Nadvečôrkom, koli vony pudjiêchali do hranici, Nena Daconte zavvažyła, što jeji paleć z vinčalnym prakôvciom daliêj kryvavit. Žandarm u nakidci z grubo pradianoji vovny i trochuholnum kapelušê z lakirovanoji skôry proviêryv jichni pašporty v sviêtli karbidovoho lichtara, z velikim trudom trymajučysie na nohach pud poryvami viêtru z Pirenejuv. Choč pašporty byli dyplomatyčny i v povnum poradku, žandarm pudniav lichtar, kob porumniati tvary z kartočkami. Nena Daconte vyhladała šče preč jak ditia z očeniatami ščaslivoji ptašečki i skôroju koloru melasy, promeniujučy karybśkim sonciom u ponurum styčniovum zmerkani, zakutana po šyju v futro z norok, na kuplu kotoroho ne chvatiło b rôčnoho zarôbku ciêłoho pohraničnoho garnizonu. Billy Sánchez de Ávila, jeji čołoviêk, kotory sidiêv za kirovnicioju v kratiastuj škoćkuj kurtci i v bejsbolnuj šapci na hołoviê, byv na rôk mołodšy od jijiê i čuť ne taki hožy, jak vona. U protivahu žônci vôn byv vysokoho rostu i atletyčnoho tiêłoskładu, i vyhladav jak nesmiêły bambiza z zeliêznoju paščokoju. Ale najbôlš pro materyjalny stan jich oboch hovoryv platynovany automobil, z nutra kotoroho vychodiło dychanie žyvoho zviêra, i jakoho nikoli ne bačyli na siêtuj ubohuj hranici. Zadni sidzeni byli zavalany novjutkimi valizkami i kupoju do siêtoho času ne odkrytych skryniok z prezentami. I tam šče ležav tenorovy saksofon, kotory byv najmucniêjšoju strastieju v žyci Neny Daconte, poka jijiê na zachvatiła hołovokružna lubov čułoho kurortnoho rozbôjnika.

Koli žandarm postaviv svoju pečatku v pašportach i oddav jich nazad, Billy Sánchez zapytavsie, jak jim dojiêchati do apteki, kob poliêčyti poraniany žônčyn paleć. Žandarm, perekrykujučy viêtior, skazav, kob vony zapytalisie v Hendaya, na francuśkum bokovi. Ale žandarmy v Hendaya sidiêli za stołom u tepłuj i dobre osviêtlanuj budi, rozdiahnuty do rubašok, hrali v karty i jiêli chliêb, obmakajučy joho v kružki z vinom, i koli zobačyli velizarne, šykôvne auto, tôlko pomachali rukami, kob vone jiêchało daliêj u Franciju. Billy Sánchez kilka razy zatrubiv na žandarmuv, ale vony ne poniali, što jich kličut, a odin z jich odčyniv okno i zavyv šče ostrêj, čym viêtior:

— Merde! Allez-vous-en!

Tohdy z samochoda vyjšła Nena Daconte, zakutana v futro po samy ušy, i na doskonałuj francuśkuj movi zapytała žandarma, de tut apteka. Žandarm odkazav, po pryvyčci z zapchanym rotom, što to ne joho diêło, tym bôlš u takuju vichuru, i začyniv okoncie. Ale potum pryhlanuvsie uvažniêj do diêvčyny, kotora stojała v osliplajuščum futrovi i smoktała poraniany paleć, i, vidno, pryniav jijiê za čudiesnu zjavu sered siêtoji žudkoji nočê, tomu što mihom pereminiavsie. Potłumačyv, što najbližšy horod — Biarritz, ale v taki moroz i pry takôm sobačum vitryłovi siêtoju poroju vony najdut odčynianu apteku tôlko v Bayonne, trochi daliêj.

— A to što-leń považne? — zapytavsie vôn.

— Ničoho, — usmichnułasie Nena Daconte, pokazujučy paleć z brylantovym prakôvciom, na jahudci kotoroho było ledvo vidno sliêd od kolučki ružy. — Čuť ukołołasie.

Pered Bayonne znov začało snižyti. Šče ne było i siomoji hodiny, ale z-za lutoji zaviruchi huliciê byli pustyje i domy nagłucho pozamykany, tomu, pokružyvšy samochodom po horodi i ne znajšovšy ni odnoji apteki, vony postanovili jiêchati daliêj. Billy Sáncheza siêta postanova obraduvała. U joho byli nenasyčana strasť do rêdkich automobiluv i baťko z čerezmiêrnym kompleksom viny, ale dostatočno velikim košelkom, kob toj kompleks zaliêčuvati. I vôn šče nikoli ne jiêzdiv ničym podôbnym do siêtoho bentleya z odkidnym verchom, kotory podarovali jomu na vesiêle. Vôn byv natôlko opjaniêły jizdoju, što čym dovš jiêchav, tym menšu odčuvav stomlenosť. Byv hotovy dojiêchati siêtoju nočeju do Bordeaux, de dla jich byv zarezervovany apartament dla mołodych u hoteli „Splendid”, i ni protivny vitrê, ni husty snižyci ne mohli siêtomu pereškoditi. Nena Daconte, naprotiv, była vyčerpana, pered usiêm ostatnim kuskom dorohi od Madrytu — kozinoju stežkoju, kotoru bičovav hrad. Tomu posli Bayonne vona tuho obvinuła bezymjanny paleć płatkom, kob zatrymati bezperestanny krovotiôk, i hłuboko zasnuła. Billy Sánchez zavvažyv siête tôlko koło pôvnočy, koli sniêh perestav padati, viêtior raptôvno zagłuch sered chvojiny, a nebo nad rumninoju zasiêjałosie chołodnymi zôrkami. Vôn projiêchav mimo zasnułych ohniôv Bordeaux, zaderžavšysie tôlko na prydorôžnuj benzinovuj staciji, pokôlko jomu šče chvatało zapału, kob dojiêchati do Paryža bez oddyški. Vôn byv u takôm zachvati od svojeji veliznoji zabavki za 25 tysiač funtuv sterlinguv, što naveť ne zapytav sebe, čy takoje same ščastie odčuvaje promeniste stvorênie koło joho z nabrakłym krovleju płatkom na bezymjannum palci, stvorênie, u pudliêtkovym sniê kotoroho peršy raz ziachnuła bliskavicia nevpevnianosti.

