Učora ja pročytav zabavny tekst u internetnuj versiji časopisa pudlaśkich ukrajinciuv „Nad Buhom i Narvoju” (3-2009) pud zahołôvkom „Po-swojomu: howoryti, pisati i — dumati!”. Tekst napisany hołovnym redaktorom časopisa Jurijom Havrylukom po-svojomu (i to odrazu v dvoch estetyčno protivnych pravopisnych versijach, pôlśko-łacinśkuj i ukrajinśko-kiryličnuj, u jakich našy dyfongi vyhladajut jakby terpiêli od kompleksu Downa). Ale mniê vdałosie dočytati siêty tekst do kuncia, choč uže z peršoho paragrafu stało jasno, što intelektualno Havryluk proponuje toj samy derevjanno-neheblovany nabôr ukrajinśkoji doktryny, što i vsiê raniêjšy joho opusy. Ode ničoho vže ne zroblu — mniê tak podobajetsie čytati po-svojomu, što ja sterplu naveť najhôršu chierniu v najbôlš ubludśkich pravopisach. Koli b „Niva” stała pisati po-svojomu, to ja čytav by i vsio toje pustozvônstvo pro zmahanie pudlaśkich biłorusuv za demokratyju v Respublici Biłoruś... A tak — tôlko perelistuju (scroll down).

Perša zabavna rêč — ostatnim časom u „Nad Buhom i Narvoju” velmi aktyvno stali pisati po-svojomu. Časom mniê samolubno dumajetsie, što i ja do siêtoho musiv pryčynitisie, koli začav pisati po-svojomu v „Czasopisi” i, tak skazati, zabrav našym ukrajinciam „monopoliju” na našu movu, kotoru vony „pryvatyzovali” dla svojeji nacijotvôrčoji kampaniji, ale tak i ničoho ne zrobili, kob jijiê choč trochi rozvinuti abo pozbaviti statusu bastrukovatoji hovôrki (čerez ništo tak našy ukrajinci ne perežyvajut, jak čerez fakt, što pudlaśka mova natôlko „bastrukovata”, što bôlšosť pudlašôv ne rozpuznaje v jôj i krapelki ukrajinśkoho zapachu).

Druha zabavna rêč — Havryluk lapaje mene po plečê i pudchvaluje, što ja ne zabyv svojeji movy i, tak skazati, choroše pišu po-svojomu. Ale to vsioho łožka medu v bočci diôhtiu čy, lepi skazati, rêčci diôhtiu, u jakôj Havryluk mene vymočuje. Ot že, usio było b dobre, koli b ja pisav tak jak vôn — to značyt, abo pôlśkoju, abo ukrajinśkoju azbukoju z kompleksom Downa — i ne vydurniavsie z tvorêniom jakojiś druhoji menšosnoji movy dla biłorusuv, a prosto zaakceptovav jeji bastrukovaty ukrajinśki status. Čom vôn maje raciju, a ja niê? A tym, što nas „ruśkich” pudlašôv na Biłostôččyni — vybačajte za toje, što ode pujdu navproščki v rozvažaniach Havryluka — nacijonalno prypizdili komunisty, i devenostokilka procentuv tych „ruśkich” zostałosie prypizdžanymi do diś, a tôlko trom procentam udałosie zobačyti sviêtło v kunciovi tunela i perepizditisie v ukrajinciuv. Ja do tych avangardnych troch procentuv, implicite škoduje Havryluk, ne naležu. A tomu i zajmajusie tak zvanoju pudlaśkoju movoju, i to šče ne v tôm što treba nôrti. Havryluk piše pro takich očmeniêłych biłorusuv:

Odny prohołoszujut, szto naszy howuorki „starobiłoruśki”, inszy postulujut, kob zrobiti z jich szcze odnu literaturnu mowu „biłoruśkoji menszosti”. Na perszy pohlad może zdawatisia, szto w tomu druhomu wypadkowi majemo jakiś element dumania po-swojomu — sproba „nobilitowati” ruodnu mowu i pudnesti jeji ranhu. Ale tak naprawdu i toj postulat ide w „staromu nurti”, kotory nakazuvav wsiem żytelam koliśnioho Biłostuoćckoho wojewuodstwa — jak biłoruśko- tak i ukrajinśkomownym — byti posłusznymi czużuoj polityci i zhuodno z jeju okresluwati swoju nacionalnosť, a nawet nazywati własnu mowu.

Okazujetsie, komunisty ne tôlko pryšyli nas do biłorusuv (pro što nam Havryluk skazav uže davno tomu), ale šče i našu movu nazvali biłoruśkoju, kob my jijiê mohli koliś „nobilitovati” jak pudlaśku. Nu, dvuma słovami, podvôjny svołočy, tyje komunisty...

Na siêtuj antykomunistyčnuj invektyvi i zakônčym.