Peredučora, koli Marylka pryjšła, kob ja pročytav jôj štoś pered snom, my znajšli zbôrnik kazok raznych naroduv po-pôlśki i vybrali „Muzykantuv z Bremy” bratôv Grimm.
„Kazki dla Maryli” i „Diêti z Bullerbyna” (časť I) my vže čytali z jeju tôlizno razôv, što siêty knižki stali dla Maryli necikavy. A zrobiti štoś nove — naprykład, doperakładati „Diêti z Bullerbyna” (časť II), što ja začav puv roku tomu — u mene vse ne chvataje času.
„Čytati po-pôlśki čy po-svojomu?” — zapytavsie ja v dočki. „Po-svojomu”, — skazała vona bez vahania. Nu, zrozumiêło, u baťka sercie piknuło i tisk odrazu pujšov uverch.
My pročytali kazku pro smiêłych osła, sobaku, kota i piêvnia, i Marylka zachotiêła šče odnu. My vybrali jakujuś afrykanśku, pro małpu i kraba, i ja znov pytajusie: „Čytati po-svojomu?” A Marylka: „Niê, siêtu po-angielśki”.
Tut mniê sercie znov piknuło, ale j pryšłosie počuchati hołovu. Ot tobiê i na!
„A čom ty chočeš siêtu po-angielśki?”
„Bo mama mniê kazała, kob ty mniê čytav odnu po-angielśki”.
Aha, koli tato kaže, što treba, to zero reakciji, a koli mama — to musovo. Ja jakoś odmoviv Marylku, kob perekładati „na žyvcia” kazku, jakuju ja nikoli raniêj ne čytav, i my vybrali z jeji pôłki knižku pro „Sindbada i joho siêm podorožuv” po-angielśki. Ja stav čytati zdanie po zdaniovi i perakładati na pudlaśku movu. I čuť ne rozpustivsie od ščastia, koli čas od času, koli ja začynav perekład jakohoś zdania, Marylka dokônčuvała joho za mene! Nu, narešti začynaje zaskakuvati!
Marylka vže šêsť miseciôv chodit do amerykanśkoji škoły v Nebušycach koło Prahi, ale do siêtoji porê šče „ne rozhovoryłasie”. U jeji klasi tôlko vona i šče dvoje čy troje diti ne hovorat u simjiê po-angielśki. Tak što my kinuli našu Marylku odrazu na hłyboku vodu, ne naučyvšy jijiê ni trochi płyvati. Nu i ne vtopiłasie diêvčyna! Bude płyvati! Pokôl što zamnôho ne hovoryt, ale rozumiêje vže značno bôlš.
Podôbno było i z čeśkoju movoju, koli Maryla pujšła do čeśkoho sadika (mateřská škola), ne viêdajučy ni słova po-čeśki. Spočatku była velmi nesmiêła i ticha, bo ne mohła dohovorytisie, ale puv roku pužniêj začała hovoryti z panieju i koležankami, a na druhi rôk vže vsiêch koleguv i koležanok rozstavlala po kutkach, a vony tôlko v rot jôj divilisie.
Na druhi deń, jak ja odvoziv jijiê do škoły, vona raptom začała mene rozpytuvati pro vesnu i čy vona napevno do nas pryjde. Maryla hovoryła „vésna”, z pryzvukom na peršum składovi, i mniê zaniało trochi času, kob popraviti jeji vymovu na „vesná”. A potum vysvitliłosie, što rano, koli Maryla siorbała svoju mołočnu zupku, u nas na dvorê peršy raz v siêtum roci začali spivati ptaški. I Halina skazała Maryli, što vže ide vesna.
Rêč u tôm, što u nas je znajoma, kotora nazyvajetsie Vésna (z byłoji Jugosłaviji). Marylci, musit, podumałosie, što vesna i je jakajaś takaja Vesna, kotora skôlś do nas ide. A tomu vona i chotiêła viêdati, čy znajde do nas dorohu. Koli ja jijiê zapevniv, što znajde, vona zapytałasie, jak bude „vesna” po-angielśki i po-ceśki.
Sercie mniê znov piknuło. Napevno choče pro siêtu novinu, što ide vesna, rozkazati svojim koležankam u klasi. Z odnoju z jich, češkoju Rozalkoju, Marylka hovoryt po-čeśki. Ale z inšymi ne maje inšoho londu, jak tôlko po-angielski (koli ne ličyti Vincenta z pôlśko-nimećkoji simjiê, kotory jijiê pudščypuje i z kotorym vona dohovorujetsie po-pôlśki).
Ot i vsio, na počatok mojoho bloga na Svoja.org. Može i beztołkovo, ale ja ne môh sebe povstrymati, kob siêtoho ne napisati.