Vony povinčalisie try dniê tomu, deseť tysiač kilometruv odsiôl, u Cartageni de Indias, na zdivovanie joho baťkôv i rozčarovanosť jejinych, z błahosłovlenijom samoho archijepiskopa, prymasa krajiny. Nichto, kromi jich odnych, ne rozumiêv ni pryčyny, ani ne viêdav, jak zarodiłasie siêta neperedbačana lubov. A začałasie vona try miseciê pered vesiêlom, u tuju nediêlu nad morom, koli bražka Billy Sáncheza zachvatiła ženśki rozdiahałki v kurorti Marbella. Neni Daconte tôlko što spovniłosie vusimnadceť liêt, vona nedavno vernułasie z internatu „Châtellenie” v Saint-Blaise v Švajcaryji, hovoryła bez akcentu na štyroch movach, virtuozno hrała na saksofoni, i to była jeji perša posli vertania nediêla nad morom. Nena rozdiahnułasie dohoła i same zbirałasie odiahati kupalnik, koli od susiêdnich kabinok počulisie odhołosy paničnych utiokuv i kryki zachvatčykuv, ale vona tak i ne zrozumiêła, što odbyvajetsie, poka zaščypka jeji dverci ne rozletiêłasie na skipki i pered jeju ne vznik rozbôjnik neopisanoji krasy. Na jôm byli tôlko spodenki z uzorom pud lampartovu skôru, joho tiêło było delikatne, hibkie i zołotiste, jak u žyteluv morśkoho pobereža. Na zhibi joho pravoji dołoni byv naručnik rymśkoho gladyjatora, a kruhom kułaka namotany zeliêzny lenciuh, kotory słužyv jak smertelna zbroja v bôjci; na šyji visiv medaljončyk bez sviatoho i pudskakuvav u takt perelakanomu serciovi. Vony včylisie razom u pudstavôvci i mnôho raz hrali v „piniatu” v dniê narodženia, bo oboje naležali do mistiovych bohačôv, kotory pravili diłami horoda šče od kolonijalnoho času, ale ne bačylisie tak davno, što z peršoho pohladu ne puznali odno odnoho. Nena Daconte zastyhła jak vkopana i naveť ne poprobuvała zakryti svoju intensyvnu holiznu. Tohdy Billy Sánchez doveršyv chłopciôvśki rytuał: vôn spustiv lampartovy spodenki i pokazav jôj svoho mohutnoho žerebcia, jaki pudniavsie na dybki. Nena Daconte pohlanuła na joho odkryto i bez zdivovania.

— Ja bačyła bôlšy i tverdiêjšy, — skazała vona, dušačy perelak. — Tak što podumaj dobre pered tym, jak iti daliêj, bo zo mnoju tobiê treba bude vpravlatisie lepi, čym murynovi.

Na samum diêli Nena Daconte ne tôlko była ciêłkoju, ale i do siêtoho času ne bačyła hołoho mužčyny. Ale jeji vyklik miêv svôj efekt: u prystupi złosti Billy Sánchez hrymnuv u stinu kułakom z namotanym lenciuhom i rozkryšyv sobiê ruku. Vona odvezła joho svojim samochodom do špitala, dohladała, poka vôn ne vyzdoroviv, i nakuneć oboje naučylisie hrati v lubov podług prystôjnych praviłuv. Vony provodili tiažki červenśki nadvečôrki na tarasi v seredini domu, u kotorum prožyli šêsť pokoliêniuv simjiê Neny Daconte, vona hrała modny pisniê na saksofoni, a vôn sidiêv z zagipsovanoju rukoju i z neperechôdnym podivom hulkav na jijiê z hamaka. U domi była nezličana kôlkosť velizarnych, na vsiu stinu, okon, kotory vychodili na hniłuju sažałku zatoki, i siêty dôm byv odnym z samych velikich i starodavnich u kvartali La Manga i, bez sumniêvu, samym brydkim. Ale vyłožany šachovoju płytkoju taras, na kotorum Nene Daconte hrała na saksofoni, byv zatiškom i chołodkom u nadvečôrnuj žarê, i vychodiv na zatiêniane patyjo, de rosli mango i banany, pud kotorymi była mohiła z kameniom bez napisu, šče bôlš starodavnia, čym siêty dôm i simiêjna pameť. Naveť najmenš obuznany v muzyci ličyli, što zvuki saksofona byli anachroničnymi v takôm znakomitum domi. „Hude jak parachod” — skazała baba Neny Daconte, učuvšy jich peršy raz. Mati daremno starałasie zastaviti jijiê hrati po-inšomu, a ne tak, jak było vyhôdno Neni Daconte: zaderšy spudniciu na stehna i rozsunuvšy kolina. Nu i takaja zmysłovosť, na dumku matery, ne była zusiêm potrêbna dla muzyki. „Mniê vsio rumno, na čôm ty hraješ, — kazała vona, — aby tôlko trymała nohi razom.” Ale same siêta atmosfera rozvitalnych parachodnych hudkôv i krovožadnoji lubovi pozvoliła Neni Daconte probiti pancyr zapekłosti Billy Sáncheza. Vona zobačyła, što za nesłavnoju reputacijeju chuligana, kotoroho bojalisie začypati z-za joho znakomitoho pochodženia, skryvajetsie perelakany i čutki sirota. Vony tak zblizilisie za toj čas, koli jomu zrostalisie kosti v ruciê, što vôn sam zdivovavsie bystrotiê, z jakoju na joho nachłynuła lubov, koli odnoho doščystoho večera, ostavšysie z jim sam-na-sam, vona zaveła joho v svoju divoćku postiêl. I čuť ne dva tyžni vony v siêty samy čas bruškovali hołyšom pud ošołomlanymi pohladami z portretuv nacijonalnych hierojuv i nenasytnych babulok, kotory rozkošovali pered jimi v rajovi toho historyčnoho łôžka. Naveť u peredyškach od kochania vony ne odiahalisie, a ležali hoły pry odčynianych oknach, udychajučy smorôd od smiêtia i łajna na parachodach u zatoci i prysłuchujučysie razom z zamovkłym saksofonom do znakomych zvukuv z patyjo: unikalnoho kvakania žaby pud bananom, kapania vody na mohiłu, i do naturalnoho chodu žytia, poznati kotory v jich ne było času vperuč.

