Z nikim ne lublu tôlko bavitisie jak z Annoju. My majemo mnôho zabavuv „na niby”, pro kotory znajemo tôlko my dviê. Časom my zabavlajemosie v dviê pani, kotory odviêdujut odna odnu. Tohdy Anna nazyvajetsie pani Bengtsson, a ja nazyvajusie pani Larsson. Anna vyhladaje tak dostôjno, koli je panioju Bengtsson, i tak hože hovoryt. Ja tože hože hovoru, koli ja — pani Larsson. Časom my vdajemo, što pani Bengtsson i pani Larsson posvarylisie, i tohdy Anna kaže:

— Pani Larsson može sobiê iti dodomu zo svojimi nevynôsnymi ditima!

Siêty „nevynôsny diêti” to mojiê lalki. A ja tohdy kažu:

— Ja liču, što to diêti pani Bengtsson je nevynôsny.

Ale potum my znov robimosie pryjatelkami i ihrajemo, što niby chodimo po sklepach i kupujemo jedvab, aksamit i karmelki. My majemo hrošy „na niby”, kotory robimo v diêda nahorê. My bojimosie, kob Lasse i inšy nas ne včuli, jak my ihrajemo v našy ihrê, bo vony z nas ono smijalisie b. Koli diêd siête čuje, to ničoho, tomu što vôn časom ihraje z nami i my kuplajemo od joho za našy hrošy.

Koli padaje došč, my z Annoju sidimo v diêda i čytajemo jomu gazetu. Koli diêd byv małym chłopciom, jomu vmerli mama i tato i vôn musiv iti do čužych ludi, kotory vohule ne byli dla joho dobry. Vôn musiv mnôho praciovati, choč byv mały, i dostavav tak často v skôru i tak mało jiêdła, što narešti toho ne vytrymav i vtiok. I vôn perežyv mnôho vesiołych i divnych pryhoduv, što až tiažko poviêryti. Nakuneć vôn popav do dobrych ludi i zostavsie z jimi.

Odnoho doščovoha dnia, koli my z Annoji sidiêli v diêda i pročytali jomu ciêłu gazetu, Anna skazała:

— Diêdu, rozkažy, jak ty tohdy vtiok!

— Aj, aj, — skazav diêd. — Vy vže čuli siête mnôho raz.

Ale my joho tak môcno prosili, kob vôn rozkazav, što vôn narešti zhodivsie i rozkazav. Koli skônčyv, Anna mniê skazała:

— To musit byti velmi pryjemne vtečy. Ja sama miêła b na siête ochvotu.

— Najperuč ty musiła b znajti jakichś nedobrych ludi, kob było od koho vtikati, — skazała ja.

— Siêtoho zusiêm ne treba, — skazała Anna. — Možna ž utečy tak sobiê, tôlko trošku! A potum znov vernutisie.

— Nu tak. To davaj tak zrobimo, — skazała ja.

— A što ty skažeš, diêdu? — spytała Anna. — Dumaješ, što možemo siête zrobiti?

Diêd skazav, što čom niê, možna vtečy sobiê tak trošku. Tohdy my postanovili, što tak zrobimo. Siête musit byti vnoče i nichto ne može pro siête znati. My poprosili diêda, kob nikomu pro siête ne kazav. Vôn nam poobiščav, što ne skaže.

Mniê večerom vse tak môcno chočetsie spati, što ja ne znała, što zrobiti, kob ne zasnuti, poka ne nadyjde čas utikania. Ale Anna skazała:

— Spi sobiê! Ja pryvežu tobiê verovku do velikoha palcia na noziê i my perekinemo jijiê čerez okno. Ja pryjdu, potiahnu za verovku i ty pročnešsie.

Anna skazała, što naobryvaje hulok jałôvcia i połožyt sobiê do łôžka, kob takim sposobom ne zasnuti, koli vsiê ostatni pozasynajut.

