Ja dumaju, što môj deń narodženia i Ruzdvo — to dva najpryjemniêjšy dniê v roci. Najpryjemniêj mniê zapometavsie deń narodženia, koli ja skônčyła siêm liêt. A było siête tak:

Ja pročnułasie rano. Tohdy šče ja žyła v pokojovi z Lasse i Bosse. Lasse i Bosse spali. Moje łôžko skrypit, tomu ja perevoročuvałasie mnôho raz, kob vono skrypiêło i kob chłopci pobudilisie. Ja ne mohła kryknuti do jich, bo koli v tebe deń narodženia, to musiš spati, poka tebe ne zbudiat. Ale vony spali i ani dumali składati mniê žyčenia. Ja skrypiêła łôžkom tak strašno, što narešti Bosse pročvnuvsie, siêv na łôžkovi i začav čuchatisie v hołovu. Potum vôn zbudiv Lasse i obadva vyšmyhnuli z pokoja i zbiêhli naniz po schodach. Ja čuła, jak mama brazhaje filižankami v kuchni, i čuť mohła vležati v łôžkovi od neterplivosti.

Nakuneć ja včuła jichni kroki na schodach i zapluščyła očy tak môcno, jak tôlko mohła. A potum — bach — dvery odčynilisie i v jich pojavilisie tato i mama, Lasse i Bosse, i Agda, kotora v nas za słužanku. Mama nesła tacu. Na jôj stojała filižanka z čykoladoju, vazonik z kviêtkami i veliki tort z puryčkami, na kotorum lukrom było napisano „Lisa 7 liêt”. Upekła joho Agda. Ale ne było nijakich podarkuv, i ja začała dumati, što to jakiś divny deń narodženia. Tohdy tato skazav:

— Vypi čykoladu, a potum pôjdemo pošukati jakohoś podarka dla tebe.

Tohdy ja zrozumiêła, što idetsie pro jakujuś nespodiêvanku, i vypiła čykoladu najchutčêj jak mohła. Potum mama zavezała mniê očy ručnikom, a tato okrunuv mene i kudyś poniôs, a ja ne viêdała kudy, bo nic ne bačyła. Ja čuła, jak Lasse i Bosse bihut poruč i čuła jich tože, bo časom vony chvatali mene za palci nôh i kryčali:

— Uhadaj, de ty!

Tato zyjšov zo mnoju po schodach, zakrutiv mnoju raz i druhi, i raptom ja počuła, što my byli na dvorê, a po chvili my znov išli po schodach, na horu. Nakuneć mama zniała ručnik z mojich očy. My byli v pokoji, kotoroho ja nikoli raniêj ne bačyła. Prynajmi mniê tak zdavałosie, što ja joho nikoli raniêj ne bačyła. Koli odnak ja vyhlanuła čerez okno, to zobačyła zusiêm nedaleko puddaše domu na Puvnôčnuj Sidlibi. U oknie stojali Brytta i Anna i machali do mene rukami. Tohdy ja zrozumiêła, što znachodžusie v babcinum pokojovi i što tato niôs mene tak dovho, kob zbiti mene z pantałyku. Babcia žyła v nas, koli ja była małaja, ale para liêt tomu perenesłasie do tioty Frydy. Od toho času v siêtum pokojovi stojali maminy krosna i ležała kupa šmatok na tkanie chodnikuv. Ale teper ne było ode ni krosnuv, ni šmatok. Teper pokuj byv taki hožy, až mniê podumałosie, što tut musiv umišatisie jakiś trol-čarodiêj. Mama skazała, što tak, siudy prychodiv trol — i trolom byv tato, kotory vyčarovav dla mene siêty pokuj. Pokuj miêv byti zusiêm môj vłasny — vôn byv podarunkom na môj deń narodženia. Ja tak vtiêšyłasie, až žačała hołosno kryčati, što to najliêpšy padarunok na deń narodženia, jaki ja koli-leń dostała. Tato skazav, što mama tože pomahała čarovati. Tato vyčarovav hožuteńki tapety, na kotorych była mnužêń malutkich bukietuv kviêtočok, a mama vyčarovała firanki na okna. Tato večorami vyčarovuvav dla mene v svojôm stolarśkum varštati komodu i kruhły stôł, pôłku i try krêsła, i vsio pomalovav na biêło. A mama vyčarovała zo šmatok chodniki v čyrvony, zelony i čorny paski. Ja sama bačyła, jak vona tkała jich zimoju, ale i ne podumała, što to ja jich dostanu. Ja tože bačyła, jak tato majstrovav mebli, ale tato zimoju vse robit stolarku dla ludi, kotory ne vmiejut stolaryti sami, tak što ja preč ne znała, što vôn robit jich dla mene.

Lasse i Bosse odrazu pryvołokli mojiê łôžko čerez horu do mojoho novoho pokoja, i Lasse skazav:

— Ale my budemo prychoditi do tebe večorami i rozkazuvati tobiê historyji pro duchi.

Perše što ja zrobiła — to pobiêhła do pokoja chłopci i zabrała svojiê lalki. U mene je štyry małyje lalki i try veliki — to vsie lalki, jakije ja dostała v svojôm žyti. Małym lalkam ja zrobiła hožy pokuj na pôłci. Najperuč ja rozosłała tam kusok čyrvonoho materjału jak dyvanik, potum postaviła hožy mebliki, kotory dostała od babci na Ruzdvo, a nakuneć ustaviła łužečka, a v jich małyje lalki. Teper i vony dostali svôj pokuj, choč to ne byv jichni deń narodženia. Velikie łôžko, u kotorum ležała Bella, ja postaviła v kutkovi koło moho vłasnoho łôžka, a vozik dla lalok, u jakôm spali Hans i Greta, u druhum kutkovi. Ach, jak hože było v mojôm pokojovi!

Potum ja znov pobiêhła do pokoja Lasse i Bosse i pozabirała svojiê skrynočki i rečy, kotory byli v šafi.

— Fajno! — skazav Bosse. — Teper ja budu miêti bôlš miêstia na ptašyny jajcia!

U mene je trynadceť knižok — usiê mojiê vłasny. Ja postaviła jich tože na pôłci, i vsiê numerê „Švedśkoji vesny”, i skrynočki, v kotorych trymaju zakładki do knižok. U mene velmi mnôho zakładok. My miniajemsie jimi v školi. Ale v mene je dvadceť zakładok, kotorych ja ne pominiaju zaništo na sviêti. Na najchorôščuj je namalovany veliki anhieł z kryłami v ružovuj sukienci. Usio siête zmistiłosie na mojôj pôłci. To byv velmi pryjemny deń, koli ja dostała svôj ułasny pokuj!