Pomału začynajetsie oseń. O šostuj rano, jak vstaju, šče temnovato. Na dvore zrania vže dosyć chołodno, naveť koli potum udeń robitsie dušno. Idučy do łazienki, časom minajusie v korydorčyku z Pavłom, jaki same ide spati.

U serpniovi ja šče vychodiv z Rubinom na korotki spacer deś koło połoviny siomoji. Ale vže minaje tyždeń, jak Halina zminiała rozpisku dnia dla našoho sobaki, i teper vôn vychodit na peršy spacer (dovhi) deś po puv do vośmoji z jeju.

Teper, mižy šostoju i siomoju, vyjšovšy z łazienki, mniê faktyčno nema za što začepiti ruki. Vałandajusie trochi po tichum domi, a Rubin ležyt na svojôm dyvančykovi i łypaje na mene okom. Potum idu naniz u svôj pokojčyk i perehladaju internetnu pôčtu. Pered siomoju začynaju robiti kavu dla sebe i Haliny.

O siomuj buditsie Maryla. Vona maje puv hodiny na toje, kob odiahnutisie, pojiêsti, začesatisie i zobratisie do škoły. Puv do vośmoji ja kažu Maryli, što idu zaprehati kobyłu. „Tatu! Kôlko razy ja tobiê kazała, kob ty ne nazyvav našoho samochoda kobyłoju!” — kryčyt mniê Maryla vsliêd, koli ja schodžu do garažu.

Halina i Maryla machajut odna do odnoji, koli o 7.35 ja vyjizdžaju z-pud garažu na huliciu.

Doroha do škoły v Nebušicach zabiraje nam z Maryloju bôlš-menš 15 minut. To moja najščaslivša i najspokujniêjša pora dnia. Vyjizdžajemo z našych Přilepuv, projizdžajemo Černy Vul i Statenice, potum Horoměřice. Za Horoměřicami, koli vjiêdemo na zhôrok, vidno Prahu v bliêdno-zichotlivum rannium poviêtry. Pomiž prohałami dereviny na skalistum hrebeniovi, kotory zachilaje Prahu od pôvnočy, nam na chvilu mihajut kontury pražśkoho zamku i kostioła Sv. Vita, potum televizijna viêža. Krutoju serpentynkoju spuskajemsia do Jeneralki, de povorocujemo napravo, jiêdemo lohko pud horu i čerez dviê minuty vjizdžajemo v bramu škoły v Nebušicach.

Rôk tomu, koli ja voziv Marylu do zerôvki, my po dorozi povtorali razny angielśki frazy i słova. Ale teper, u peršuj klasi, koli Maryla pudučyłasie angielśkoji movy, vona vže ne prosit mene skazati jôj, jak nazyvajetsie toje čy sioje. Tomu my naohuł movčymo po dorozi i słuchajemo muzyku z kasety. Pink Floyd, Genesis, Clannad, Robert Plant, Cocteau Twins, Sting... Časom mniê dumajetsie, što vsioj sens moho žycia stiskajetsie do siêtych deseti-petnadceti minut u bliêdno-zichotlivum, liêtnio-osiênnium krajobrazi na krajovi velikoho miêsta, koli my jiêdemo z dočkoju do škoły...