboty i prosto ne nadajusie na organizatora — a tomu v kviêtniovi 1989 ja perejšov na robotu v „Nivi” jak žurnalist. Ale kob ne pokidati po sobiê pustoho miêstia, my z Sokratom Janovičom (kotory tohdy tože byv u Hałounym praulenni BHKT) postanovili zarekomendovati na sekretara kohoś z biłoruśkim i demokratyčnym duchom. Nu i Sokrat pryvjôv Vitiu, kotory z simjeju, koli ne pomylajusie, tohdy vernuvsie „skôlś z Pôlščy” i šukav, za što začepiti ruki v Biłostoci.

Energija vylivałasie z Viti jak voda z krynici. U joho, koli možna tak vykazatisie, było bôlš idejuv, čym miêstia na jich u hołoviê... Ale i čas tohdy byv nezvyčajny. Komunizm rozvaluvavsie i odkryvalisie novy možlivosti. Chtoś taki jak Vitia, z „šalonymi” idejami, same i byv potrêbny v biłoruśkum ruchovi. Dla revolucijnoho času potrêbny svojiê hieroji. I Vitia jakraz stav takim hierojom. I jak sekretar BHKT, i jak koordynator BDA — peršoji i, musit, ostatnieji partyji biłorusuv u poslikomunistyčnuj Pôlščy. Choč charaktiery v mene i Viti byli protivlehły — vôn je ekstravert, a ja introvert — to v toj čas (1989-1993), koli my spotykalisie, hovoryli i „dziejničali” razom čuť ne štodnia, u nas była i odna spôlna pôznaka. My tohdy byli idealistami, choč uže i „zazemlany” žunkami i ditima. Koli ja divlusie na disiêjšych dijačôv biłoruśkoho ruchu na Biłostoččyni, to od jich idealizmom mniê i ne pachne. Kruhom odny funkcyjoniêry...

Pud kuneć 1993 roku ja stav praciovati v Varšavi, a v 1998 vohule pereniôssie za hraniciu, a tomu my z Vitieju mało spotykalisie protiahom ostatnich 15 liêt. Ale my začali čas od času kontaktovati čerez Internet, koli my z bratom Alikom odčynili storônku Svoja.org. Vitia — odin z tych nemnôhich žyvych idealistuv, kotory bačyt sens u pisani po-pudlaśki, a tomu my ne mohli ne vujti v kontakt. My z Alikom postavili na našu storônku viêršy Viti zo zbornika „Bahrovy tiêń” i veliki fragment joho knižki pro Trystianku „Siva zozula”.

A diś ja maju veliku i čystu pryjemnosť, anonsujučy na našum sajti novy Vitin tekst — „Kamčatka” — kotory jakraz i tłumačyt jak ne treba lepi, čom Viktor Stachvijuk z Trystianki ne vmiščajetsie v žadny formaty...