Nini minuv rôk, jak my z bratom Alikom odčynili storônku Svoja.org. To dobra okazija, kob ohlanutisie nazad i podivitisie, kudy my z jeju dojšli i čy naohuł kudy-leń idemo.
Koli hlanuti na statystyčnu storonu ciêłoho projektu, to za rôk času naš sajt odviêdali koło 3,5 tyščy čołoviêk (IPs). U serednium — 15 vizytuv kažnoho dnia. Čy naše słavolubstvo siêtym zadovolujetsie? Upovniê. Pro našu prôbu normalizaciji piśmovoji pudlaśkoji movy vže hovorat na mižynarodnych konferencijach słavistuv. Nekotory sajty, prysviêčany słovjanskim movam, uže klasyfikujut pudlaśku jak novu słovjanśku „mikromovu”. My odkazali na desiatki e-mailuv z ciêłoho sviêta i roztłumačyli nekotorym ludiam z Minśka i Kijeva, što Svoja.org — to štoś inše od toho, što jim zdajetsie. Okazujetsie, takije rečy možna zrobiti bez jakich-leń organizacijuv — siête pud siłu dla dvoch čołoviêk, koli tôlko vony znajut, što chočut zrobiti.
I nam udałosie zavezati tołkovu spuvpraciu z „Časopisom”, u kotorum nichto ne dostaje husinoji skôrki, koli bačyt tekst po-pudlaśki. Diakujemo, Jurka.
Koli porumniati toje, što nam chotiêłosie opublikovati i što na samum diêli znajšłosie na sajti, to ne vdałosie tôlko odne — zakônčyti Gramatyku. Ostatni rozdiêł Gramatyki — Składnia — usio šče na počatkovum etapi. Ale „nadplanovo” nam vdałosie opublikovati doktôrśku praciu Jana Petručuka pro movu Kurašova, i z siêtoho naddatku my velmi tiêšymosie. Pracia Jana Petručuka vłučaje solidny słovnik pudlaśkoji movy, a tomu my majemo dobre opravdanie dla toho, što z našym internetnym pôlśko-pudlaśkim słovnikom pracia poka ne ładitsie.
My ne robimo sekretu, što nas ne zadovoluje oficijna versija biłoruskośti na Biłostôččyni. Siêta oficijna versija vže naveť ne z roku na rôk, a z miêsecia na miêseć robitsie štoraz bôlš marginalna i elitarna. Odna z hołôvnych pryčynuv marginalizaciji, jak dumajemo, polahaje na tôm, što bôlšosť biłorusuv na Biłostoččyni vže perestała ličyti biłoruśku literaturnu movu potrêbnoju pôznakoju svojeji nacijonalnoji identyčnosti. Ale siêta bôlšosť vse šče ličyt pudlaśku movu jak važny i rôdny element svojeji identyčnosti. A tomu toje, što „Niva” i biłoruśki žurnalisty v radivi i televiziji — znajučy pro vyniki perepisu 2002 roku — vykorystovujut tôlko literaturnu movu, ličymo nevybačalnym zanedbaniom i velmi neefektyvnym sposobom vojovania za biłoruśku prysutnosť na Pudlašy. Možlivo, što taki vysiłok naveť odčužuje od biłoruśkosti ludi, kotory doma šče hovorat po-svojomu, a biłoruśki žurnalisty v radivi i televizory do jich zvoročujutsie tôlko po-biłoruśki i/abo po-pôlśki.
Tomu my postanovili ne perelivati z pustoho v porožnie, a rušyti na spotkanie šče poka žyvoji biłoruśkosti, dla kotoroji pudstavoju je samobytna pudlaśka mova. Naveť koli okažetsie, što naš vysiłok ne bude nikim zapotrebovany, to škodovati joho ne zbirajemosie. Bo koli stanetsie tak, što pudlaśka mova v piśmovum vyhladi ne bude zapotrebovana na Pudlašy, to tohdy i kažna inša, okrum pôlśkoji i angielśkoji, tym bôlš nikomu ne spotrebitsie.