Do vertania baťkov Neny Daconte dodomu vony zajšli v lubovi vže tak daleko, što v žyciu perestali jich cikaviti inšy rečy, i vony kochalisie koli chotiêli i de chotiêli, starajučysie za kažnym razom znajti svoju lubov nanovo. Spočatku kochalisie, najlepi jak mohli, u sportovych automobilach, kotorymi baťko Billy Sáncheza probuvav zahładiti svoju vinu pered synom. Potum, koli automobili jim obrydli, vony załazili po nočach u pustyje rozdiahałki Marbelli, de jich peršy raz zvjôv los, i naveť odviêdali v maskaradnych kostiumach pudčas listopaduvśkoho karnavału pokojčyki do lubovi v koliśnium kvartali rabôv „Gefsimanśki Sad” pud kryłom zvôdnić, kotory vsioho kilka miseciôv nazad musili terpiêti Billy Sáncheza z joho bandoju cadeneros. Nena Daconte oddavałasie tajnuj lubovi z takim pałkim samozabytiom, jakoje vperuč roztračuvała na saksofon, i osvojany jeju rozbôjnik narešti zrozumiêv, što vona miêła naumiê, koli skazała, što z jeju jomu dovedetsie stati murynom. Billy Sánchez use odkazuvav jôj takoju samoju vzajemnostieju. Povinčavšysie, vony poletiêli do Europy, i koli stewardesy drymali nad Atlantyčnym okijanom, oddali daninu lubovi, z trudom vtisnuvšysie v toaletu samolota i umirajučy bôlš od smiêchu, čym od rozkošy. Tôlko vony znali tohdy, čerez sutki posli vesiêla, što Nena Daconte vže dva miseciê chodiła beremiênnoju.

Prybyvšy v Madryt, vony odčuvali sebe daleko ne nasyčanymi kochankami, ale dysponovali dostatočnymi rezervami, kob zachovati čystotu tôlko što povinčanych. Baťki oboch usio peredbačyli. Pered vysadkoju z samolota praciovnik protokolnoho oddiêłu Ministerstva zahraničnych spravuv pryjšov u salon peršoji klasy i vručyv Neni Daconte futro z biêłych norok z bliskuščymi čornymi diuhami, vesiêlny podarok jeji baťkôv, a Billy Sánchezovi — karakułovu kurtku, ostatniu novinku mody siêtoji zimy, i klučê od auta, na kotorych ne była poznačana marka — to była nespodiêvanka, jakaja čekała joho na lotnisku.

Dyplomatyčna misija jichnioji krajiny ždała jich u sali dla oficijalnych osobuv. Ambasador i joho žônka byli ne tôlko velmi davnimi pryjatelami oboch siêmjuv, ale ambasador, kotory byv doktorom, šče asystovav pry narodženi Neny Daconte, i vôn strêtiv jijiê z bukietom ruž, takich rumjanych i sviêžych, što naveť krapli rosy na jich vydavalisie štučnymi. Nena žartôvno rozciłovała ambasadora i joho žônku i, zbentežana svojim rannim zamužom, uziała ružy. Pry siêtum vona ukołołasie v paleć kolučkoju na stebłovi, ale znajšła eleganćki vychud z sytuaciji.

— Ja siête zrobiła naročno, — skazała vona, — kob vy zvernuli vvahu na môj prakôveć.

U vyniku vvahu ciêłoji dyplomatyčnoji misiji zaniav blask prakôvcia, kotory povinion byv koštovati fortunu, ne tôlko z-za jakosti brylantuv, kôlko z-za toho, što byv starodavni i dobre zachovany. Odnak nichto ne zavvažyv, što z palcia pujšła krov. Potum uvaha vsiêch perenesłasie na novy automobil. Ambasador dobre požartovav, prykazavšy pryvezti samochod na lotnisko, zavinuti joho v celofan i zavezati zverchu zołoty bant. Ale Billy Sánchez ne ociniv joho humoru. Vôn tak horêv od neterplivosti zobačyti auto, što odnym ryvkom rozorvav opakovanie i až zadychnuvsie. Pered jim byv ostatni model bentleya z odkidnym dachom i sidzeniami z pravdivoji skôry. Nebo napominało popelnu burku, z Guadarramy duv ostry i lodiany viêtior, na dvorê było nepryjemno, ale Billy Sánchez ne odčuvav chołodu. Vôn proderžav dyplomatyčnu misiju na parkingu bez dachu, ne zdajučy sobiê spravy, što lude merznut z-za svojiê viêtlivosti, až do času, poka ne rozhlanuv samochoda do ostatnioji šrubki. Potum ambasador siêv koło joho, kob pokazati dorohu do oficijalnoji rezydenciji, de byv zaplanovany obiêd. Po dorozi vôn probuvav pokazuvati najbôlš varty vvahi horodśkije pametki, ale Billy Sánchez, jak vyhladało, byv zavorožany automobilom.

Vôn peršy raz vyjichav zahraniciu. U svojôj krajini pobyvav u mnuhoch pryvatnych i deržavnych škołach, ciêły čas povtorajučy toj samy program, poka joho ne vykinuli v svobôdne płyvanie. Spočatku vyhlad horoda, takoho nepodôbnoho do joho rôdnoho, kvartały popelno-šarych domôv, hoły dereva i oddalanosť od mora — usio siête pobôlšuvało odčuvanie bezoborônnosti, kotore vôn probuvav vytiskati na okraj sviêdomosti. Odnak čuť puzniêj, sam toho ne pudozryvajučy, vôn upav u pastku zabytia. Nad horodom pronesłasie raptôvna i ticha zavirucha, perša toji zimy, i koli vony vyjšli posli obiêdu z domu ambasadora, kob odpravitisie v podorôže do Franciji, to zobačyli horod u mihotlivum snihovi. Tut Billy Sánchez zabyvsie pro samochoda i na očach usiêch, radosno vykrykujučy i obsypajučy hołovu pryhorščami sniêžnoho pyłu, prosto v paltovi povalivsie sered hulici ne zemlu.

Nena Daconte peršy raz usviêdomiła, što jeji paleć kryvavit, tôlko koli vony pokinuli Madryt; posli zaviêji deń projasnivsie. Vona zdiviłasie, tomu što akompanijovała na saksofoni žônci ambasadora — kotora lubiła posli oficijalnych obiêduv pospivati operny aryji na italijanśkuj movi — i bezymjanny paleć jôj bezmała ne dokučav. Potum, pokazujučy mužovi najkorotšu dorohu do hranici, vona mašynalno posmoktuvała paleć kažny raz, koli von začynav kryvaviti, i tôlko koli vony dojiêchali do Pirenejuv, jôj pryjšło v hołovu pošukati apteku. Ale tut jijiê zmoryv son, kotory nakopičyvsie za ostatni dniê, a pročnuvšysie raptôvno od košmarnoho odčuvania, što samochod jiêde po vodiê, vona šče dovhi čas ne vspomniła pro płatok, obvezany kruhom jeji palcia. Hlanuvšy na svitiaščy časy na rozdiêlčuj tablici automobila, kotory pokazuvali počatok četvertoji hodiny, vona pudrachovała v hołoviê kilometry, i tôlko tohdy do jijiê dojšło, što samochod uže minuv Bordeaux, Angoulême i Poitiers i teper projiždžaje koło Loarśkoji tamy, zatoplanoji vodoju. Čerez mhłu prosočuvałosie miêsečne sviêtło, i kontury zamkuv sered chvojuv byli jak z rozkazuv pro duchi. Nena Daconte, kotora viêdała siêty mistia napameť, prykinuła, što do Paryža ostajetsie šče hodiny try jizdy, a Billy Sánchez daliêj sidiêv za kirovnicioju jak pryvezany.

