Diś ja doznavsie, što v styčniovi v Chrabołach umer Michał Vrublevśki, autor „Słovnika hovôrki biêlśko-pudlaśkoji” (2008). Pochovali joho 13 styčnia na mohiłkach v Rajśku.

Ja spotykavsie z Michałom Vrublevśkim u Varšavi na počatku 1980-ch liêt u klubi BHKT na hulici Senatorśkuj 8, ale dosyć vypadkovo, pry okaziji jakichś biłoruśkich imprezuv i BHKT-ôvśkich diłôv. Odnak tak napravdu my tołkom i ne poznakomilisie ni tohdy, ni puzniêj. Čoho nini ja velmi škoduju, bo 20 z hakom liêt posli tych našych varšavśkich spotkaniuv bez značenia Michał Vrublevśki stavsie dla mene odnym z najvažniêjšych biłoruśkich autoruv na Biłostôčyni. Akurat tohdy, koli Darek Fijonik stav drukovati odcinkami v „Biêlśkum Hostinciovi” słovnik hovôrki vjoski Chraboły, kotory od 1967 roku zapisuvav M. Vrublevśki.

Do smutnoji nedorêčnosti mojeji doli treba zaličyti i toje, što mniê ne pošychovało poznakomitisie i z druhim velmi važnym dla mene autorom, Janom Petručukom, kotory skłav słovnik hovôrki vjoski Kurašovo. A okazijuv do znakomstva z jim było nemało. Koli ja byv učenikom liceja v Hajnuvci, Jan Petručuk byv u siêtum samum miêsti licejśkim učytelom. Ono što ja včyvsie v licejovi N-r 9, a Jan Petručuk učyv v licejovi N-r 10. Liceji stojali pry odnôj hulici, jakichś 300 metruv odin od odnoho.

Ale zapisane, na ščastie, zostajetsie. Jak słovnik M. Vrublevśkoho, tak i słovnik J. Petručuka słužat mniê diś jak pudstavovy krynici do składania svojoho vłasnoho pudlaśkoho słovnika.

Chočetsie, zrozumiêło, kob i môj słovnik šče komu-leń koliś spotrebivsie. I mniê nini ne maje žadnoho značenia, čy znaju ja osobisto toho, komu vôn može spotrebitisie...