Zjaviłasie perša drukovana informacija pro siêty naš resurs. Jak i chotiêłosie mniê osobisto, vydrukovała jijiê biłoruśka „Niva”, u kotoruj projšło 16 mojich liêt i vsia dorosła mołodosť. Informaciju tuju napisav Uładzimir Łapcevič — po pudlaśkich miêrkach, „lićvin”. Łapcevič tradycijno piše ohlady sajtuv u gazeti i toje, što za diêło ne vziavsie nichto inšy — nijaki pudlaš — tôlko trochu odtiahne v časi stanovisko, kotore gazeta tak čy inačej musit zaniati ne skažu, što v odnosinach do Svoja.org (sajty v žyciovi ničoho ne značat, vony tôlko bôlš abo menš udało sygnalizujut ideji, kotory roblatsie potum u diêłovi abo i niê), ale do spravy pudlaśkoji (po-mojomu) movy/ (po-vašomu) гаворкі. (Mova to гаворка, na kotoru chtoś abo štoś nałožyło piśmovu sankciju.)
Do tekstu Łapceviča chotiêłosie b dodati tôlko odne dopovnienie — do ostatnioho skazu pro pokoliênia historykuv, etnografuv i movoznavciuv („Такое дасканалае вывучэнне моўных адрозненняў заўсёды будзе выклікаць зацікаўленне наступных пакаленняў гісторыкаў, мовазнаўцаў і культуролагаў” — ciêły tekst u dodatkach znizu). Ne dla jich stvoryvsie sajt, a dla žyvych ludi, kotory šče siêtoju movoju hovorat, i na pokoliêniach kotorych intelektualno požyvlajetsie „Niva”. A vsio toje z historykami, kulturologami, itd., to samo po sobiê koliś stanetsie. Vony odnak ne je žyciovoju siłoju procesu, pro kotory idetsie na sajti.
25 marcia na sviatkovaniovi ročnici Biłoruśkoji Narodnoji Respubliki stałasie nezgrabnosť — nu, ja toje pryniav jak nezgrabnosť. U oficijnuj promovi Jauhien Vapa namjokami dohaniav čyžôvśkim uradnikam (navproščki ne nazvav jich, ale posla teleperedačy, kotoru možna było hlediêti dva dniê raniêj, viêdomo było, pro koho jde), što ne chočut uchvaliti biłoruśkoji movy jak druhoji v gmini. Mojiê sumniêvy ne od zmiêstu skazanoho — uradnikuv usiudy jak ne stresoneš abo ne zavstydaješ, to ničoho i ne bude. Lepi odnak było b, kob takoje skazav ne hołôvny redaktor „Nivy”. Toho, što v Čyžach ne kažut „наведаць гміну”, a „pryjti do gminy”, ne zminiv ani nahorodžany bukietom Hieorhij Vałkavycki, ani Vital Łuba, ani Jauhien Miranovič. Usiê vony odnak staralisie rozumno korystati zo svojeji čytaćkoji bazy. „Nivi” na pevno ne zaškodiło b, koli b vona zmjakčyła tuju nezgrabnosť i naveť stała robiti gesty v storonu movy, na kotoruj štodeń hovoryt bôlšosť jeji pudlaśkich čytačôv. Takim gestom mohła b statisie symbolična, ale postojanna prysutnosť pudlaśkoho tekstu na storônkach gazety.
„Dobre, to ty pišy, a my nadrukujemo”. Niê, taki odkaz ja skreśluju jak pryncypovo nesłušny. Mniê ne potrêbne ani zaochvočenie, ani pozvolenie do pisania. Napisati časom po-pudlaśki mohła b „Niva”, sama z sebe, zo svojoho tvôrčo-intelektualnoho potencijału. Dodavšy do svojoho toje, što mohło b byti napisane čerez mene, mohła b u rezultati i vyjti пастаянная прысутнасць pudlaśkoho tekstu v „Nivi”.
To je môj hołos u dyskusiji, a čom že v Čyžach ne chočut biłoruśkoji movy do gminy. Kažu siête, kob nichto ne miêv sumniêvuv, čym siêty tekst je — kob ne było tak, što zacikavlany protiahnuti temu stanut ono prydiratisie do druhoradnoho v jôm. Peršoradna dumka je takaja: uradnikovi nijaka druha mova ne bude pasovati, a літаратурная šče na dodatok i ne vpisujetsie v joho budionny sviêt. Tisnuvšy toho uradnika, kob za vsiaku cinu vôn uchvaliv літаратурную мову, to najchutčêj uvohule možna zablokovati možlivosť jakoho-leń dvochmovja i napevno poveličyti rozrêz miž movoju i моваю. Gazeta „Niva” može odnym sprytnym ruchom vyvesti movu svojich pudlaśkich čytačôv na uroveń piśmovoji i zasypati tuju prorvu raz na vse.
