* * *
pokôl zmerkne deń
i anhieł ťmy
rozpostyryt bramy krył
a promni soncia
zašnurujut horyzont
hlidžu
jak temry zmiêj
povze
z vselennoji
hłubin
i siêje iskry zôr
u pasjans žytia
novonarodžany prostôr
a stežku dion
stebnuje v znaki kodu
kob v huščy zmančyvych dorôh
jich istinu zberôh
svôj zôrny dar
v deń roduv
koli tvôj peršy kryk
vselenny kalendar
odmiêtiv mih
i nałožyv pečať na skryniu losu
mniê b
iskorku zorê mojiê najti
i jti
na sercia azymut
de mene ždut
po kres
mojoho času
* * *
chvatit chovatisie u son
kob vyrvatisie
iz nutra
betonnych
hłyb
de lohko
každoho
zakuti
u zakon
i kinuti u siêť
bez okon
čerez kotory vidny horyzont
utračanoji dobryniê
ty
tut
mały
oputany v laklivy byt
pohružaješsie
u ocean
tuhi
de milijard takich
jak ty
* * *
rozpostyryliś
parusy
drêmluščych
jôł
vspłyli
na oziero
mhły
zbirajučy
na mašty
muzyku
kotoroju
vibruje
kosmos
roztopyru ruki i ja
vznimusie ponad mhłu
i zahlanu u kołodeć času
kob obačyti
jak mocart
pje
harmoniju
z čary
chorostva
a deś v nizach
v zahonach mhły
siêje kviêtku paporoť tanit
kotoru tak chočetsie
najti
* * *
včora
v sadi zabytoho
ryvsie povch
z joho nôr
vypyrchnuli chmary nepokoju
vyšyvajučy uzory ťmy
na oknach merknuvšych
dušê
pokôl ne zhasne diś
a ja
tasujučy kołodu dion
nadiêjuś vybrati odin
na liêpše
zavtra
* * *
dobro i zło
radosť i sum
jak revers i avers žytia
zabytych mar sviatuju rosu
zberu v začarovany zban
chaj parustki zła v jôm odomrut
odstojitsie žyvaja voda
stary sviêt pomaluju v vesniany izumrud
i uvolu od fałšu i zła
kob ništo ne zmutiło novoha dnia
ni java ni prykry son
ni stary hrêch
što v dušê kutkach
błukaje
jak davni proklôn
* * *
upavšomu v nizy
Hospôď
pošle
iskorku
nadiêji
što nakreslit promeń
u hustiêjuščuj
prostory
viêčnych
sumerok
nad ołovjanym morom
bezkresnoji tuhi
de od viêku brodit
hrychami
nabryjałe
ja
chaj ozaryt joho
prylivom
žalu
stračanoji
šansy
koli ništo ne zabyte
viêr
nichto ne zabyty
* * *
błahosłavlony mih
jaki obdarovav mene
nadiêjoju vertania
do krynici peršoho ja
ale vperuč
treba znajti v sobiê siłu
kob strenuti odičału hrušu
što obrosła dušu
chaj obsyplutsie
hniłki sołodkich hrychôv
koli ne stało voli
kob obujti
natknuvšysie na jich
* * *
v zołotistych promniach bilizny
očyščajetsie vzyšedše
ja
od pylinok błudnych dorôh
v sotach zabytia
de za štodionnym zvonom sujety
hasne promeń
istiny
jaki obiciavsie berehčy
vse i vsiudy
ohlanutisie by vporu
na poputany kłubok dorôh
guzły jakich obmotujut dušu
i pohružajut
v more bezkresnoji žurby
* * *
koli rodišsie na sviêt
odiahnuty u nove tiêło
i viêroju bezsmertia
tvôj byt
napovniany po horyzonty času
šče tliêje
radosť viêčnosti v tobiê
z kotoroju
javivsie
v siej časoprostôr
de od vse i skrôź
kipit
borba dobra i zła
bez peremirja i peredyški
i tut od peršych dion
zbiraješ rany
što dyravjat
lustro kryničnoji duše
kudoju rvutsie siły ťmy
kob zniščyti vspomin žyvy
lubvi vselennoji svitła
tohdy ne raz
perebihaješ u šerenhi zła
de nasytivšyś dovoli