— Ty zdurêv, — skazała vona jomu. — Jiêdeš bôlš čym odinadceť hodin i ničoho ne jisi.

Vôn usio šče perebyvav u obołokach, opjaniêły jizdoju novym automobilom. Nehlediačy na toje, što v samoloti vôn spav mało i kiepśko, jomu zusiêm ne chotiêłosie spati i chvatało siły, kob dojiêchati do Paryža do rania.

— Ja šče syty obiêdom u ambasadora, — skazav vôn. I dodav ni z toho, ni z sioho: — U Cartageni lude tôlko vychodiat z kina. Tam teper koło desiatoji.

Tym ne menš Nena Daconte bojałasie, što vôn zasne za kirovnicieju. Vona odkryła odnu z mnuhoch skryniok z podarkami, kotory jim nadavali v Madryti, i sprobuvała zasunuti jomu v rot kusočok cukrovanoho pomaranča. Ale vôn odchilivsie.

— Mužčyny ne jidiat sołodkoho, — skazav.

Nedaleko od Orleanu mhła rozsiêjałasie, i velizarny miêseć osviêtliv zasniêžany posiêvy, ale jiêchati stało tiažêj z-za napłyvu velizarnych hruzovikôv i cysternuv z vinom, kotory kirovalisie do Paryža. Nena Daconte ochôtno zminiała b muža za kirovnicieju, ale pro siête i zajiknutisie ne smiêła, tomu što na peršuj jichniuj randci vôn zajaviv, što dla mužčyny nema bôlšoho poniženia, čym koli žônka veze joho samochodom. Vona odčuvała sebe sviêžoju posli bezmała pjatihodinnoho posilnoho snu i była zadovolana, što vony ne ostalisie nanuč u provincijnum hoteli, kotory vona znała od ditinstva z mnuhoch podorôžuv z baťkami. „Nihde na sviêti nema takich krajoviduv, — kazała vona, — ale tam možna vmerti od smahi, tomu što bezpłatno tobiê i šklanki vody ne podadut”. Vona była v siêtum natôlko perekonana, što v ostatniuj chvili połožyła v svoju torbu myło i rolku toaletnoho paperu, bo ž u francuśkich hotelach myła nikoli ne było, a za toaletny papiêr słužyli gazety z minułoho tyžnia, potiaty na kvadratiki i počeplany na hačok. Odno, čoho vona v toj moment škodovała, to stračanoji ciêłoji nočê bez kochania. Muž ne zastaviv sebe čekati z odkazom.

— Ja same podumav, jaki cyrk byv by, koli b my z toboju lahli na sniêh, — skazav vôn. — Jakraz tut, se chočeš.

Nena Daconte považno nad siêtym podumała. U miêsiačnum sviêtli sniêh na okrajini dorohi vydavavsie puchkim i tepłym, ale v miêru toho, jak vony prybližalisie do Paryža, ruch stanovivsiê štoraz hustiêjšy, vony bačyli osviêtlany kompleksy fabryk i robôtnikuv na roverach. Koli b to ne było zimoju, było b zusiêm vidno.

— Lepi počekati do Paryža, — skazała Nena Daconte. — Kob u tepliê i v łôžku z čystymi prostyniami, jak žonaty lude.

— Peršy raz ty mene odstavlaješ, — skazav vôn.

— Zrozumiêło, — odkazała vona. — My ž z toboju peršy raz žonaty.

Nezadovho pered svitaniom vony pomylisie, schodili do toalety v prydorôžnum barovi i popili kavy z žežkimi rohalikami koło pryłavka, de snedali šoferê, potiahujučy čyrvone vino. U toaleti Nena Dacontes zavvažyła na svojôj bluzci i spudnici plamy kroviê, ale odmyti jich naveť ne probuvala. Vona vykinuła nabrakły od kroviê płatok, nasadiła vinčalny prakôveć na levu ruku i dokładno pomyła poraniany paleć vodoju i myłom. Ukoł było čuť vidno. Ale jak tôlko vony vernulisie do samochoda, paleć znov začav kryvaviti, i tomu Nena Daconte vystaviła ruku čerez okno: vona była perekonana, što lodiany viêtior, jaki hulav nad polami, prysušyt ranku. Siête znov okazałosie daremnym, ale vona vsio šče ne tryvožyłasie. „Koli chto-leń schoče nas znajti, siête bude velmi lohkie, — skazała vona z svojim pryrôdnym čarom. — Jomu chvatit iti po slidach mojiê kroviê na snihovi”. Potum zadumałasie nad tym, što skazała, i jeji licie zarumjaniêło v peršych promeniach ranici.

— Tôlko ujavi sobiê, — skazała, — slidy kroviê od Madryta do Paryža. Chorošy słova dla piêsni, ne dumaješ?

Vernutisie do siêtoji dumki jôj uže ne było koli. Na okrajinach Paryža jeji paleć peretvoryvsie v nevyčerpnu kryniciu, i vona napravdu odčuła, što čerez ranku vytikaje jeji duša. Vona poprobuvała zatamovati vypłyv kroviê toaletnym paperom, kotory miêła v svojôj torbi, ale ledvo pospiêła obkrunuti paleć, jak uže dovodiłosie vykidati kuski zakryvavlanoho paperu čerez okno. Odeža, futro, sidzeni — usio promakało, pomału, ale bezperestanku. Billy Sánchez perelakavsie ne na žarty i nastojuvav na tôm, što treba znajti apteku, ale jôj uže było jasno, što to ne sprava dla aptekara.

— My dojizdžajemo do Orleanśkoji bramy, — skazała vona. — Jiêď prosto, po aleji Generała Leclerca, vona tut sama šyroka i pry jôj najbôlš dereviny, a potum ja tobiê skažu, što robiti.

To byv najtiažšy kusok dorohi za vsiu jichniu pojiêzdku. Aleja Generała Leclerca okazałasie pekłom z automobilami i motocykletami, kotory ciêły čas zastrahali v zatorach, i z velizarnymi hruzovikami, kotory probuvali probitisie do rynkuv u centrum. Billy Sánchez tak roznervovavsie od bezkorysnoho trubiênia, što obmatiukav na movi cadeneros kilkoch kirovciuv i probuvav vyjti z samochoda i ščepitisie z odnym z jich, ale Neni Daconte vdałosie perekonati joho, što choč francuzy je najbôlšymi chamami na sviêti, to vony nikoli ne bjutsie. Siête było šče odnym dokazom jeji rozsudku, tomu što same tohdy Nena Daconte z ciêłoji siły starałasie ne stratiti prytomnosti.

