To super miêti jakohoś zusiêm svojoho vłasnoho zviêra. Ja tože chotieła b miêti sobaku, ale ne maju. U Bullerbyni je mnôho zvirôv — koni, korôv, telat, svini i ovečok. A mama maje mnôho kury. Kažut, što u jijiê „Bullerbynśka kurača ferma”, bo mama posyłaje jajcia vsiêm, chto choče miêti kureniata. Odin z našych koni, kotory nazyvajetsie Ajax, je môj. Choč vôn ne preč tak samo môj, jak Svip u Olle. Zatoje ja maju kroliki, kotory naležat tôlko do mene. Vony žyvut u kliêtci, kotoru mniê zrobiv tato, i kažnoho dnia ja mušu jim davati travu i listki mołočaju. Na zimu perenošu kliêtku do kłuni. Kroliki majut mnôho małych kroleniatok, i ja prodała vže mnužêń kroleniatok dla Bosse i Olle. Bosse vže raz miêv kroliki, ale potum vony jomu znudilisie, bo jomu znudžujetsie vsio okrum ptašynych jijiêć.

U našum sadkovi roste staroje derevo, kotore nazyvajemo „Sovinym Derevom”, bo na jôm žyvut sovy. Odnoho razu Bosse zaliêz na derevo i zabrav sovam odno jiciê. U hnizdiê byli štyry jiciê, tak što sovam zostalisie try. Bosse vydmuchav jiciê i połožyv joho do šuflady razom z inšymi ptašynymi jicima. Ale potum pryjšło jomu do hołovy, kob trochi požartovati z sovinoji mamy, i vôn znov zaliêz na derevo i połožyv u hnizdo kuryne jicie. To było napravdu velmi divne, što sovina mama ne zauvažyła raznici! Nijakoji raznici! Sidiêła daliêj na jajciuch i odnoho hožoho dnia vysidiła try małyje sovy i odne kureniatko. Jak že ž musiła zdivovatisie, koli pobačyła, što odno z jeji diti vyhladaje jak mały žovty mjačyk! Bosse perelakavsie, što kureniatko ne spodobajetsie soviê, tomu zabrav joho z hnizda.

— To zreštoju moje kureniatko, — skazav vôn.

Vôn pryvezav čyrvonu nitočku do nohi kureniatka, kob joho puznavati, i pustiv mižy maminy kureniata. Vôn nazvav joho Albertom, ale koli Albert trochi pudrôs, okazałosie, što to ne piêvnik, a kuročka. Tohdy Bosse zminiv jomu imje na Albertyna. Teper Albertyna je velikoju kurkoju, i koli tôlko Bosse jiêsť jicie, vôn pryhovoruje:

— Siête jiciê napevno znesła dla mene Albertyna.

Albertyna litaje i machaje kryłami bolš za inšy kury. To tomu, što vona vrodiłasie v sovinum hnizdiê, kaže Bosse.

Odnoho razu Lasse zadumav, što vôn tože musit miêti jakijeś svojiê zvirê. Tomu postaviv u chliviê try pastki na myšy i złapav šysnadceť velikich pôlnych myšy, kotory začyniv u bočci. Potum vymalovav veliki šyld i prybiv joho do bočki. „Bullerbynśka myšača ferma” — było vypisane na šyldi. Ale vnoče myšy povtikali z bočki i ničoho ne vyjšło z siêtoji fermy.

— Našto tobiê myšača ferma? — zapytała Brytta. — Myšy ž ne nesut jijeć.

— Było b zabavno miêti myšacu fermu, ale ty siêtoho ne zrozumiêješ, — skazav Lasse, złôsny, što myšy jomu povtikali.

Brytta i Anna ne majut ni sobaki, ni krolikuv, ni inšych svojich zvirôv. Ale vony majut diêda. To najdobrêjšy diêd na ciêłum sviêti, ja siêtoho pevna. My, usie diêti z Bullerbynu, nazyvajemo joho diêdom, choč vôn je diêdom tôlko dla Brytty i Anny. Vôn žyve v pokojovi na peršum poverchovi v Puvnôčnuj Sidlibi. To taki pryjemny pokuj i taki pryjemny diêd, što my, usiê diêti, chodimo tudy, koli ne majemo jakraz ničoho inšoho do roboty. Diêd sidit u kołyskovum foteli i maje dovhu biêłu borodu, preč jak krasnoludok. Vôn maje tak słabyje očy, što čuť bačyt. Vôn ne može čytati ni knižok, ni gazet, ale to ničoho, bo diêd i tak usio znaje, što napisane v knižkach. Vôn rozkazuje nam biblijny historyji i pro toje, jak było na sviêti, koli diêd byv małym chłopčykom. Brytta, Anna i ja čytajemo jomu gazety — chto vmer, chto same skônčyv pidisiat liêt, pro vsiê neščastia, objavy i vsio takoje. A koli v gazeti piše, što deś udyryv hrôm, naš diêd umiêje rozkazati pro same menš dvadceť raznych miêstiuv na sviêti, de koliś udyryv hrôm. Abo koli tam piše, što kohoś zaborov byk, to diêd rozkazuje nam pro vsiêch ludi, pro kotorych viêdaje, što na jich napali złyje byki. Takim sposobom tiahnetsie velmi dovho, poka my pročytajemo jomu ciêłu gazetu. Časom jomu čytajut chłopci. Ale diêd bôlš lubit, koli čytaje jomu Brytta, Anna abo ja, bo chłopci čytajut neuvažno i propuskajut nekotory objavy i podôbny rečy. Diêd maje v šafi skrynku z instrumentami, kotoru chłopci mohut od joho pozyčati, a vôn jim pomohaje struhati łodki i razny inšy rečy, choč ne bačyt. A koli chłopci chočut odlivati ołovjanych sołdatikuv, to vony kažny raz idut do diêda i roztoplujut ołovo v joho kaflovuj piêčci.

U diêdovuj šafi je skrynka, kotora vse povna jabłyk — nu, zrozumiêło, ne vse, ale tohdy, koli na jabłyka pora. Kažny raz, koli do joho prychodimo, dostajemo po jabłykovi. My kupujemo jomu landrynki v Storbyni, a vôn jich trymaje v torebci v rohovôj šafci. My dostajemo od joho jabłyka i landrynki.

Diêd maje na okniê pelargoniji, kotory velmi dbajno dohladaje, choč vôn čuť ne slipy. Vôn hovoryt do jich ciêłymi hodinami. A na stiênach diêdovoho pokoja visiat hožy obrazy. Osoblivo dva z jich mniê podobajutsie. Odin z jich pokazuje Jonaša v žyvotiê veloryba, a druhi uža, kotory vtiok zo zviryncia i jakraz dušyt jakohoś čołoviêka. Siêty obraz, može, i ne taki hožy, ale zatoje strachôtny i rozvorušlivy.

Koli je choroša pohoda, diêd vychodit na prohułku. Vôn maje kijok, kotorym obstukuje dorohu pered soboju. Liêtom diêd naohuł sidit pud vjazom, kotory roste poseredini travnika pered Puvnôčnoju Sidliboju. Sidit i hrêjetsie na sonci, a pered tym jak siadati, kaže:

— Ajajaj!

My pytalisie joho, čom vôn kaže „ajajaj”, a diêd nam odkazav, što kaže tak, koli podumaje, jak vôn byv mołody. Ja dumaju, što toje było velmi davno tomu. Ale to super, što može byti na sviêti taki dobry diêd. Ja joho velmi lublu. Ja chotiêła b lepi miêti diêda čym sobaku.