Rozdiêł 1

Dôm znachodivsie v Santa Monica na hulici, kotora złučała dva bulvary i była oddalana od pryberežnoji autostrady na čutnosť zvuku, a od mora — na čutnosť karabinovoho vystryłu. Koliś lude, pevno, hordilisie, što žyvut na takôj hulici, ale za ostatni kilka liêt pryčyn dla hôrdosti pomenšało. U siêtych domach było zamnôho poverchuv i zamało okon, i z jich uže obłaziła kraska. Historyju hulici było lohko odhanuti: ode byli odnosimiêjny domy, kotory z časom pererobili na kvartiry i pensijonaty abo hoteliki dla turystuv. Naveť palmy, jakije stojali pud šnurok uzdovž hulici, vyhladali tak, jakby vže prožyli svojiê najliêpšy lita i začynali łysiêti.

Ja zaparkovav auto pered domom, numer kotoroho mniê dali, i odohnuvsie na sidzeni, kob lepi rozhlanuti budynok. Tablička z poržaviêłoji blachi z numerom 1348 była koso prybita do odnoji z kolumnuv puvkruhłoho ganka. Vyviška nad tabličkoju, nadrukovana čornymi literami na biêłum tliê, proponovała POKOJI DLA TURYSTUV. Na vylôtnium tarasi, kotory tiahnuvsie na vsiu šyrynu doma, stojało kilka pletianych ratanovych krêsioł i kanapa z vycviłoju zelonoju obivkoju. Taras na druhum poverchovi, na kotorum tože stojali ratanovy krêsła, byv obhorodžany z vyhladu nenadiêjnoju derevjannoju balustradoju. Na uhłach tretioho poverchu byli maleńki viêžy v gotyćkum styli z bôjniciami, kotory diś vyhladali ne zovsiêm dorêčno. Zanaviêski na oknach byli spuščany na vsiêch poverchach, i mniê zdałosie, što na mene divlatsie try radki zaspanych očy.

Vyhladało, što v siêtum domi hrošy ne vodilisie nikoli vperuč i vže ne zavedutsie. Tym ne menš ja pujšov, bo mniê spodobavsie hołos kobiêty, kotora hovoryła zo mnoju po telefoni.

Ja zastukav, i hospodynia pospiêšnym krokom pudyjšła do dvery. To była vysoka kobiêta po pjaťdesiatci z zakłopočanym dovhim tvarom i zakłopočanym, rozsiêjanym pohladom. Čorne płatije z krepy oblahało jeji povnu figuru, stisnutu gorsetom. Ustrêča z pryvatnym detektyvom była dla jijiê ne aby-jakoju pryhodoju. Jeji sivy vołosy zo stalovym odtiênkom pudymalisie nad łobom stromoju faloju, od kotoroji popachuvało ščêpciami do zavivania. Nôs, ščoki i pudborôdok pokryvav gruby płast pudru. Sviêtło pronikało čerez purpurovy puvkruhły vitražyk nad dveryma i prydavało jeji liciovi siniovaty kolor.

Hołos kobiêty — najliêpše, što v jijiê było — zvučav mjahko, staranno i v nizkich tonach:

— Ja — missis Samuel Lawrence. A viête, jak dumaju, mister Archer? Pryjiêchali siudy momentalno.

— Mižy devjatoju i desiatoju ruch ne taki veliki.

— Vujdiête, mister Archer. Ja vas uhošču filižankoju čaju, dobre? Ja same prysiêła perekusiti. Usiu robotu doma roblu sama, tomu mižy snedaniom i obiêdom mniê treba schvatiti štoś na zub.

Ja perestupiv porôh, za mnoju pomału začynilisie dvery z zanaviêskoju. U siêniach było ticho i prochołôdno, pachło voskom do pomostu. Pud nohami ležav starodavni parkiet, odšlifovany do blasku. Pokryty dyvanom schody pudnimalisie vysoko do prytemnianoho połapa. Koło schoduv stojav starosviêćki dubovy višak z bliskuščymi hačykami z bronzu. Kontrast mižy huliciami, po kotorych ja tôlko što projiêchav, i siêtym domom napovniv mene divnym odčuvaniom: jak buďto ja opynivsie v dalekum minułum abo naohuł vypav z času.