Tôlko na toje, kob vyjichati na plac Léon de Belfort, jim spotrebiłosie bôlš čym hodinu. Kavjarni i łavki byli osviêtlany jak u pôvnoč, bo siêty vtorok byv typovy dla paryśkich styčniuv, zachmaranych i brudnych, z zatiažnym doščom, kotory ne pospiêv peretvorytisie v sniêh. Ale aleja Denfert-Rochereau była bôlš svobôdna, i koli vony projiêchali kilka kvartałuv, Nena Daconte skazała mužovi povernuti napravo, i vony zatrymalisie pered vchodom u oddiêł chutkoji pomoščy velizarnoho i zmrôčnoho špitala.

Vona ne dała rady bez pudderžki vyjti z samochoda, ale ne stratiła ni spokoju, ni jasnoho rozumu. Ležačy na voziku i čekajučy dyžurnoho doktora, vona odkazała sestrê na zvyčajny pytani pro sebe i pro perebyty chvoroby. Billy Sánchez pryniôs jôj torebku i deržav jijiê za liêvu ruku, na kotoruj teper ne było vinčalnoho prakôvcia; ruka była chołodna i zvjała, huby stratili kolor. Vôn ostavavsie pry jôj, trymajučy jijiê za ruku, poka ne pryjšov dyžurny doktor, kotory chutko ohlediv jeji poraniany paleć. To byv velmi mołody čołoviêk z obrytoju dohoła hołovoju, joho skôra miêła odtiênok staroji miêdi. Nena Daconte ne zvernuła na joho vvahi i tôlko posłała svojomu mužovi mertvo-bliêdnu vsmiêšku.

— Ne bôjsie, — skazała vona z neperemôžnym humorom. — Ničoho mniê ne bude. Chiba što siêty ludojiêd odrêže mniê ruku, kob zjiêsti.

Doktor zakônčyv svôj ohlad i raptom ošarašyv jich absolutno pravilnoju hišpanśkoju movoju, choč z divnym azijaćkim akcentom.

— Nu niê, chłopci i divčata, — skazav vôn. — Siêty ludojiêd chutčêj umre z hołodu, čym odrêže takuju hožu ručku.

Vony zbentežylisie, ale doktor uspokojiv jich viêtlivym gestom. Potum prykazav odvezti nošy. Billy Sánchez rušyv iti z boku. Doktor zatrymav joho za ruku.

— Vam ne možna, — skazav vôn. — Jijiê vezut na intensyvnu terapiju.

Nena Daconte šče raz usmichnułasie do muža i machała jomu rukoju, poka vozik ne skryvsie v hłubiniê korydora. Doktor zatrymavsie, čytajučy toje, što sestra napisała na tabličci. Billy Sánchez odozvavsie do joho:

— Doktor, — skazav vôn. — Vona beremiênna.

— Kôlko času?

— Dva miseciê.

Naprotiv spodivania Billy Sáncheza, doktor ne prydav siêtomu osoblivoho značenia. „Vy dobre zrobili, što mniê skazali” — skazav vôn i pujšov za vozikom. Billy Sánchez ostavsie v ponurum korydory, propachłum potom chvorych. Vôn stojav, ne viêdajučy što robiti, i divivsie na pusty korydor, po kotorum odvezli Nenu Daconte, a potum siêv na derevjannu łavku, na kotoruj sidiêli inšy lude, jakije čekali. Kôlko času tam prosediv, vôn ne znav, ale koli postanoviv vyjti zo špitala, byv znov večur, doščyk ciêły čas morosiv, i vôn išov, ne viêdajučy kudy podiêtisie, prydušany tiažarom žycia.

Nenu Daconte pryniali v špital v 9 hodin 30 minut vo vtorok, 7 styčnia, jak možna było potverditi mnôho liêt puzniêj u špitalnych archivach. U tuju peršu nôč Billy Sánchez spav u samochodi naprotiv vchodu do chutkoji pomoščy, a velmi raniutko zjiêv šêsť varanych jijeć i vypiv dviê filižanki kavy z mołokom, pokôlko ne miêv u roti ni kroški od samoho Madryta. Potum vernuvsie u pryjômny pokuj, kob zobačytisie z Nenoju Daconte, ale jomu dali zrozumiêti, što treba iti čerez hołôvny vchôd. Tam jomu nakuneć udałosie znajti jakohoś praciovnika-asturyjcia, kotory pomôh jomu dohovorytisie z portjerom, i toj potverdiv, što Nena Daconte faktyčno zaregistrovana v špitali, ono što odviêdki pozvolajutsie tôlko vo vtorki, od devjatoji do četvertoji. To značyt, čerez šêsť dion. Vôn poprobuvav pobačytisie z doktorom, kotory hovoryv po-hišpanśki i kotoroho von opisav jak brytoho muryna, ale nijakoji informaciji ne dostav, nehlediačy na takije dva prosty detali.

Uspokojany tym, što Nena Daconte była v spisi pacijentuv, vôn vernuvsie tudy, de pokinuv auto, i policijant zastaviv joho odjiêchati dva kvartały daliêj i zaparkovati na uziutkuj huličci po neparnôj storoniê domôv. Naprotiv byv nedavno odrestaurovany budynok z šyldom „Hotel Nicole”. Hotel byv odnozôrkovy, z malusieńkim registracijnym pokojom, u kotorum stojali tolko staraja kanapa i pijanino, zatoje hospodar svojim pisklivym hołosom môh dohovorytisie na lubôj movi, koli tôlko klijentam było čym płatiti. Billy Sánchez zo svojimi odinadcetioma valizkami i devjatioma skryniočkami vziav odiny vôlny pokuj — trochuholnu mansardu na devjatum poverchovi, kudy treba było dobiratisie ostatnim duchom po spiralnych schodach, propachłych šumom od varanych kalafijoruv. Stiêny byli zaviêšany obšmulanymi dyvanami, a v odne okoncie pronikało tôlko sviêtło z nutranoho dvoryka. U pokojčyku było podvôjne łôžko, velika šafa, krêsło, perenôsny bidet i umyvalnik z midnicieju i zbankom, tak što do žycia ostavałosie tôlko miêstie na łôžku. Usio było starym-stareńkim, biêdnym, ale pry siêtum velmi čystiutkim, zo slidami nedavnioji dezynfekciji.