Potum my zapytalisie v diêda, što treba vziati z soboju, koli vtikajetsie, a vôn skazav, što treba vziati trochu jiêdła i trochu hrošy, koli vony je. My chotiêli vtečy v siêtu samu nôč, a tomu miêli mnôho roboty, kob usio pudhotoviti. Ja pujšła do mamy i poprosiła, kob vona našmarovała mniê kilka skibok chliêba, a mama zapytała:

— A što stałosie, što ty vže hołodna? My ž tôlko što poobiêdali.

Ja ne mohła pryznatisie, našto mniê potrêbny chliêb, tomu ničoho ne skazała. Potum ja vziała kilka koronuv z mojich hrošy za połotie i połožyła jich pud podušku. A potum znajšła dovhu verovku, kotoru miêła pryvezati sobiê do velikoha palcia na noziê.

Večerom my — usiê diêti — ihrali v vybivanoho, i koli narešti nadyjšov čas, kob iti spati, my z Annoju morhnuli odna do odnojiê i šepnuli:

— Puv do odinadcetoji!

Koli ja kazała tatovi i mami dobranoč, ja jich môcno obniała, bo podumała, što teper dovhi čas jich ne zobaču. A koli mama skazała:

„Zavtra budeš rvati zo mnoju smorodiny”, to mniê stało velmi škoda mamy, kotora zavtra rano vže ne bude miêti dočki.

Potum ja pujšła do svoho pokoja i môcno pryvjazała verovku do velikoho palcia na noziê, a druhi kuneć verovki spustiła čerez okno. Koli połožyłasie do łôžka, to podumała, što ja povinna pospišatisie zo spaniom, kob ne byti zmučanuj, koli budu vtikati.

Inšym razom ja zvyčajno zasynaju jak tôlko połožu hołovu na podušku, ale teper mniê ne vdavałosie. Ja starałasie jak mohła, ale jak tôlko povorušyłasie na łôžku, odrazu čuła verovku na velikum palciovi. A potum ja dumała, što skaže mama, koli zobačyt rano, što moje łôžko pustoje. Było mniê jijiê tak škoda, što ja až zapłakała. I płakała dovho-dovho.

Raptom ja probudiłasie. Počuła, što štoś divnoho robitsie z mojim velikim palciom na noziê, i ne mohła spočatku zrozumiêti, što. A potum vspomniła.

Chtoś tiohav za verovku.

— Uže jdu, Anno! — kryknuła ja, vyskakujučy z łôžka i pudbihajučy do okna. Na dvorê byv uže jasny deń. A na spodi pud mojim oknom stojav Lasse i tiohav za verovku. Ach, jak ja rozzłovałasie!

— Oj-oj! — kryknuła ja. — Perestań!

Ale Lasse tiohav daliêj.

— Perestań! — kryknuła ja znov.

— Čom? — zapytav Lasse.

— Tym što verovka pryvezana do moho velikoho palcia na noziê!

Lasse rozsmijavsie i skazav:

— Ale ž mniê złapałasie ryba na udku!

Potum vôn chotiêv doznatisie, našto mniê była potrêbna siêta verovka, ale ja odyjšła od okna i ničoho jomu ne skazała. Ja pobiêhła do Puvnôčnoji Sidliby, dumajučy, što Anna, može, utekła sama. Na schodach sidiêła Brytta i zabavlałasie z Puškom.

— De Anna? — spytałasie ja.

— Spit, — odkazała Brytta.

Ja pujšła nahoru do pokoja divčeniat — Anna spała choč by što. I chropła. Ja poprobuvała pryvezati jôj verovku do velikoho palcia na noziê, ale vona zbudiłasie.

— O! — zdiviłasie vona. — Kotora hodina?

A koli ja jôj skazała, što vośma rano, vona dovho movčała. Potum skazała:

— Tyje lude, kotory ne mohut spati vnočê, povinny vkładati do łôžka jałôveć. Ne poviêryš, jak krepko na jôm spitsie.

Potum my pujšli do diêda počytati jomu gazetu, a koli my do joho doskakali, vôn velmi zdivivsie i zapytav:

— Jak to, vy ne vtekli?

— Inšym razom, — skazali my.