Vona poveła mene do odčynianych dvery na druhum kunciovi siêniuv.

— To môj mały salon, koli možna tak skazati. Veliki pokuj ja odčyniaju tôlko dla hosti, choť povinna vam skazati, što ostatnim časom siêtoho ne robiła. Ne sezon. Hosti v mene teper tôlko troje — odin stały klijent i miła mołodaja para z Oregonu. Tôlko što povinčalisie. Koli b ono Galley poščastiło vyjti zamuž za takoho čołoviêka! Ale siadajte, mister Archer.

Vona pudsunuła mniê odno krêsło z tych, kotory stojali kruhom masyvnoho obiêdennoho stoła poseredini pokoja. Pokuj byv mały i zastavlany stolikami do kavy i časopisuv, krêsłami, pufami i knižnymi pułkami do toho husto, što prypominav łavku zo starymi meblami. Na pułkach stojała mnužêń usiakich drubniciuv, mušluv, fotografijuv u ramočkach, vazončykuv, podušečok dla ihołok i inšoho ničohôtia. Padajučy z vysoty materyjalnoho dobrobytu, siêta dama vsio-taki dała rady zachvatiti z soboju ne tak i mało. Odčuvanie, što ja opynivsie v minułosti, rosło i robiłosie štoraz menš pryjemnym. Krêsło stisnuło mene, jak čyjaś ruka.

Ja schvativ teperyšniosť za chvôst i vtiahnuv jijiê do pokoja:

— Galley, — skazav ja. — To dočka, pro kotoru vy mniê hovoryli?

Pytanie vdyryło v jijiê jak obvinovačanie, pozbavlajučy raniêjšoho čaru. Teperyšni čas jôj preč ne podobavsie. Vona rozpluščuvała očy na teperyšniosť tôlko tohdy, koli ne było inšoho vychodu, i diviłasie na jijiê zbentežano i zo stydom.

— Tak. Moja dočka Galatea. Tomu ja vam pozvoniła. — Jeji pohlad pujšov ubôk i zatrymavsie na čajničkovi na stoliê. — Ale dajte ja naliju vam čaju, poka my prystupimo do diêła. Ja tôlko što zavaryła.

Jeji ruka na čajničkovi była potrêskana i pomorščana od brudnoji roboty, ale čaj vona nalivała eleganćko. Ja skazav, što pju čaj bez cukru i smetanki. Čaj byv temny i prozôrny i smakom nahanuv mniê davni čas. Ja vspomniv babu na pochoronach, odiahnutu v čorny šelestki šovk, i kob rozviêjati siêty pryvid, hlanuv čerez okno. Z miêstia, de ja sidiêv, było vidno prystań Santa Monica, a za joju okijan i nebo, jak dviê połovinki hołuboho velikodnoho jicia.

— Zsiôl chorošy vid.

Vona vsmichnułasie nad svojoju filižankoju.

— Tak. Dla vidu ja i kupiła siêty dôm. Choť ja ne povinna kazati, što kupiła. Dôm pud hipotekoju.

Ja dopiv svôj čaj i postaviv tonku biêłu filižanku na tonki biêły spodok.

— Značyt, missis Lawrence, što stałosie z vašoju dočkoju?

— Ne znaju, — odkazała vona. — Tomu siête mene tak rozstrojuje. Vona prosto propała dva miseciê tomu...

— Zsiôl?

— Niê, ne zsiôl. Ostatni lita Galley ne žyła v siêtum domi, choť prynajmi raz na miêseć pryjizdžała do mene v odviêdki. Vona praciovała v Pacific Point, sestroju v tamtejšum špitali. Ja vse dumała, što Galley znajde sobiê liêpšy zaniatok. Môj muž, doktor Lawrence, byv liêkarom, i do toho môcno šanovanym liêkarom, ale vona zachotiêła stati špitalnoju sestroju, i mniê zdavałosie, što vona była zadovolana svojoju robotoju.

Vona znov odchilałasie od temy.

— Koli vona propała?

— U hrudni, para dion do Ruzdva.