Billy Sánchezovi ne chvatiło b ciêłoho žycia, kob rozšyfrovati zahadki sviêtu, zasnovanoho na skuposti. Vôn tak i ne rozhadav tajemniciu sviêtła na schodach, kotore hasło raniêj, čym vôn pospivav dobratisie na svôj poverch; odkryti, jakim sposobom sviêtło zapalujetsie znov, jomu tože ne vdałosie. Vôn potrebovav puv ranici, kob vyjaviti, što na kažnum poverchovi koło schoduv je toaleta z lenciužkom pry bačkovi, i vôn uže zobravsie zasiêsti tam u potemkach, jak raptom vypadkovo vyjasniłosie, što sviêtło zapalujetsie, jak tolko dvery začyniajutsie na zasuvku, kob nichto ne môh pokinuti joho zapalanym po svojôj zabyvčyvosti. Pryšnic, kotory znachodivsie na kunciê korydora i kotory vôn uperto brav dva razy v deń, jak u svojôj krajini, opłačuvavsie osôbno, a žežka voda, jakuju kontrolovała hotelova administracija, kunčałasie posli troch minut. Odnak Billy Sánchez byv natôlko rozsudnym čołoviêkom, kob zrozumieti, što siêty nepryvyčny dla joho poradki byli vsio-taki liepšy, čym styčniova nepohoda; prytôm vôn odčuvav sebe takim zahublanym, što až divovavsie, jak davav rady raniêj bez pomoščy Neny Daconte.

Pudniavšysie do svoho pokoja v seredu rano, vôn zvalivsie na łôžko, naveť ne zniavšy palta, dumajučy pro čudne stvorênie, kotore daliêj kryvaviło v domi po druhi bôk hulici. I velmi chutko joho zmoryv son, taki naturalny v joho stani; pročnuvšysie i zobačyvšy, što časy pokazujut pjatu, vôn ne môh zrozumiêti, rano teper čy večur, i jaki to byv deń u jakôm horodi, u okna kotoroho siêkli došč i viêtior. Vôn ležav z rozpluščanymi očyma na łôžku, prosto dumajučy pro Nenu Daconte, poka ne zobačyv, što na samum diêli rozvidniêło. Tohdy vôn pujšov posnedati do toji samoji kafeteryji, što i minułym razom, i tam doznavsie, što vže četver. U oknach špitala svitiłosie, došč perestav, tomu von siêv, oboperšysie ob odhuzok kaštana naprotiv hołôvnoho vchodu, čerez kotory chodili tudy-siudy doktorê i sestry v biêłych płaščach, i sidiêv z nadiêjoju vstrêtiti doktora-azijata, kotory pryjmav Nenu Daconte. Odnak ne zobačyv joho ni tohdy, ni posli obiêdu, koli jomu dovełosie odmovitisie od čekania, bo vôn môcno promerz. O šostuj vôn vypiv kavy z mołokom i zjiêv dviê jiciê vkrutuju, kotory sam uziav z pryłavka, bo vže dvoje sutok jiêv odno i toje same v odnôm i tôm samum miêsti. Vernuvšysie do hotelu, kob lahčy spati, vôn zobačyv, što vsiê samochody stojat na protilehłuj storoniê hulici, a do perednioji šyby joho automobila pryčeplany mandat. Portjerovi hotelu „Nicole” z trudom udałosie jomu roztłumačyti, što v neparnyje daty parkovati pozvolajut po neparnôj storoniê hulici, a v parnyje — naodvorôt. Podôbny racijonalistyčny štučki byli zusiêm nezrozumiêły dla čystokrovnoho Sáncheza de Ávila, kotory ne daliêj jak dva roki tomu vbivsie do kina v Cartageni słužbovym samochodom burmistra i na očach ostovpeniêłych policijantuv rozjiêchav nasmerť kilkoch čołoviêk. Tym bôlš vôn ne zrozumiêv, koli portjer poradiv jomu zapłatiti mandat, a samochod ne perestavlati, bo v dvanadceť hodin nočê znov dovedetsie perestaviti joho na druhi bok hulici. Toho rania na dosvitku vôn peršy raz dumav ne tolko pro Nenu Daconte, a voročavsie z boku na bok i vspominav svojiê ponury nočy v knajpach pederastuv na rynku v Karybśkuj Cartageni. Vôn uspomniv smak ryby i ryžu po-kolumbijśki v stołôvkach na prystani, kudy prypłyvali škuny z Aruby. Vôn uspomniv svôj dôm, stiêny kotoroho byli obvity kviêtkami, de šče ne skônčyvsie včorašni deń i była tôlko šosta hodina večera, i zobačyv baťka v šovkovuj pižami, jak toj čytaje gazetu v chołodkovi na tarasi.

Vôn uspomniv svoju materu — kotora viêčno propadała Bôh viêdaje de i lubiła dobre vystrojitisie i poplotkovati v vychôdnum płatiji i z ružoju za uchom uže od nadvečôrka — jak vona zadychajetsie od žarê pud tiažarom svojich pyšnych hrudi. Koli jomu było siêm liêt, vôn raz večerom vujšov nečekano do jeji pokoja i zastav jijiê hołu v posteli z odnym z vypadkovych kochankuv. Čerez siêty vypadok, pro kotory vony nikoli ne hovoryli, mižy jimi zavezalisie jakijeś zmôvnićki odnosiny, namnôho bolš ciênny, čym lubov. Odnak vôn ne usvidomlav sobiê siêtoho, jak i inšych žachuv samotnosti odinaka v simjiê, až do siêtoji nočê, koli vôn voročavsie z boku na bok na ubohum puddašy hotelu v Paryžy, ne mohučy ni z kim podilitisie svojoju bidoju i diko złujučy na sebe za toje, što jomu ne vdajetsie strymati slôz.

Bezsonnicia pujšła jomu na korysť. U pjatniciu vôn ustav, ciêły rozbity posli košmarnoji nočê, ale hotovy vziati v ruki svoje žycie. Vôn narešti postanoviv zorvati zamok na svojôj valizci, kob perediahnutisie; odkryti joho normalno vôn ne môh, bo klučê ostalisie v torebci Neny Daconte razom z bôlšoju častieju hrošy i notatnikom, de, pravdopodôbno, vôn znajšov by telefon jako-leń paryśkoho znakomoho. U tôj kafeteryji, što i vse, von raptom usviêdomiv, što naučyvsie vitatisie po-francuśki i zamovlati sendvičy z jałovičynoju i kavu z mołokom. Vôn tože zrozumiêv, što nikoli ne zmože zamoviti masła i jijeć, bo nikoli ne naučytsie vymovlati siêty słova, ale masło i tak podavali z chliêbom, a varany jajcia ležali na vidnum miêsti na pryłavku i kažny brav jich sam. Kromi toho za try dniê kelnery pryvykli do joho i pomohali jomu dohovoruvatisie. Tak što v pjatniciu vôn zamoviv na obiêd, probujučy odnočasno navesti poradok v svojôj hołoviê, telačy befštyk z smažanymi kartoplami i butel vina. Posli čoho von počuvsie natôlko dobre, što poprosiv druhi butel, vypiv joho do połoviny i pujšov na druhi bok hulici z tverdym namiêrom siłoju vujti do špitala. Vôn ne viêdav, de šukati Nenu Daconte, ale v joho mozgach vyrazno zakarbovavsie obraz doktora-azijata, posłany jomu Božoju prozôrlivostieju, i vôn byv pevny, što najde joho. Vôn pujšov ne hołôvnym vchodom, a čerez oddiêł chutkoji pomoščy, kotory, jak jomu zdavałosie, pilnovali słabiêj, ale jomu ne vdałosie zajti daliêj za korydor, de Nena Daconte pomachała jomu rukoju na rozvitanie. Dyžurny v biêłum płaščovi, zabryzkanum krovleju, zapytavsie pro štoś, koli vôn prochodiv, ale vôn ne zvernuv na joho vvahi. Dyžurny pujšov za jim, povtorajučy po-francuśki odno i toje same pytanie, i nakuneć schvativ joho za ruku z takoju siłoju, što Billy Sanchez stav jak ukopany. Vôn poprobuvav štučkoju cadeneros stresonuti z sebe dyžurnoho, kotory včepivsie v joho jak kliêšč, i tohdy dyžurny začav matiukati joho po-francuśki, załomav jomu ruku nazad i, ne perestajučy kidati epitety na adres joho matery, dovołôk Billy Sáncheza, ošaliêłoho od bolu, do dvery, skôl vykinuv joho, jak mišok kartopel, na seredinu hulici.

