Úkanie – ne menš charakterystyčna pôznaka pudlaśkoji movy, čym vystupanie dyftonguv iê, ê, ô. Dyftongi, jak my odznačyli raniêj, vystupajut use v pryzvučnych składach. A ukanie – vystupanie „u” zamiś etymologičnoho „o” – u našuj movi maje miêstie tôlko v nepryzvučnych składach.

Značyt, dla pudlaśkoji movy je charakterystyčny takije słova jak: nučliêh, žółub, pud perýnoju, pudchóditi, kunéć, półuz, vujtí, vujná, vusimnádceť, vulchóvy, kułók, mucniêti, nučný (možlivo tože: nôčny), rumniáti, Ruzdvó, čóbut.

Velmi važnym vypadkom pudlaśkoho ukania je regularne vystupanie nepryzvučnoho u v kunčatkach prymiêtnikuv, poradkovych ličebnikuv i nekotorych prymiêtnych zajmiênnikuv v mistiovum odmiênniku (locativus) odinočnoji ličby. Značyt, u našuj movi majemo: na biêłum koniovi, u hóžuj chustci, na péršum prystankovi, u siómuj klasi, u nášuj chati, na siéjum derevi, u kotórum pokojovi.

Skôl znajemo, što po-našomu treba kazati kuneć i čobut, a ne „koneć” i „čobot”? Nema, nažal, jasnoho praviła, kotore mohło b nam siête vytłumačyti. Ode praviła vstanovili našy baťki i didy – vony tak hovoryli, i kropka. Tomu v vypadku ukania treba zahladati do słovnika, koli vže v kohoś ne okazałosie ni baťkôv, ni didôv, kotory mohli b jomu pudkazati, jak hovoryti.

Problema šče i v tôm, što ne vsiudy na Pudlašy ukanie zachovujetsie jak stabilna fonetyčna zjava. Naprykład, u Kurašovi (i v Košelach) kažut kubasá , a v Chrabołach – kovbasá. Jak normu my pryjmajemo kovbasá, bo siêta forma bôlš pošyrana na puvnočnum obšary pudlaśkich hovôrok (naruvśka, čyžôvśka, hajnuvśka i bilśkova gminy), kotory słužyt nam jak bazovy movny areał dla našoho normalizacijnoho projektu.

Pisana mova to vse kompromis, dla odnoji hovôrki – bôlš prychilny, dla inšoji – menš. Takaja sobiê ortografična nespravedlivosť. Ale kovbasá jak dla kurašôvciuv, tak i košelôvciuv – opcija značno bôlš spravedliva, čym kiełbása.