Teper była seredina marcia, značyt, koło troch miseciôv.

— Galley na Ruzdvo vse pryjizdžała dodomu. I my vse strojili jôłku. Ostatnie Ruzdvo ja peršy raz proveła odna. Naveť počtôvka od jijiê spuzniłasie na deń, — jeji očy zamhlilisie od samoškodovania.

— Koli vona vam napisała, to ja ne skazav by, što vona propała. Možna hlanuti na počtôvku?

— Zrozumiêło. — Vona zniała z pôłki opravlany v čornu skôru tom Swedenborga, vytiahnuła z joho velizny kvadratny konvert i podała mniê z takim vyhladom, jakby to byv ček na neviď-jakuju sumu. — Ale vona faktyčno propała, mister Archer. Ja ne bačyła jijiê od počatku hrudnia. I nichto z jeji znakomych ne bačyv jijiê od počatku siêtoho roku.

— Kôlko jôj liêt?

— Dvadceť štyry. U nastupnum miêseciovi skônčyt dvadceť pjať. Devjatoho kviêtnia, koli vona šče žyvaja. — Vona zakryła tvar rukami i rozpłakałasie.

— Možlivo, vona šče požyve neviď-jak dovho, — skazav ja. — Profesijonalna špitalna sestra vmiêje pro sebe nekiepśko pokłopotati.

— Viête ne znajete Galley, — płaksivy hołos prozvučav z-pud ruk. — Vona vse prytiahała do sebe mužčyn, ale nikoli ne ponimała, jakimi hadami vony mohut byti. Ja probuvała jôj vytłumačyti, ale ničoho z siêtoho ne vyjšło. Ja ne mohu perestati dumati pro Čornu Daliju i vsiêch tych divčat, kotorych vykrali i zniščyli złyje mužčyny.

Šyroki vinčalny prakôveć na jeji prytisnutuj do tvaru ruciê blisnuv ťmavo, jak hasnušča nadiêja.

Ja vyniav z konverta veliznu i dorohuju počtôvku, obsypanu zichotlivym snižkom z miki. Na jôj stojało:

MAMI NA RUZDVO
Choť moja łodka rôdny bereh,
Pokinuła i v more popłyvła,
Pro mamu ja ne zabyvaju
Ni razu v sviato radosne Ruzdva.

Pud siêtym byv pôdpis zelonym čorniłom, postavlany smiêłoju i neterplivoju rukoju: „Z lubovju, Galley”. Konvert byv vysłany z San Francisco 24 hrudnia.

— U vašoji dočki byli... je znakomy v San Francisco?

— Ja pro takich ne čuła. — Kobiêta odkryła tvar, i ja zobačyv slidy od slôz na pudrovi. Vona dyskretno vysmorkałasie v paperovu chustočku. — Ostatnimi litami, posli toho, jak vona skônčyła škołu, ja praktyčno ne znała jeji znakomych i pryjateluv.

— Viête dumajete, vona v San Francisco?

— Ne znaju. Bačyte, vona tam pobyła i vernułasie. Siudy vona ne pryjizdžała, ale čołoviêk, kotory dohladaje kvartiru v Pacific Point, mister Raisch, bačyv jijiê. U jijiê była nevelika kvartirka v Pacific Point. Pud kuneć hrudnia vona tam zjaviłasie, zabrała vsiê rečy i vyjichała. Z joju byv jakiś mužčyna.

— Što za mužčyna?

— Mister Raisch ne skazav. Z siêtym mužčynom zvezana jakajaś tajemnicia... štoś złoviêsne.

— To fakt čy tôlko vaše vraženie?

— Moje vraženie. Dumaju, što ostatnim časom ja stała zamnôho pudozryvati. Ne dam rady vam rozkazati, jak ja prožyła siêty kilka tyžniuv. Pryjizdžała autobusom do Pacific Point razôv pjať, jak tôlko mohła vyrvatisie. Hovoryła v špitali z sestrami, kotory jijiê znali. Jijiê tam ne bačyli šče do Ruzdva, koli vypisavsie jeji ostatni pacijent. To byv čołoviêk z nazviskom Speed, u kotoroho była rana od postryłu v žyvôt. Pryjizdžała policija, kob joho dopytuvati. Vôn čuť ne vmer. U špitali kazali, što toj Speed je gangsterom. Siête mene môcno perelakało. Ja vže kôlko tyžniuv ne mohu normalno spati.

