Odnoho razu baťki skazali, što jiêdemo do Knorozôv kopati torf. Ja vže ne raz ob siêtum čuła i velmi chotiêła, kob vony zabrali mene z soboju. Torf tohdy kopałosie, sušyłosie, a zimoju paliłosie jim u piêčci. Baťki najperuč pomahali diaďkovi, potum kopali dla nas, a diaďko posli pryvoziv nam toj torf do Bielśka. I my jim palili v stinôvci ciêłu zimu, bo uhol byv velmi dorohi. Mama tohdy šče ne praciovała, a tato, što ž, mnôho ne zarablav jak murarz-tynkarz-akrobata.
Mojiê dvojurodny braty rozkazuvali mniê, jak tam na bołoti fajno, jak tam možna płyvati i łapati ryby. Vony same tam navčylisie płyvati i kazali, što i mene naučat. Nu i vjadomo, mniê velmi zachotiêłosie tudy pojiêchati. Raz płyvati, to treba było vziati z soboju i jakujuś odiažku do kupania, i ručnik. Ja chotiêła najnoviêjšy ručnik, ale mama ne dała. Ja ne viêdała čom, ale što zrobiš, koli ne pozvalajut...
Bołota roztiahalisie pomiž Ploskami i Knorozami. Mama mniê rozkazuvała, što koliś tudoju było velmi tiažko perejti, možna było vletiêti v bahno i vže ne vylizti. Potum tam była takaja piščanaja doroha, ale koli môcno padało, to jiê zalivało. Teper vyhoda, zalili asfalt, projiêdeš i perejdeš suchoju nohoju. I je tam liês, u kotorum rostut poziômki. Ja koliś namoviła odnu koležanku z Ploskuv i my pujšli tudy nazbirati poziômkuv. Najiêstisie my najiêlisie, ale dodomu ničoho ne prynesli. Ono mati Irenki vže biêhała po seliê i šukała dočki, bo nas dovoli dovho ne było. I posli dovho ne pozvalała nam razom bavitisie. Hovoryła, što tôj Halinci to durnyje dumki u hołov prychodiat, vjadomo, mjastova. A moja baba naveť uvahi ne zvernuła na toje, što jeji vnučka kudyś propała i puv dnia ne była doma.
My pojiêchali na bołoto posli obiêdu. Baťki z diaďkom i tiotoju praciovali tam od rana, ale nas poka tudy ne brali, bo my jim zavelmi mišali b. Vony pryjiêchali na obiêd, a potum posadili nas na vozi i my pojiêchali. Ja sidiêła velmi zadovolana, bo deń byv dušny, sonečny, i ja vže dumkami vybihała doperedu – jak dobre bude ochołoditisie! A Tolik i Gienik šče obiščali, što i ryby nałapajem na večeru. Nu, tôlko nam pozajzdrostiti! Do bołota ne było daleko, kilometry zo dva, a može ono puvtora. Zajiêchali my tudy, z voza pozłazili, diaďko pujšov upjasti svojoho Sivka (tak nazyvavsiê jichni kôń), kob toj môh spokôjno poskubati travu. A ja odrazu začała rozhladatisie, de ž taja voda, u kotoruj my majemo kupatisie. Mojiê braty pudveli mene pud jamu, u kotoruj była čorna voda(!), i kažut, što tut bude dobre. I dovho ne dumajučy – hop! – uskočyli tudy, ono bryzgi polietiêli kruhom. I kličut mene, kob ja tože tudy vliêzła. A mniê tak strašno i obrydlivo zrobiłosie. Ja odrazu poniała, čom mama ne dała mniê novoho ručnika. De ž ja v takuju brudnu vodu poliêzu! I nichto ne môh nijak mene namoviti, kob ja choč nohi tam zamočyła. Hadka voda i vsio! Dorosły trochu z mene posmijalisie i začali kopati torf.
Diaďko na zmiênu z mojim tatom takim spicijalnym nožom do torfu odkrojuvali kuski toho tuhoho bołota, a mama z tiotoju odnosili nabôk i kłali v takije stovpčyki, dva kuski vzdovž, dva vpoperek, i znov dva vzdovž, dva vpoperek. Ja postanoviła jim pomohčy – što robiti, koli ne kupaješsie? – ale tyje kuski byli velmi tiažki, jak dla mene, a odin i v rukach mniê rozletiêvsie, tak što z pomahania vychodiło ono neščastie, i dorosły chutko odohnali mene od roboty. Taki torf, koli pudsoch, treba było obernuti na druhu storonu, ale siête išło vže chuteńko, bo vôn, sochnučy, robivsie štoraz lokšy.
Ja stała rozhladatisie kružkom. Na bołoti było šče para siêmjuv, kotory taksamo kopali torf, ale vony byli daleko od nas. Usiudy chodili busły, łapali rybu, jaščurki i pevno žaby, choč ja posli doznałasie, što žaby to zovsiêm ne najliêpšy jichni prysmak. Nekotory lude miêli łonki navkraj bołota i kosili travu. Hen pud liêsom paslisie korovy...
A mojiê braty, koli vže vyšumilisie v tôj strašnuj vodiê (vony tam i nurcia davali, i perevorôtki robili, i sama vže ne znaju što), stali košykom łapati rybu. Vy ne poviêryte, kôlko jijiê tam było! Za odin raz vytiahali čuť ne puv košyka! Najmenšu rybu odrazu vykidali nazad, chaj roste, a potum druhi raz peretiahali košykom od bereha do bereha. Potum pujšli šče do druhoji jamy, ale vže z diaďkom, bo tam było hłuboko. Tam byli i płôtki, i karasiê, čas od času popadalisie ščupaki abo okuniê, ale najbôlš divnoju ryboju okazavsie vjun. Vjuny byli strašno žyvuščy. Baba jich počystiła, hołovy poobtinała, a vony vsiorômno vilisie, a nekotory šče j na patelni pudskakuvali. Ja jich potum bojałasie jiêsti – a što, koli i v roti budut vorušytisie? A šče mene zacikavili koluški. Małyje rybki, ale možna było ob jich koluchi poraniti ruku. My jich pryvezli dodomu i povkidali do bočki, kotora stojała v tiotki za chatoju. Tam była doščovaja voda, kotoroju my mylisie. Po paroch dniach tiotka na nas velmi nakryčała, bo ryba podochła, a voda zasmerhła i treba było vsiu vyliti.
Zimoju ja sidiêła pered dverciami stinôvki, diviłasie v ohoń i prypominała sobie, jak było na tôm bołoti...
A teper sobiê dumaju, jakije tiažki hrošy płatiat klijentki v SPA za takuju kąpiel błotną, a ja jijiê mohła miêti preč zadarmo, ale nijak ne zachotiêła pokupatisie.
