Koli mniê było štyry roki, ja môcno zachvorêła i popała do bilśkovoho špitala. Ja tam ležała bôlš čym miêseć. My nedavno perejiêchali od babuni do svoho domiku. Ja same poznakomiłasie z novymi koleżankami, naučyłasie trochi hovoryti po-pôlśku, bo do siêtoji porê šče ne vmiêła. Moje baťki, jak perejiêchali do Biêlśka, to chotiêli odrazu hovoryti do mene po-pôlśku. Na ščastie trapili na kvartiru do rozumnoji kobiêty.

— Vona jak pôjde pomiž diti, to raz-dva naučytsie hovoryti po-pôlśku. A svoju movu taksamo povinna znati — tak taja kobiêta skazała moim baťkam, a vony jijiê posłuchali. I dobre zrobili.

U špitali na počatku było mniê strašno. Ja môcno płakała. Peršy raz opyniłasie v zusiêm čužôm miêsti, ani odnoho znakomoho, i šče tyje ukoły. Dva razy na deń, rano i večerom. Zo mnoju v sali ležała diêvčynka z Horodčyna abo z Hradočyna, jak vona zvałasie, ja vže ne pometaju. Miêła vona velmi hožu veliku lalku, i ja taksamo chotiêła takuju, ale nichto mniê ne kupiv. Ale taja diêvčynka čas od času davała mniê pobavitisie svojeju lalkoju, i ja tohdy była velmi ščasliva. Pomniu, jak odnoho razu pryjiêchała do jijiê mama.

— Mamo, mamo — prosiła diêvčynka — zabery mene do domu. Mniê kulešu chočetsie, a tut majut tôlko zupki.

I taja diêvčynka miêła z soboju fotografiju svoho bratika, Vasi.

— Vasia, môj Vasiečka — hovoryła vona i ciłovała tuju fotografiju. Mnie siête zdavałosie velmi divne, i ja ne znała, što dumati.

Mene taksamo prychodili odviêduvati baťki, i ne tôlko. U nediêlu pryjizdžali tože tiotki i diaďki, musit, i diêd z baboju raz pryjiêchali. Tyje dviê hodinki minali velmi chutko.

— A ukoły, Halinko, to de tobiê roblat, musit, u pupu? — pytavsie tato, i siête było jak sygnał. Ja vže viêdała što čerez chvilinu vsiê sobiê pôjdut, a ja tut ostanusie odna. I ja počynała svoju litaniju.

— Tatusiu kochany! Zabierz mnie do domu! Nie zostawiaj mnie tu samej, bardzo proszu. Tutaj jest mi tak źle, tak tiažko. Nikoho tu nie znam, wszystko jakieś cudze ludzie. I zastrzyki mi robią i ciągle badajut, jakieś lekarstwa paskudne kažut kovkati. Pielęgniarka na nas krzyczy, jedzenie niedobre, tylko zupki i zupki jakieś davajut. Ja już tu nie možu, zabierz mnie do domu. Ja budu velmi grzeczna i mamie budu pomagać i słuchać się, tylko zabierz mnie do domu.

Mama kazała, što ja mohła tam sidiêti i narykati takim sposobom i puv hodiny. Płakali baťki, svojaki, a šče prychodili lude z susiêdnich saluv i tože vytirali ślozy z očy.

U špitali leżało mnôho diti. Nekotory často płakali; chłopci, jak tôlko trochu podužšali, to počynali biêhati, i na jich usiê velmi svarylisie, i salovy, i dochtorê, i sestry. Ale vony ne velmi słuchalisie. Tôlko vvečery, jak prychodili robiti ukoły, ne było jim vže do biêhania, a chutčêj do płaču.

Tam miêli łazienki, kotory mnie spodobalisie, i to velmi. Ne treba było vychoditi na dvôr, kob vysikatisie čy zrobiti kupu. Ale odna diêvčynka toho ne viêdała. I zrobiła kupu do chustočki, zavjazała i schovała pud łôžkom. Usiê tam prychodili i ne znali, čom tam tak smerdit, až rano salova, jak pratała, najšła toj skarb. Nakryčali na biêdnu małuju, a potum usiê diêti šče jijiê obsmijali.

I šče vanna v tôm špitali mniê spodobałasie. Ja peršy raz u svojôm žyci pobačyła štoś takoje. Vody nalili povno, ne škodovali, bo tepła tekła z kranu, nichto jijiê ne musiv pudohryvati. Sestra dała mniê myjku, ja dobre pošorovałasie, rozohrêłasie. Zusiêm ne chotiêłosie mniê stôl vyłaziti. Takoji łazienki z vannoju my dočykalisie tôlko tohdy, koli postavili novy dôm i perejšli tudy žyti.

Jak pryjšov deń, koli mene vypisali z špitala i mama zabrała mene do našoji chaty, to ja dumała, što umru zo ščastia. Po pravdi to ja dumała, što mene v tôm špitali pokinut navse. I teper ja tichutko, jak myška, sidiêła na maleńkum stôlčykovi, kotory môj diêd zrobiv spicijalno tôlko dla mene, i rozhladałasie po našôj maleńkuj chatci. Mama same vytkała i rozłožyła novy chodniki, napaliła v stinôvci, kob mniê było tepło, i vziałasie varyti obiêd. A koli pryjšov dodomu tato, to my poobiêdali, mama navaryla kulešu i kartopel z jakimś mjaskom. A potum ja vliêzła na kolina do tata i dovho sidiêła, ne mohučy poviêryti, što to ne son.