Pud jeji očyma ležali siniovaty rozpłuhi tiêniu, tvar vyhladav žałosno i nehože v ranium sviêtli, kotore pronikało čerez okno.

— Odnak konkretnoji pudstavy dla nespokoju v vas, na samum diêli, nema, — skazav ja.

— Ale ž propała moja dočka-odinačka...

— Divčeniata ciêły čas pokidajut rôdny dôm. Jich materê vypłakujut očy za jimi, a vony siêtoho naveť ne pudozryvajut. Do času, poka ne pudrostut jich diêti i ne zroblat jim toho samoho. Pravdopodôbno vona vyjichała z tym mužčynom, kotoroho bačyli v jijiê na kvartiry, i vyjšła za joho zamuž.

— Mister Raisch dumaje tak samo. Ale Galley ne vyjšła b zamuž, ne skažavšy mniê ni słova peredom. Kromi toho, ja proviêryła registracijny knihi v Pacific Point i Los Angeles. I ne znajšła zapisu ob jich šlubi.

— Siête ničoho ne dokazuje. Možna ž poletiêti na odin deń do Novoho Jorku abo na Havaji. — Ja vyniav paperosa z pački, kotora była v mene v kišeni, i zapytavsie automatyčno:

— Viête ne proti?

Jeji licie zachołonuło, buďto ja zaproponovav jôj štoś neprystôjne.

— Kurête, se inačej ne možete. Ja znaju, jakuju vładu maje nikotyna nad svojimi žertvami. Doktor Lawrence prožyv u siêtuj nevoli mnôho liêt, poka narešti ne osvobodivsie z Božoju pomoščeju.

Ja połožyv paperosa nazad u kišeniu i vstav, kob vyjti. Naveť koli b vona proponovała mniê milijon dolaruv, ja i tohdy ne zhodivsie b praciovati dla jijiê. A v jijiê, pevno, ne było i dvoch centuv, kob jimi podzielenčati. Što do jeji dočki, ja byv hotovy postaviti deseť proti odnoho, što vona prosto postanoviła začati samostôjne žycie.

Ja vykłav jôj siête bôlš mjahko:

— Ja radžu vam, missis Lawrence, zvernutisie do bjura zahinułych bez viêstki. Dumaju, što vam ne treba ni pro što nepokojitisie, a koli v vas je pryčyny dla nespokoju, vam tam mohut zrobiti bôlš, čym ja. Najmati mene było b dla vas nepotrêbnoju stratoju hrošy. Ja beru pjaťdesiat dolaruv na deń plus vydatki. A policija zrobit usio zadarmo.

Jeji odkaz mene zdivovav:

— Ja znaju, što vam treba dobre zapłatiti. I ja ne zbirałasie iti na policiju.

— Čom niê? Jich spicijalnosť — šukati dočok, kotory propali. Vony organizovali ciêłu nacijonalnu systemu dla takoho pošuku.

Na jeji tvarovi złoviêsno obrysovalisie kosti, očy podivilisie na mene dopytlivo.

— Se Galley žyve v hrychovi z mužčynom, to siête dotyčyt tôlko našoji simjiê.

— A viête ne zanadto pospišalisie z vysnovami?

— Kažu vam, viête ne znajete Galley. Koli vona šče chodiła do škoły, mužčyny vže letiêli na jijiê, jak muchi na miêd. Vona dobra diêvčyna, mister Archer, ja siête znaju. Ale ja sama była hožoju diêvčynoju v mołodosti i ponimaju, jakije spokusy tiêła jijiê pudsterehajut. Ja choču znati, što stałosie z mojoju dočkoju.

Stojačy koło stoła, ja prykuryv paperosa i kinuv zapałok na čajnuju tacu. Missis Lawrence promovčała. Posli dovhoji pauzy vona vytiahnuła ruku i, ne vstajučy z krêsła, uziała fotografiju v ramočci z knižnoji pôłki.