U toj večur, otrymavšy takuju hôrku naučku, Billy Sánchez začav dorosliêti. Vôn postanoviv zvernutisie do ambasadora, jak by siête napevno zrobiła Nena Daconte. Portjer hotelu, z vyhladu ponury, ale na samum diêli posłužlivy čołoviêk, kotory terplivo dohovoruvavsie z zahraničnymi hostima, znajšov u telefoničnum doviêdniku telefon i adres ambasady i zapisav jich na kartočci. Trubku pudniała velmi pryjemna kobiêta, u tiahuščum i bezkolornum hołosi kotoroji vôn momentalno rozpuznav akcent z Anduv. Vôn peredstavivsie, povnostieju nazvavšy vsiê svojiê imena i arystokratyčne nazvisko, upevniany, što siête zrobit vraženie na jôj, ale jeji hołos ne zminiavsie ni na jotu. Kobiêta povtoryła vyučanu napameť formułku, što seniora ambasadora nema i ne bude do zavtra, ale što vôn vsio rumno pryjme joho tôlko posli poperednioho zapisu v vyniatkovuj spravi. Billy Sánchez zrozumiêv, što takoju dorohoju vôn tože ne dôjde do Neny Daconte, i podiakuvav za informaciju ne menš viêtlivo, čym jomu jijiê davali. Posli čoho vziav taksôvku i poduv do ambasady.

Vona miêstiłasie v domi numer 22 na hulici Élysée, u odnom z samych tichich kvartałuv Paryža, ale, jak sam Billy Sánchez rozkazav mniê mnôho liêt puzniêj u Cartageni de Indias, na jôm zrobiło vraženie tôlko toje, što peršy raz po pryjiêzdi soncie było takim jasnym, jak na Karybśkum mory, i viêža Eiffela vyvyžšałasie nad horodom u slipuščum nebi. Čynôvnik, kotory joho pryniav zamiś ambasadora, svojim garniturom z čornoho sukna, žałobnym halštukom, ostorôžnymi ruchami i łahôdnym hołosom nahaduvav čołovieka, kotory tôlko što popravivsie posli smertelnoji chvoroby. Vôn rozdiliv tryvohu Billy Sáncheza, odnak napomniv jomu, ne tratiačy svojiê łahôdnosti, što vony znachodiatsie v cyvilizovanuj krajini, čyjiê strohi normy obopirajutsie na velmi starych i mudrych pryncypach, na odmiênu od barbarśkich łacinśkich ameryk, de chvataje dati v łapu portjerovi, kob vujti v luby špital. „Niê, môj dorohi, — skazav vôn pud kuneć. — Nema inšoji dorohi jak pokorytisie voli rozumu i počekati do vtorka. U vas ostajutsie šče štyry dniê. Poka toje-sioje, schodili b vy do Luvru. Varto”.

Vyjšovšy z ambasady i ne viêdajučy, što robiti, Billy Sánchez opynivsie na placovi Concorde. Vôn zobačyv viêžu Eiffela nad dachami, i jomu zdałosie, što vona tak bliźko, što vôn postanoviv dojti do jijiê po naberežnuj. Odnak chutko zrozumiêv, što vona znachoditsie daliêj, čym zdajetsie, a kromi toho, koli vôn išov, viêža ciêły čas miniała svoje połoženie. Tomu vôn siêv na łavku na berezi Sekvany i začav dumati pro Nenu Daconte. Vôn bačyv, jak pud mostom propłyvajut holovniki, i vony zdavalisie jomu ne korablami, a ruchomymi domami z raznokolorovymi dachami, doničkami na pudokonnikach i bilijom, poviêšanym sušytisie na verovci. Dovho divivsie na neruchomoho rybaka z neruchomoju udkoju i neruchomym płavkom na vodiê. Nakuneć stomivsie čekati, poka choč što-leń voruchnetsie, a tut šče začało zmerkatisie, i vôn postanoviv złapati taksôvku, kob vernutisie do hotelu. I tôlko tut do joho dojšło, što vôn ne znaje ni nazvy hotelu, ni adresu, i naveť ne maje poniatija, u jakôm kvartali Paryža znachoditsie špital.

Schvačany panikoju, vôn ubiêh do peršoji kavjarni, jakaja jomu popałasie, zamoviv koniaku i poprobuvav pozbirati svojiê dumki. Rozdumujučy, vôn zobačyv sebe mnôho razy odbitoho pud raznymi uhłami v mnuhoch lustrach na stiênach, zobačyv sebe, perelakanoho i odinokoho, i peršy raz u žyci podumav ob realnosti smerti. Ale posli druhoho kiliška vôn počuvsie lepi, i jomu pryjšło do hołovy, što treba vernutisie do ambasady. Pošukav u kišeni kartočku z nazvoju hulici i odkryv, što na odvorôtnum bokovi byli nadrukovany nazva i adres hotelu. Siêty vypadok zrobiv na joho takoje tiažkie vraženie, što do kuncia tyžnia vôn vychodiv z pokoja tôlko kob pojiêsti i perestaviti samochod na protilehły bôk hulici. Ciêły try dniê bez oddyški morosiv brudny doščyk, jak toho rania, koli vony pryjiêchali. Billy Sánchez, kotory v žyciu ne dočytav do kuncia ni odnoji knižki, teper počytav by z zadovoleniom, kob ne było nudno valatisie na łôžku, ale odiny knihi, kotory vôn znajšov u žônčynych valizkach, byli na zahraničnych movach. Tak što jomu dovełosie dožydatisie vtorka, jak i poperednio spohladajučy na uzôr z pavami na tapeti i ni na mih ne perestajučy dumati pro Nenu Daconte. U ponediêłok vôn zlohka prypratav u pokoji, ujavlajučy sobie, što skazała b vona, zastavšy joho v takôm vyhladi, i tôlko teper zobačyv na norkovum futry zasochły plamy kroviê. Vôn puv dnia odmyvav futro pachuščym myłom, kotore znajšov u odnôj torebci, poka vono ne stało vyhladati takim, jakim joho prynesli do samolotu v Madryti.

