Odnoho večera vsie baťki z Bullerbyna pojiêchali v hostinu do łavočnika v Storbyni. Tôlko my, diêti, zostalisie vdoma. I šče diêd. I Agda. Ja blisnuła baterejkoju try razy v okno Brytty i Anny, što značyło: „Prychoďte zaraz! Mušu vam štoś skazati!”

Ne minuło mnôho času, a ja vže čuła jich na schodach. Ale po pravdi ja ne miêła jim čoho skazati. Ja tôlko chotiêła, kob my vydumali štoś zabavnoho. Uperuč my perehlanuli vsiê mojiê zakładki do knižok i pohrali trochu v kitajcia. Potum podumali, što mohli b zyjti naniz i pohovoryti z Agdoju. I tohdy Anni pryjšło do hołovy štoś super. Vona vydumała, što my mohli b perediahnutisie, kob Agda nas ne puznała. Ach, jak my kinulisie perediahatisie! Na puddašy visiło mnôho maminoji i tatovoji odežy. Brytta skazała, što vona perediahnetsie za mužčynu, tomu vziała tatovy nahavici v paski, karyčniovy liêtnik, kruhły tatuv kapeluš i odiahnuła vsio siête na sebe. Nohavki byli, zrozumiêło, zaveliki, i vona musiła pudstebnuti jich grafkami, a rukavy zasukati. Potum namalovała sobie usy i borodu kuskom prypalanoho korka. Vyhladała jak smiêšny mały mužyčok, i my z Annoju tak z jijiê smijalisie, šti čuť dali rady odiahnuti na sebe spudnici. Ja miêła maminu čornu spudniciu i bluzku v kviêtki. Potum ja nasadiła tože čorny kapeluš z vualkoju. Koli ja opustiła vualku na tvar, naveť Brytta i Anna ne mohli mene puznati. Anna tože chotiêła vualku, ale my vže žadnoji ne znajšli, jak i kapeluša, tomu vona musiła zavezati sobiê na hołoviê chustku. Vona nasadiła na sebe tože dovhu spudniciu i vovnianu koftu.

Lasse i Bosse byli v domi Olle, tak što nichto nas ne bačyv, koli my schodili po schodach. My vyšmyhnuli hołovnym vchodom, pudyjšli do kuchonnych dvery i zastukali. Velmi môcno.

— Chto tam? — spytała Agda z serediny trochu perelakanym hołosom. Spočatku my ne znali, što odkazati, ale potum Brytta skazała grubym hołosom:

— Vołociuhi!

— Ne mohu vas vpustiti, bo našych nema doma, — skazała Agda.

— Ale my chočemo vujti! — kryknuli my i zastukali do dvery. Potum my vže ne mohli povstrymatisie od smiêchu. Ja starałasie smijatisie potichu, ale smiêch vo mniê prosto bulkotav, tak što ja dumaju, što Agda joho včuła. Vôna ostorôžno pryodčyniła dvery, ale nam siêtoho chvatiło, kob usliznutisie do serediny.

— Jak žyvu, ničoho takoho šče ne bačyła, — skazała Agda. — Što to za šlachetne panstvo vyjšło na prohułku?

— Ja nazyvajusie pan Karlsson, — skazała Brytta. — A to mojiê žunki.

— Ale ž i elegancki žunki v vas, pane Karlssone, — skazała Agda. — I až dviê štuki. Čy možna mniê počastovati panstva sokom?

Jasne, što možna. My pili sôk i ihrali v dorosłych ludi, i siête vdavałosie nam lepi čym zvyčajno, bo my miêli na sobiê dorosły ubrania.

Potum nam podumałosie, što my možemo pujti do Puvdennoji Sidliby i pokazatisie chłopcium. Dvery ne byli zamkniony, tak što my svobôdno vujšli. Koli my išli po schodach na puddaše, do pokoja Olle, Anna začepiłasie ob svoju dovhu spudniciu i narobiła poradočnoho brazhotu. Olle odčyniv dvery, kob podivitisie, što robitsie, a koli nas zobačyv, to poviêrte, zlakavsie tak, što až pudskočyv. Na puddašy było vže temno, tôlko trochu sviêtła išło z odčynianych dvery, a vôn napevno podumav, što na schodach stojat try duchi.

Koli Lasse zobačyv, jak my vystrojilisie, to tože schotiev perediahnutisie, jak i Bosse i Olle. Lasse odiahnuv na sebe płatije mamy Olle i pantofli na vysokich obcasach. Bosse i Olle miêli mužčynśki ubrania. Lasse biêhav kruha, machav rukami i hovoryv pisklivym hołosom:

— Jak vy, pani, siête robite, što tyje praniki vam vse vdajutsie? Čy ja mohła b dostati od vas receptu?

Vôn dumaje, što jakraz tak hovorat veliki damy.

Potum my pujšli odviêdati diêda i rozkazali jomu, što my poperediahalisie. Bo vôn sam, nažal, ne môh siêtoho zobačyti. Ale zatoje my jomu pokazali dovhie vidovišče, jak u teatry. Vidovišče, kotore my sami vydumali. Lasse ihrav złuju tiotu. Ale ž my i poposmijalisie z joho. Diêd smijavsie tože, choč nas ne bačyv, a ono čuv.