— Podiviêteś na jijiê, i vy pojmete, što ja maju na vvazi.

Ja vziav foto. Było štoś sumniêvne v jeji gesti, jakby lohki dohad na toje, što vona proponovała krasu dočki jak opłatu za mojiê posłuhi. Možlivo, to było tôlko moje odčuvanie. Ale jasne licie diêvčyny robiło môcne vraženie. Vono było strastne i smiêłe, jak jeji počyrk. Naveť u biêłum špitalnum čepciovi i strohum płatiji z vysokim vorotničkom to była diêvčyna, kotoru, zobačyvšy raz, nikoli ne zabudeš.

— Vona sfotografovałasie try roki tomu, u deń zakunčenia medyčnoji škoły. Hožutka, pravda?

Hožutka? Siête słovo ne velmi tut pasovało. Drapiêžno zakruhlany huby, čorny očy, čysty, vyrazny rysy tvaru — sered špitalnych sestruv vona chutčej prypominała mołoduju orliciu, kotora popała v vyvodok kureniat.

— Koli viête hotovy potratiti pjaťdesiat dolaruv, — skazav ja, — to ja pojiêdu šče siohodni do Pacific Point i podivlusie, što mniê tam udastsie doznatisie. Napišête mniê jeji ostatni adres i nazviska ludi, z kotorymi viête hovoryli v špitali.

Z ostorožnostieju kvoktuchi, kotora voročajetsie na svoje siêdało, missis Lawrence pudyjšła do staromodnioji švaćkoji mašyny koło okna, pudniała zakryty verch i vyniała z tajemnoji schovanki čorny obšmulany košelok. Ščovknuła potemniêłoju zastežkoju, pošnyryła v seredini, ne velmi ochôtno odličyła pjať desetidolarovych banknotuv i połožyła jich na stôł.

Strepenuvšy popeł u svoju pustuju filižanku, ja podivivsie, jak ležali na jeji dniê listočki čaju. Moja baba skazała b, što mene ždut hrošy i vstrêča z temnovołosym neznakomym. Neznakomy môh okazatisie mužčynom abo kobiêtoju, u storčovôj abo v pozemnuj pozyciji v zaležnosti od toho, z jakoho boku divitisie na dno filižanki.

Rozdiêł 2

Ja jiêchav na pôvdeń čerez Long Beach u storonu Pacific Point. Projiêchavšy płaskohôr, kotory okružaje miêsto z puvnočnoho zachodu, ja zobačyv, jak vono rozlahłosie na spodi v naturalnuj zatoci, puv zakryte zahibom zemliê, kotory i dav miêstovi joho nazvu. Miêsto tiahnetsie až do domôv na hôrnum hrebeniovi poverch mežê tumanôv. Spach łahôdno pudymajetsie od samoho okijana, akuratno podiêlany na socijalny jarusy, jak buďto miêsto postavili socijologi, kob dokazati jakujuś svoju teoryju. Turysty i inšy hosti zaderžujutsie v hotelach i motelach uzdovž pobereža. Za jimi ležyt pojas slumsuv šyrynoju v deseť kvartałuv, de žyve i vmiraje bôlš temnoskôra časť žytelôv. Po druhi bôk kolijiê — kolejovy vakzał jakraz u centry — biznesova casť miêsta zachovuvała hišpanśki fasady budynkuv, podôbny do lukru na začorstviêłum torti. Praciovniki ofisuv i prodavciê v łavkach žyvut na druhum jarusi v kvadratikach po sto pjaťdesiat metruv, kotory zajmajut deseť daliêjšych kvartałuv. Na spachovi po-nad jimi vładalniki i menedžery biznesuv lubujutsie svojimi domkami z sadočkami i zarôvniami dla šašłykôv. A vzdovž samoho kraju hrebenia žyvut pravdivy bohačê, kotory kupili zemelny učastki v Pacific Points, bo siêty krajovid napominav jim francuśku Rivieru.

