Teper ja rozkažu pro veliku zaviêju, kotora pryjšła zanedovho do Ruzdva. Tato skazav, što to była najbôlša zaviêja, jakuju jomu pryjšłosie bačyti.

Uže od počatku hrudnia Lasse povtorav kažnoho dnia, jak my išli do škoły:

— Zobačyte, što na Ruzdvo ne bude sniêhu!

Mniê było prykro kažnoho razu, koli vôn siête hovoryv, bo mniê velmi chotiêłosie, kob napadało sniêhu. Ale minav deń za dniom, a ne vpało naveť odnojiê snižynki. I raptom, poseredini peredruzdvjanoho tyžnia, koli my sidiêli v školi i zajmalisie rachunkami, Bosse kryknuv:

— Podiviêtesie! Padaje sniêh!

I vôn napravdu padav. Usiê tak vtiêšylisie, što začali kryčati „hura!” A pani skazała, kob my vstali i zaspivali „Pryjšła do nas zima”.

Koli my vyjšli na pereryv, na škôlnum pudvôrku ležav tonki płast sniêhu. My vydoptali v snihovi veliku vuśmerku, biêhali v jôj kruha i kruha i kryčali „hej-hej!” Ale Lasse skazav:

— Tak, ale bôlš sniêhu čym teper ne bude.

Koli nazavtra my išli do škoły, sniêhu było vže nam po kôtniki i vôn ciêły čas padav. Ale Lasse skazav:

— Bôlš sniêhu čym teper ne bude. A siêty rozstane do Ruzdva.

Ale vôn tut môcno pomylivsie. Jak tôlko my vujšli do škoły, začało snižyti šče mucniêj. Sniêh padav taki, što pered oknom było preč biêło i ne było naveť vidno, de kunčajetsie škôlny pudvôrok. Snižyło ciêły deń. A potum zorvavsie viêtior. Viêjało i snižyło, snižyło i viêjało, až nakuneč pani zanepokojiłasie i skazała:

— Ne znaju, jak vy, diêti z Bullerbyna, zmožete vernutisie dodomu.

Vona spytała nas, čy my ne chotiêli b zostatisie v jijiê nanuč. My miêli strašnu ochvotu zostatisie, ale viêdali, što v Bullerbyni vsiê budut velmi nervovatisie, koli my ne vernemosie dodomu. Tomu my skazali, što ne možemo zostatisie v jijiê, a pani skazała, što my povinny iti dodomu vže, a ne koli stemniêje.

My vyjšli zo škoły o peršuj hodini. Ach, jakije zmity vže nakrutiło! A jak duło! My musili iti, pryhnuvšysie cuť ne do samoji zemliê.

— Teper vže maješ tôlko sniêhu, što tobiê chvatit, — złôsno skazała Brytta do Lasse.

— Šče ž ne Ruzdvo, — odkazav Lasse. Ale v siêtum viêtrovi my ledvo čuli odno odnoho.

My išli, išli i išli. Trymajučysie za ruki, kob ne pohubitisie. Sniêh vže siahav mniê dobre za kolina, a tohdy, mušu vam skazati, uže ne možna tak chutko iti doperedu. Vichrysko produv nas naskrôź i my zmerzli tak, što ne miêli čutia ni v nohach, ni v rukach, ni v nosach. Nakuneč mnie tak rozboliêli nohi, što ja skazała do Lasse, što mušu siêsti i trochu oddychnuti.

— Naveť nema pro što hovoryti, — skazav Lasse. Anna tože była zmučana i chotiêła odpočnuti, ale Lasse skazav, što siête nebezpečne. Tohdy Anna i ja začali płakati, bo my dumali, što do Bullerbynu vže nikoli ne dôjdemo. My byli tôlko v połovini dorohi. I raptom Oller skazav:

— Zajdiêmo do ševcia! Vôn že ne poodkusuje nam nosôv!

Anna i ja chotiêli iti do ševcia naveť koli b vôn miêv nam poodkusuvati nosy.

Duło tak môcno, što nas naprosto vviêjało čerez ševciovy dvery. Vôn ne velmi vtiêšyvsie, koli nas zobačyv.

— A što ž to diêti majut do roboty na dvorê v takuju pohodu? — skazav ševeć.

My ne miêli odvahi skazati jomu, što takoji pohody ne było, koli my vychodili z domu. My poskidali palta, siêli i pryhladalisie, jak ševeć łataje boty. My byli velmi hołodny, ale i pro siête ne odvažylisie skazati. Ševeć zvaryv sobiê kavy i prykusuvav do jijiê našmarovanoho chliêba, ale nam ničoho ne proponovav. Tut było zusiêm inačej čym koli my pryjšli do Krystiny z Lövnäsu pudčas navałnici.

Po zmerkani perestało snižyti i viêjati, ale byli takije veliki zmity, što my ne mohli sobiê ujaviti, jak nam udasťsie zajti dodomu. Och, jak mniê chotiêłosie byti vdoma v Bullerbyni, z mamoju i v svojôm łôžku.

Raptom my včuli na dvorê zvonočki od sanok i pudbiêhli do okna vyhlanuti. Ujaviête sobiê, to byv tato, kotory pryjiêchav sniêžnym płuhom. My odčynili dvery i začali kryčati do joho, choč ševeć nam skazav:

— Ne napuskajte mniê zimna!

Tato velmi obradovavsie, koli nas zobačyv. Vôn kryknuv do nas, što pojiêde płuhom až do Storbyna, a nas zabere, koli bude voročatisie.

I tato tak zrobiv. Vôn pozvoliv Anni i mniê jiêchati na sniêžnum płuzi, rešta išła za nami. Teper doroha była odsniêžana i hładka, tak što iti ne było tak tiažko.

Koli my zajiêchali pered dôm, nespokôjna mama vyhladała nas z kuchonnoho okna. Lasse, Bosse i ja dostali žeškoho rosołu z kluckami, i to było najsmačniêjše, što mniê koli-leń prychodiłosie jiêsti. Ja zjiêła try puvmiski. Potum odrazu pujšła do łôžka. Siête było tak pryjemne. Mama skažała, što jeji duša čuła, što my deś u dorozi i što tato musit vyjti po nas z sniêžnym płuhom. To ščastie, što mama tak čuła. Bo inačej nam treba było b sidiêti ciêłu nôč u ševcia.