kaješsie u snach
* * *
aby-jak zapisuješ čorhovy deń
i hubiš mysli u prostory
son stiraje kontur słôv
jich sens
nasyčuje čutiom
kotoroho darma šukaješ
sprosonia
v zakutkach dušê
a dnia
jakby zusiêm i ne było
łudiš sebe
što mnoho jich v tvojôj kołodi
i každy
napovnit žycie abyjakove do diś
trvoniane
u sujetiê
štodionnoho
chaosu
na kupołačh
zapluščanych očy
kresliš iskrami nadiêj
i viêryš
što ne zbrydli Bohu
tvojiê pustyje obitnici
* * *
koli deń taki jak diś
što sypletsie vsio z ruk
što viêtior v očy
a mamona v plečy
i zimny pôt povze rosoju
za rozchrystany kovniêr
v zasochłum horli nic nema
kob plunuti na čornoho kota
a sercie dybitsie na sam vspomin
byłoho zła
zatrymajsie
prysiaď
vzhlani na sviêt
što byv uže do tebe
i ne znikne koli znikneš ty
pluń na strach
na vsio machni
v ditinstvo choč na mih verniś
raduhoju tam nakryj
svôj čornobiêły son
na reštu dion
* * *
nam
fundonuli virtualny polihon
koli z nadobłočnych veršyn
bomby
rozryvali kraj
u deń
rozpjatija
Chrysta
łževołočebnym
sypaliś
v ditiačy
sad
nam štodnia
tumanili
u milijonnych tyražach
i teleobrazom
durmanili v prostory chat
kob toje dumav
što chotiat
aby ne to
što
čverat
zło
bo na viêčny
svôj nadiêjutsie sabat
* * *
mniê zbrydło viêryti v raj
jaki čužynci čverat v našum sadi
a pameť prodkuv vdoptujut v nebyt
mniê zbrydło viêryti u čas
koli nadyde dovhoždana vola
j byti soboju vže ne bude vstyd
de ty choroša strôjna siniooka
de ty krasa moja
de ty duša moja
dovhoždana vola
vernusie mati do tebe
pered toboju stanu na koliêni
błahosłavi mene na voli puť
mniê siłu dasť zemla moja pokutna
i ja okovy jich raju rozorvu
de ty choroša strôjna siniooka
de ty krasa moja
de ty duša moja
dovhoždana vola
* * *
koli očnešsie okutany v žudki son
zahlań u prohłubku svojiê dušê
siahni do samoho jadra matčynoji slozy
i orosi svôj tvar
jaki štodnia obołokaješ na sebe
čužy jak słovy
što zaklinajut dobrobyt
na čužôj movi
a deśka tam
v trêščynach staroji chaty
drêmle movy diêdovoji rôj
zatruty šopotom čužych kadił
kob žarom jich
sviatuju pameť okutati u dym
vnesti pud kupoły čužyje słovy
i zbyvsie by čužynciuv son vikovy
no ja vernuś
nebo naostež odčyniu
tam pameť pradiduv najdu
vnesu u chram
de tron terniovy
ukojit stomlanu dušu
słovom
diêdovoji movy
* * *
pokinuty v neobsiažnuj mhliê
slipy na pravdu
hłuchi na rôdny słova
žycia
brentaješ svoho jančarny vzôr
i raniš zvonom čužoji bołtovniê
časoprostôr
odvediany tvojôj simjiê
v sviatyni rodu
de prodki
pokinuvšy zemnuju sujetu
hlidiat
jak z rešeta tvojoho losu
obsypajetsie bliskušče nic
zbutviêłym porochom v nebyt
koli duša tvoja
okutana čužym radnom
laklivym morščytsie vstydom
* * *
ja vcapiêruś v čuprynu planety
krutonu navkôł soncia
u bezdonnu ťmu
u pošukach ludśkoji dobryniê
što na kryłach ptašok
vtekła čerez probite nebo
od virtualnych snôv
łhunôv
što słova odiahajut v velon mhły
i svatajut ludśkôj dušê
durman
promołoty u žornach łžy
kob ty zabyv pro peršy son
de sviêt i ty odno
kob strach utkav