Žônka odnoho z mojich klijentuv koliś kovknuła zamnôho tabletok na son u tutejšum hoteli, tomu ja viêdav, de znachoditsie špital. Ja povernuv z šosy naliêvo i pojiêchav po pustych posliobiêdnich huliciach. Špital byv beztołkovym kompleksom budynkuv, oblapanych hadkim žovtym tynkom, vid kotoroho navjov na mene hłuboku žurbu. Žônka mojoho klijenta vmerła tohdy od tych tabletok. A vôn chotiêv tôlko rozvodu.

Posli dovhich rozpytuv ja narešti opynivsie v počekalni rentgenologičnoho oddiêłu, kotory byv u pudzemnuj časti špitala, de vstupiv v rozhovôr z pulchniutkoju mołodoju praciovnicioju v biêłum nyloni. Jeji ruki i plečy pryjemno ružoviêli čerez siêtu novomodniu tkaninu, a vołosy koloru sołomy byli akuratno i korotko pudstryžany. Vona nazyvałasie Audrey Graham i ne miêła ničoho proti, kob pohovoryti. Ja skazav jôj pravdu — što ja pryvatny detektyv i što šukaju Galley Lawrence, bo jeji mati nepokojitsie, što vona propała. I siête było osvižajuščym odchiłom od mojoho zvyčajnoho pudychodu.

— Ja ne znała Galley zanadto dobre, — skazała Audrey. — Tak, my byli v odnôj klasi v Los Angeles, razom zakônčyli škołu i vsio takoje. Ale, viêdajete, nekotory divčeniata ne velmi rozhovôrlivy. Sama ja ne takaja. Ja lublu vstryčatisie z luďmi i pryjemno provoditi čas — u dobrum sensi, ponimajete, što ja maju na vvazi? A viête i pravda detektyv? Mniê šče ne dovodiłosie vstryčatisie z pryvatnym detektyvom.

— Tak, — skazav ja. — Ale ja z tych nerozhovôrlivych. Missis Lawrence skazała, što vy z Galley žyli v odnôm pokoji.

— Korotki čas, łoni. Jôj udałosie naniati kvartiru, i vona zaprosiła mene požyti v jijiê, koli budu płatiti połovinu najômnoho. Ale čerez paru miseciôv ja znajšła sobiê inše žytło. My zhodilisie, što zhody v nas ne bude, ponimajete, što ja maju na vvazi?

— Ne zovsiêm.

Vona prysiêła na pôčypku stoła, pokołychujučy nôžkoju v nylonovuj pančosi.

— Nu, ja choču skazati, što ładilisie my z joju bajki, ale žyli vsio-taki po-raznomu. Vona ciêły čas deś biêhała, vychodiła i prychodiła v buď-jakuju poru dnia i nočy, a siête było ne velmi pryjemne, koli v tebe robota v stałych hodinach i stały kavaliêr. Z pacijentami v špitalovi Galley była cacoju, ale posli roboty zryvałasie z lenciuha. I durêła od mužykôv. Sama ja ne takaja. Ja ponimaju, diêvčyna maje pravo do pryvatnoho žycia i može robiti vsio, što zachoče, ale našto odbivati chłopci od inšych?

Vona pomału počyrvoniêła, zrozumiêvšy, što vydała sebe. Kruhły hołubyje očy na rumjanum tvarovi pokrylisie lodovym nalotom do uspominu. Se Audrey Graham była najliêpšoju pryjatelnicioju Galley, to v Galley uže ne ostałosie pryjatelnić.

— De vy z joju žyli i koli?

— U serpni i veresni, zdajetsie — urlop u mene byv u lipeni. Galley znajšła neveliku kvartirku na Accacia Court, z odnoju spalnioju, łužka stojali odno koło druhoho. Ale z siêtoho tože ničoho dobroho ne vyjšło.

Vona znov skazała lišnie i počyrvonieła šče mucniêj, až po samy korêńčyki sołomjanych vołosôv.

— Z jakimi mužčynami vona vodiła znakômstvo?

