Na počatku siêtoho miêsecia, 6 lutoho, na 58-m roci žycia vmer irlandśki hitaryst Gary Moore. Ja ne velmi, kob slidiv za vsima etapami joho artystyčnoji karjery – mniê naprykład mało vjadomo pro toj okres, koli vôn ihrav u hurtovi „Thin Lizzy”, – ale mene vse môcno kranała joho muzyka, kotoru vôn vykonuvav pud svojim prôzviščom, jak solista.
Ja od liêt ne rozstajusie z joho dyskom „Blues Alive”, kotory pochodit z 1992 roku (a to vže ž bude pravie 20 liêt od vychodu). Siêty dysk u mene je vo vsiakuj možlivuj formi — audyjo CD, kotore ležyt sered inšych dyskuv, kotory ja zakazav čerez internet-kniharniu, koli dorôs uže do toho viêku, što zamiś šukati lohkodostupnych piraćkich kopijuv, stav po prostu vypisuvati i kuplati tuju muzyku, kotora mniê vse podobałasie. Kopija abo i dviê toho dysku vse ležat v samochodi do słuchania (kob ne psovavsie oryhinał). Vo vsiêch komputerach, kotorych užyvaju do roboty, ležat vsiê pisniê z toho dysku perepisany do formatu mp3. Pisniê tyje trymaju taksamo na flešci, kotoru vse nošu v kišeni. (Odkôl v samochodi nove radivo z portom usb, słuchati muzyku stało šče pryjemniêj — koli vyjideš naveť na kavałok kamenistoji dorohi, to muzyka z fleški ne zbivajetsie, što časom zdarałosie pry słuchani z plejera dyskuv CD). Koli ž dojdu do kuncia siêtoho tekstu, to povstane šče dodatkovo i kolekcija zakładok na videofilmy z vybitnymi kompozycijami Moore’a.
Mnie naohuł podobajetsie mnôho čoho, što maje bliśku abo daliêjšu viaź iz bluesom. Koli b mene chto poprosiv nazvati najbôlš vybitnu kompozyciju Led Zeppelin, ja b bez vahania skazav, što „Since I’ve Been Loving You”, a pro „Stairway to Heaven” ja b podumav na druhum abo i tretium miêsti.
Solista Gary Moore pudyjšov pud môj gust što lepi i ne treba – to była lubov z peršoho razu, koli ja joho tôlko počuv. V joho vykonavčum stylovi mnie vse imponovało toje, što kažnoho svojoho bluesa Gary Moore rozkazuvav jak chorošu balladu. Gary Moore, podług mojoho odčuvania, to ne byv šče odin bluesovy hitarysta, ale hitarysta, kotory domiêšuvav do svojich bluesuv tôlko popu, kob z toho vychodili najchorôščy ballady. V siêtum perekryžovuvaniovi stylistyk vôn odnak ne jšov zadaleko. V joho kompozycijach často zvučyt i orkiestra, i choryki na zadnium planovi, ale pry vsiôj siêtuj kompromisnosti z popom joho hitara nikoli ne tratiła metaličnoji ostrosti i syrosti, što i staviło odčôtlivu hraniciu, kotora oddilała joho muzyku od peresołodžanoho i vyhładžanoho popu.
Kažnoho dnia, načynajučy z 6 lutoho, koli ja včuv u radivi, što nema vže Gary Moore’a, ja viêdav, što raniêj čy puzniêj siadu i napišu siêtu notatku do bloga. Dla sviêtłoji pameti pro siêtoho vybitnoho i dla rocka, i dla bluesa muzyka ja proponuju mojim čytačam vysłuchati i pohlediêti para chorošych balladuv, kotory jak svoje nasliêdstvo pokinuv nam Gary Moore – na počatok posłuchajte „Story of the Blues”...
Vsiê ballady v svojôm liryčnum płastovi dosyť prosty – pravie vse vony rozkazujut pro lubovi i rozłuki, ale toje, što v bluesovi napravdu choroše, to je joho muzyčny narratyv – talenovity hitarysta vmiêje vłožyti tudy tôlko raznych historyjuv, tôlko dramaturgiji, tôlko nastrojuv, što vam i žycia ne chvatit, kob vsio toje peresłuchati, odčuti i skazati, što viêdajete vže vsio i vam necikavo słuchati daliêj. „Separate Ways” to šče odna takaja historyja pro lubov, ale vy ne musite vdumvatisie v sens liryčnoho rozkazu – to choroša i nastrojova piêsnia – možna skazati, symbol osôbnoho šlachu, po kotorum projšov Gary Moore jak artysta.
Gary Moore zapisav i vydav masu dyskuv, spotkavsie v svojôm žyciovi i zajhrav z vsima najvažniêjšymi idolami, jak choč by z „Zelonoju Ropuchoju” B. B. Kingom – v siêtum sensi vôn napevno spovnivsie jak muzyk.
Koli siêtu notatku bude čytati jaki-leń inšy lubitel Gary Moore’a, to pravdopodôbno vôn ne daruje mniê, koli ja ne zhanu tut pro dviê najbôlš viêdomy kompozyciji siêtoho muzyka.
Perša z jich to chiba najbôlš viêdomy i poznavalny na sviêti vypadok, koli hitarysta na dovhi-dovhi sekundy pudviêšuje odnu notu – konečno pohlediête siête video, na kotorum Gary Moore z Philom Lynottom vykonujut „Parisienne Walkways”. Vony obadva tut mołodyje i, chotiêłosie b skazati, vsio pered imi...
Druha najbôlš viêdoma piêsnia Gary Moore’a, to jak by logične zakunčenie dla siêtoho tekstu – mniê b chotiêłosie sparafrazovati jeji słova i skazati, što koli odchodit taki čołoviêk jak Gary Moore, muzyku kotoroho ja nezmiênno lublu, to v mojôm serciovi stanovitsie trochi pustoho miêstia, ale v tôm že serciovi navse zostanetsie taksamo sentyment do stvoralnika.
