Jak ja była małaja, to tato velmi často jiêzdiv v delegaciju. A siête značyło, što joho ciêły tyždeń ne było doma, a pryjizdžav vôn ono na nediêlu. My zostavalisie z mamoju odny. Ja velmi čykała kažnoji suboty, bo tato pryvoziv mniê malinki (to takije cukierki, velmi mjahki, posypany ružovym cukrom) abo rački (namnôho smačniêjšy, čym teperyšni). A raz pryviôz naveť pravdivych rakuv, uže zvaranych, čyrvonych. Pomniu, tato rozkazuvav, jak vôn z kolegami nałapali jich u ryciê, nad kotoroju stavili domki dla turystuv. Okazałosie, što raki byli vperuč čorny, a počyrvoniêli posli, jak vony jich varyli. Mniê posmakovali, ono mjaska na jich było małovato. Mnôho treba było zjiêsti, kob poradočno najiêstisie.

Koli ja svojim dvojurôdnym bratam pochvaliłasie, što tato pryvozit mniê raki, to vony namovili diaďka i pojiêchali na ryku taksamo nałapati rakuv. Tohdy šče było jich usiudy mnôho. Raki łapałosie vnočê, bo vdeń po jich naveť sliêdu ne ostavałosie. Mene z soboju, nažal, ne vziali, bo mama mniê ne pozvoliła, kob ja ne zachvorêła. Ja ažno popłakałasie, bo velmi chotiêła nałapati tych rakuv. Zatoje ja dostała paru hrošy i na druhi deń my pujšli do sklepu.

Ja velmi lubiła choditi do sklepu na seliê, bo vôn byv zovsiêm inšy, čym u Bielśku. Tam prodavali vsio: i praniki, i cukierki, i gozdi, i pivo, i vsiaku inšu vsiačynu. I tomu, musit, tak divno tam pachotiêło. Niê, to ne byv smorôd, ono taki velmi specyfičny zapach. Ja joho lubiła, i jak tôlko tam vchodiła, to môcno potiahała nosom. Sklep odčyniavsie deś nadvečôrkom. Tam zbiralisie mužčyny, pili pivo, kuryli paperosy i tołkovali razny diła. Časom svarylisie, časom smijalisie, hovoryli pro toje, što šče treba zrobiti na hospodarci, spohladali v nebo i probuvali odhadati, jakaja zavtra bude pohoda. Raz to naveť my bačyli, jak jakijeś dva diaďki pobilisie. Ne pomniu vže za što, ale odin do druhoho kryčav:

— Jak ja tobiê dam, to siadeš!

— A jak ja dam tobiê, to až vody poprosiš! — odkrykuvav druhi.

My vsiê velmi dovho smijalisie, a potum siêta odzyvka v Knorozach stała velmi popularnoju prymuvkoju vo vsiêch svarkach.

My kupovali sobiê v sklepi landrynki abo pačku pranikuv, abo lizaki, i zadovolany voročalisie dodomu.

— Jak budu miêti mnôho hrošy, to kuplu sobiê vsiê cukierki, — hovoryv Tolik.

— Ja tože! — ne zostavav zzadu druhi brat.

— Ty vže i tak gruby, — pudsmichalisie my z Gienika.

— A vy vyhladajete jak zdochlaki — odtinavsie vôn.

Ale, po pravdi kažučy, to Gienik byv zagruby. Jiêdło jomu zavelmi smakowało.

— Ty zažyrki, — hovoryła jomu ne raz baba Jaryna, koli vôn ładovav v sebe dodatkovu skibku chliêba z cukrom.

A chliêb z cukrom to my vsiê lubili. Baba odrêzuvała nam skibki chliêba, my močyli jich odnoju storonoju v vodiê, a posli posypali cukrom, kotory velmi dobre deržavsie na prymočanum chliêbi, i zajidali, ono ušy nam treslisie. A Gienik nijak ne môh skončyti na odnôj skibci, jomu i dvoch było mało.

Často było tak, što Gienik snedav u sebe doma, potum prychodiv do nas, to značyt, do diaďka Gryšy, i jiêv z nami, a časom šče biêh do svojeji druhoji baby i tam dopichavsie. Diaďko Kola strašno joho za siête łajav, prybihav i kryčav:

— Ty obžoro, odnoho snedania tobiê mało? Jak zaraz rozperežu paska, jak dam u hołu sraku, to pobačyš!

I prykazuvav tiotci, kob jomu nic ne dawała, bo bude šče grubšy. Ale to nic ne pomahało, Gienik najperuč płakav, potum obiščav diaďkovi, što vže tak ne bude robiti, a na druhi deń znov jiêv za troch i vsio. Na siête ne było žadnoho likarstva.

Sklepovoju była odna pani z sioła. Mniê vona velmi podobałasie, bo miêła dovhi kosy. Usiê v seliê hovoryli, što vona, koli šče była diêvčynoju, velmi chotiêła vyjti zamuž, bo jijiê koležanki vže davno povychodili. Nu i raz zamknułasie z odnym chłopciom u tôm sklepi i davaj joho mučyti, kob vôn perestav ono napusto do jijiê choditi, a pryjšov u svaty. Nu i v kunciovi vôn do jijiê zo svatom pryjšov i vony poženilisie. To istinna pravda, vôn sieje mojomu tatovi rozkazuvav, jak vony deś razom vypivali i jim zobrałosie na vspominki.

— Nu i znaješ, Pieťka, — hovoryv vôn, — ja ne miêv žadnoho vychodu. Zaperła mene až za ladu, kazała, što ne vypustit, poka jôj ne poobiciaju, što z joju oženiusie. A koli niê, to vona bude kryčati, što ja chotiêv jijê pokryvditi. Ale ž vona była ničoho sobiê diêvka, takoju jendzoju to stała namnôho puzniêj, — žalivsie.

Koli my jiêchali v pole, to tiota z baboju šykovali jiêdło raneńko, varyli zupu i kartopli. Tiota mjała kartopli na tovkaniciu, časom zo skvarkami, potum nakładała jich u zeliêznu misku i vstavlała jijiê v piêč. Koli my pryjizdžali z pola na obiêd, to vsio było tepłe, a tovkaniciu krojili nam po kuskovi jak tiêsto, skôrka na jôj była zapečena na čyrvono i my jiêli z takim smakom, mniam! A šče do toho hurki zo smetanoju, takoju pravdivoju, ne toje što taja zo sklepu! Na poli jak to na poli, my tam plontalisie i abo pomahali, abo mišali, jak koli vypadało. I siêno staralisie pudhrybati, i truskavki zbirati, i kartopli kopati. Potum, koli ja pujšła do škoły, to do Knorozuv my jiêzdili namnôho rêdžej. Ale na vakacijach ja tam často byvała i velmi miło vspominaju tyje časy.

Koli ja vže stała čytati, to často rozkazuvała mojim svojakam razny pročytany historyji, a časom navet ciêły knižki. Vony słuchali z rozdziavlanymi rotami, a posli rozkazuvali mniê, što stałosie v Knorozach za toj čas, jak my ne bačylisie. Braty naučyli mene hrati v noža, naučyli jak boronitisie, jakby chtoś mene stav biti, pokazuvali małyje telatka i porosiatka, kotory same vrodilisie, i chvalilisie, što ne bojatsie žadnych husakôv ani baranôv (bo ja strašenno bojałasie). I ja stamtôl nijak ne chotiêła voročatisie do Biêlśka.