— Z raznymi. Vona ne perebirała — ponimajete, što ja maju na vvazi? — Siêty refren uže začav mene nervovati. — Môj kavaliêr postupaje v college z limitu dla tych, kotory odsłužyli v vôjśku. I viête dumajete, što diêvčyna, kotora tak zadavałasie, bo jeji baťko byv doktorom, abo tak vona kazała — viête dumajete, što vona perebirała v znakômstvach? Zrozumiêło, paru doktorôv z našoho špitala vona tože pudčepiła, ale vony byli žonaty, i v nas na kvartiry ja jich ne bačyła. Šče byli v jijiê chłopci z Safeway, jakiś pomočnik advokata, i šče taki, kotory kazav, što vôn piśmennik, ale pro joho knižki ja nikoli ne čuła. I naveť odin typ podôbny ni to do meksykancia, ni to do italijancia.

— Nazviskuv ne pomnite?

— Bôlšosť z jich ja znała po imeni, koli my znakomilisie. Ja ne chotiêła b kazati vam nazviska doktorôv. Koli chočete, kob ja skazała vam pravdu, to dla Galley prosto obrydło siête miêsto i vona vtekła zsiôl z odnym zo svojich polubovnikuv. U Las Vegas abo v inše miêstie. Vona vse hovoryła, što choče zobačyti sviêt. Vona miêła vysoku opiniju pro sebe samuju. Vykidała hrošy na fatałaški, kotory byli jôj ne po kišeni, i čuť ne čerez deń jiêła na môj rachunok.

U korydory počulisie kroki, i diêvčyna zsunułasie zo stoła. U dvery zahlanuv vysoki mužčyna v biêłum chałatovi. Joho očy chovalisie za velikimi okularami z grubymi čyrvonymi skłami.

— Rentgenogram na stoliê, — skazav vôn. — Audrey, čerez pjať minut buď hotova.

Vôn povernuvsie do mene:

— To vam treba zrobiti levatyvu z preparatom baru dla zavtrašnioho prosvitlenia?

Ja skazav, što niê, i vôn pujšov.

— Vaše ščastie, što niê, — skazała mniê Audrey. — Bojusie, mniê treba iti.

— Vôn prosiv, kob čerez pjať minut. A što viête skažete pro toho Speeda, z puloju v žyvotie, kotoroho dohladała Galley?

— O, to byv Herman Speed. U joho było zapalenie žyvota od otručenia ołovom čy štoś takoje. Niê, z jim vona he hulała. Vôn byv try tyžni na oddiêli C u hrudni łôńśkoho roku, a potum vyjichav z miêsta. Ja čuła, što joho zsiôl vyhnali. Vôn reklamovav bokseruv u Areni, a potum u gazeti napisali, što joho pudstrêlili, u schvatci mižy gangsterami čy štoś napodobi. Ja sama ne čytała, odin doktor mniê skazav.

— Vona ne vyjichała z miêsta razom z jim?

— Niê, koli vôn pojiêchav, vona šče ostavałasie v miêsti. Odnoho večera ja bačyła jijiê z tym meksykanciom, zabyła, jak vôn nazyvajetsie. Terpentin čy jakoś tak. Dumaju, vôn praciovav dla Speeda. Vôn para razy odviêdav joho v špitalovi. Može, Tarantula?

— To taki pavuk.

— Aha. U kažnum razi Galley na durniciu ne vyhladała. Z kim by vona ne tiohałasie, u jijiê byli čortôvśki važny pryčyny. Odno pro jijiê mohu skazati — vona vmiêła pryjemno požyti. Ale što vona zobačyła v tôm typovi, kotory praciovav dla Speeda? Ja tym meksykanciam i italijanciam ne viêru — vony ne šanujut kobiêty.

Mniê vže nadojiêli jeji opiniji, do toho ž vona začała povtoratisie. Ja vstav z krêsła i vyprostivsie.

— Velikie vam spasibo, miss Graham.

— Nema za što. Koli vam spotrebitsie bôlš informaciji, ja budu vôlna v połovini pjatoji.

— Možlivo, ja tohdy siudy pudjiêdu. Pry okaziji, vy rozkazali missis Lawrence usio, što rozkazali mniê?

— Niê, vjadomo. Ne budu ž ja psovati diêvčyni reputaciju v očach matery. Ne skažu, kob u jijiê była preč kiepśka reputacija, inačej ja ne žyła b z joju v odnôj kvartiry. Ale viête ponimajete, što ja maju na vvazi.