Na druhi deń svitiło soncie, a bilutki sniêh ležav na vsiêch derevach. To byv ostatni deń škoły pered Koladoju. Pani včytelka skazała, što ne spała ciêłu nôč. Ležała i ciêły čas dumała, jak my dali sobiê rady z tym sniêhom.

A pokôlko to byv ostatni deń pered sviatom, to pani pročytała nam koladny rozkaz. Usio nam vydałosie takoje osoblive. A koli my vže miêli iti dodomu, stałosie najliêpše z usioho, što mohło statisie. Pani napisała do Štokholmu i zamoviła nam knižki z kazkami. Vona koliś pokazała nam veliki arkuš, na kotorum było mnôho hožych obrazkuv z okładkami raznych knižok z kazkami. My mohli vybrati sobiê knižki, kotory chotiêli b kupiti. Ja zamoviła dviê, Lasse i Bosse tože po dviê. Na mojich byli hožy pryncy i pryncesy. I same v siêty ostatni deń pered sviatom pani dostała siêty knižki. Vona chodiła po klasi i rozdilała jich. Ja ne mohła dočekatisie svojich. Ale mama skazała, što mniê ne možna jich čytati raniêj čym na Koladu.

Pered tym jak pujti dodomu, my prospivali vsiê koladnyje pisniê, kotory my vmiêli, a pani skazała, što maje nadiêju, što my budemo miêti vesiołe sviato. Ja była pevna, što vone bude vesiołe.

Britta, Anna i ja pobiêhli do łavki i kupili sobiê čyrvonoho, zelonoho, žovtoho i sinioho paperu, bo my chotiêli zrobiti košyčki na jôłku. Potum my vsiê pujšli dodomu. Było tak jasno i hože.

Koli my išli, Brytta raptom vyniała svoju knižku z kazkami. Poniuchała jijiê. A potum dała poniuchati vsiêm nam. Novy knižki pachnut tak hože, što po zapachu možna počuti, jak pryjemno jich bude čytati. Potum Brytta začała čytati svoju knižku. Jeji mama tože skazała, što knižku treba schovati až do koladnoho večera. Ale Brytta skazała, što teper pročytaje ono maleńki kusočok. Koli vona pročytała siêty kušočok, usiêm nam podumałosie, što to strašno cikave, tomu my poprosili jijiê, kob vona pročytała šče kusočok. I vona pročytała šče trochu. Ale siête ne pomohło, bo koli skônčyła, to vono było ne menš cikave čym raniêj.

— Ja mušu doznatisie, čy toj prync byv začarovany, čy niê, — skazav Lasse.

I Brytta musiła pročytati šče kusok. I tak siête tiahnułosie, a koli my narešti dojšli do Bullerbyna, Brytta pročytała nam ciêłu knižku. Ale skazała, što to ničoho, bo na Koladu i tak pročytaje jijiê šče raz.

Udoma mama i Agda robili sviatočny kovbasy i vsiudy byv strašny bałagan. Odrazu po obiêdi Lasse, Bosse i ja vyjšli na dvôr i zbudovali zo sniêhu veliznu, chorošu lichtarniu v sadkovi. Brytta, Anna i Olle pryjšli i tože pomohli.

Na lipi sidiêło mnužêń vorobjôv, žovtobrušok i siničok, jakije vyhladali na velmi prohołodałych. Ja pobiêhła zapytatisie v tata, čy pozvolit nam vynesti sviatočny snopy trochu raniêj čym zvyčajno. Tato zhodivsie. Tohdy my vsiê pobiêhli do kłuni i i vziali pjať snopôv ovsa, kotory my liêtom, pry obmołotach, schovali ptaškam na zimu. My pryvezali jich vysoko na jabłyni v našum sadkovi, i po chvili ptaški vže tam sidiêli i častovalisie. Pevno dumali, što to vže Kolada. Było tak hože — siêty sviatočny snopy, sniêh i vohule vsio.

Večerom Brytta, Anna i ja sidiêli v diêda i klejili košyčki na jôłku. Chłopci tože tam byli. Spočatku ne chotiêli nam pomahati pry siêtuj roboti, ale po chvili nabrali ochvoty. My sidiêli kruhom pry diêdovum kruhłum stoliê i zrobili 54 košyčki, kotory podilili porômno, tak što kažnuj z troch sidlibuv prypało po 18. Diêd počastovav nas jabłykami i landrynkami. Ciêły čas, koli my tam sidiêli, ja dumała, što zavtra budemo pečy praniki. Siête było cuť ne tak pryjemne, jak sama Kolada.

Lasse raptôvno zorvavsie od stoła, vybih do sadka i zapaliv sviêčku, kotoru my vstavili do sniêžnoji lichtarni. Jak hože siêta lichtarnia svitiła v temnotiê! Koli ja diviłasie na sviêtło v sadkovi, to ciêły čas dumała pro koladnuju piêsniu „Stojit Ruzdvo pered zasniêžanymi vorotami, stukaje i vsmichajetsie”. Ja napravdu bačyła, jak vono stojit tam i vsmichajetsie jak sniêžna lichtarnia.

— Škoda, diêdu, što ne možeš zobačyti našoji lichtarni, — skazała Anna. — Može chočeš, kob my tobiê štoś zaspivali? — spytałasie vona. Bo diêd velmi lubit, koli my spivajemo. I my zaspivali. Zaspivali dokładno siêtu piêsniu, pro kotoru ja dumała: „Stojit Ruzdvo pered zasniêžanymi vorotami”.

— Čy ne dumaješ, što Ruzdvo je velmi pryjemne? — potum šepnuła do mene Anna. Ja jôj odkazała, što tak dumaju. Bo ja tak dumaju. Vono najpryjemniêjše z usioho, što ja znaju. Nam, usiêm diêtium z Bullerbyna, tohdy velmi vesioło.

U inšy čas nam tože vesioło. I liêtom, i zimoju, i vesnoju, i osenieju. O, nam napravdu velmi vesioło.