Ranicia vo vtorok była šara i chołodna, ale bez doščyku, i Billy Sánchez, kotory pročnuvsie vže o šostuj, čekav koło dvery špitala v tovpiê ludi, kotory pryjšli odviêdati svojich chvorych svojakôv, zahruzivšysie hostinciami i bukietami kviêtok. Vôn vujšov z ciêłoju hurmoju, trymajučy na ruciê norkove futro, ni pro što ne pytajučy i ne majučy poniatija, de može byti Nena Daconte, odnak z tverdoju vpevnienostieju, što znajde doktora-azijata. Vôn projšov nutranym pudvôrkom, de rosli kviêtki i letali lisnyje ptaški, a po bokach tiahnulisie špitalny sali, napravo ženśki, naliêvo mužčynśki. Sliêdom za odviêdnikami vôn vujšov na ženśki oddiêł. Zobačyv dovhi radok chvorych kobiêtuv, kotory sidieli na łužkach u košulach z špitalnoho šmôtia, kobiêtuv, zaliêtych sviêtłom z velikich okon, i naveť podumav, što z serediny vsio vyhladaje veseliêj, čym vone ujavlajetsie z dvoru. Vôn dojšov do kuncia korydora, potum projšov joho šče raz nazad, poka ne perekonavsie, što Neny Daconte sered chvorych ne było. Potum znov projšovsie po znadvôrnuj galeryji, zahladajučy v okna mužčynśkich saluv, i raptom jomu zdałosie, što vôn puznav doktora, kotoroho šukav.

I faktyčno, to byv vôn. Razom z inšymi doktorami i sestrami von ohladav jakohoś chvoroho. Billy Sánchez vujšov do sali, odsunuv odnu sestru i stav pered doktorom-azijatom, kotory nachilivsie nad chvorym. Potum poklikav joho. Doktor pudniav svojiê smutny očy, na mih zadumavsie i puznav joho.

— Kudy ž vy, čort vas voźmi, zapropastilisie? — skazav vôn.

Billy Sánchez zbentežyvsie.

— Ja byv v hoteli, — skazav vôn. — Tut za rohom.

Tohdy jomu vsio rozkazali. Nena Daconte vmerła od straty kroviê v četver, u 19 hodin 10 minut, posli toho, jak najliêpšy spicijalisty Franciji protiahom semidesiati hodin bezvynikovo zmahalisie za jeji žycie. Do ostatnioji minuty vona była prytomna, zachovuvała spokuj i rozporadiłasie, kob jeji muža šukali v hoteli „Plaza Athenée”, de v jich byv zarezervovany pokuj, i tože skazała, jak zvezatisie z jeji baťkami. Ambasadu poviêdomili telegramom, vysłanym u pjatniciu z kancylaryji, a tym časom baťki Neny Daconte vže letiêli do Paryža. Ambasador osobisto pokłopotav pro balsamovanie tiêła i pro pochorony i trymav zvjaź z prefekturoju policiji Paryža, kotora šukała Billy Sáncheza. Od pjatnici do nedieli, čuť ne dvoje sutok, radivo i televizija peredavali komunikaty z opisom joho vyhladu, i protiahom siêtych soroka hodin joho šukali dokładniêj, čym koho-leń inšoho vo Franciji. Joho fotografija, znajdiana v torebci Neny Daconte, była vystavlana napokaz na kažnum rohovi. Znajšli try bentleyi z odkidnym verchom, ale vsiê čužyje.

Batki Neny Daconte prybyli v subotu v południe i proveli nôč koło truny z dočkoju v špitalnuj kaplici, do ostatnioji minuty spodivajučysie zobačyti Billy Sáncheza. Joho baťkôv tože poviêdomili, i vony vže zobralisie letiêti do Paryža, ale nakuneć peredumali, zbity z pantałyku superečlivymi telegramami. Pochorônny obrad odbyvsie v nediêlu, u dviê hodiny dnia, usioho metruv dviêstie od hadkoho pokojčyka, de Billy Sánchez umirav od odinokosti bez lubovi Neny Daconte. Mnôho liêt puzniêj čynôvnik, kotory pryniav joho v ambasadi, skazav mniê, što čerez hodinu posli toho, jak Billy Sánchez vyjšov z ambasady, vôn osobisto otrymav telegram z kancylaryji i šukav joho po vsiêch barach Faubourg St. Honoré. Vôn pryznavsie, što ne zvernuv na joho osoblivoji vvahi, pokôlko nikoli b ne skazav, što siêty costeño, ošołomlany noviznoju Paryža, odiahnuty v karakułovu kurtku, jakaja pasovała jomu jak korovi sidło, može byti takoho znakomitoho pochodženia. Večerom v tuju nediêlu, koli Billy Sánchez z trudom povstrymuvav złyje slozy, baťki Neny Daconte perestali joho šukati i zabrali zabalsamovane tiêło v metalovuj truniê, a tyje, kotory pospiêli zobačyti pokojniciu, šče dovho hovoryli, što nikoli ne bačyli chorôščoji kobiêty, ni žyvoji, ni mertvoji. Tak što vo vtorok rano, koli Billy Sánchez nakuneć vujšov do špitala, trunu pomistili v simiêjnum panteoni La Manga, usioho kilka metruv od domu, de vony koliś rozčytuvali peršy šyfry ščastia. Doktor-azijat, kotory rozkazav Billy Sánchezovi pro tragedyju, chotiêv jomu dati likarstvo na uspokojenie, ale toj odmovivsie. Vôn pujšov bez rozvitania i bez podiaki, bo i diakuvati ne było za što, pujšov tôlko z odnoju dumkoju — złapati kohoś i pogruchotati jomu kosti, kob zagłušyti svoje hore. Vyjšovšy zo špitala, vôn naveť ne zavvažyv, što z neba sypavsie sniêh bez najmenšoho sliêdu kroviê, i što siêty delikatny, ažurovy snižynki prypominali hołubiny piêrka, i što huliciê Paryža vyhladali po-sviatočnomu, tomu što to byv peršy veliki sniêhopad za deseť liêt.

1976