mozgam kapkan
siomu čuhaj bidy
tomu kolčugu zła
tohdy
kuzakoju z myšynych nôr
vypovzeš v novoprostôr
a ja
vcapiêruś v čuprynu planety
krutonu usliêd ludśkoji dobryniê
što može deś
u temry galaktyk
siêje zarodyšy sviêtu
bez jich
* * *
sioj viêk
beremjany matčynoju slozoju
syple nepokôj u žorna moho dnia
u ťmiê budučoho ne baču svojich okon
vony po toj bôk času
a ja okutany u dym
peresypaju pameť čornych dyr
odkôl hłuchi vspomin
ščymit u zakutkach dušê
hasnuvšym
zvonom
zabytoji
lubvi
u horodi bez sadu
zacviła ludśkaja nendza
zaplušču očy na jiê zapach
u domi bez okon
što odpłyve u čovni mhły
odsiôl do nikoli
ja pokinu
kudel zbrentanoho losu
* * *
v domi čornoho sovnyka
spočne navse
žarom času spopelane tiêło
joho tliêjuščy vspomin
žyti bude
pokôl znikajuščy kontur
ne ostyne v sotach pameti
tych chto lubiv
i chto nenavidiv
a ty
proniknuvšy u paralelny sviêt
zasijaješ
žemčužynoju rajśkoho svitła
u vselennum
vodospadi
žycia
što nasytit
raduhu viêčnoji nadiêji
tym
kotory ode
počynajut byt
* * *
połudeń
povis žaroju nad žnivom
i sperchŁymi hubami
zlizuvav baťkôvśki pôt
što pole orošav vikami
i hojiv rany v trêščynach pudošvuv
ja v kołybeli borozny
rytmom sercia miêryv
žavoronkovy zvôn
što nanizany na promni soncia
zviniêv
zernom
zołotistoji
pôžni
a po susiêdśku
odiahnuta v tiêń kopić
obmyvała tvar lilit
raptom son zacviv
peršoji
lubvi
* * *
ozôrany łaskoju
obačyv
jak z žorstvjanoho nebytu
v natchnionum viry
i ožyvaje chorostvo
divočoji lilit
v jiê rajśkim pôzirku
eksploduje jaźń
na milijardy povnokrovnych
ja
zverchbytom
napovnivšych prostôr
błažennoji lubvi
de mojiê blizniačy
ja
vibrujut
akordami
tryjumfu
chorostva
* * *
kłubitsie prostôr
virami chmiêlnoho parkietu
kryžujutsie
lasery žhučych pôzirkuv
i gesty dovhonohich znakuv
neliêtnie chorostvo
vibruje žarom rajśkich obitnić
dla tych
chto
tajinstvo
lubvi
rozmiêniuje na mih
de radužny pulsuje tiêń lilit
što na naturlivum koniovi
ponese v chutlivy haj
nebezkorysnoho kochania
tam nôč kipiš
šukajučy darma
zapachu
peršoji
lubvi
jaki hublaješ
v poti poputnych chorošuch
ja hraznu v obnimkach nočê
z bezdonnia kliču
žonočy obraz tvôj
kotory
zberehčy
choču
* * *
na koliêniach jdeš
syn marnotravny
do sviatoho zdroju
de sloza pokajania
obmyje hrychi
i rosoju laže na serebrany bereh
što za horyzontom dnia
a ode
večur siêje mhłu
žonočych obitnić
kob žarom jich
istiny
spopeliti vspomin
tohdy
zabyvšysie na mih
nyrneš
u bakchanalijuv vir
i znov
bez snu
potu obmyvšysie rosoju
povzeš
do zdroju
što za horyzontom
dnia
* * *
ty
što na obočyni dorohi
tanciuješ
erotyčny rytm
kob
za hrôš chutlivy
lubomu
oholiti vstyd
štodnia hlidiš
jak tvojiê nohi
skačut po koronach
jôł
tohdy dušê tvojiê
upavšy anhieł
kotitsie v bezdonny dôł
i može tam
koli zapluščyt očy
i šuhone za čorny kupoł dnia
na mih vernetsie
v čystiniu divoču
v ditiačych mar
prozrysty sad
de znajde dar
matčynych ruk
što vivru v viêčnosť
znov
vernut
* * *
nôč
nad horodom starym
što pohružajetsie v mahičny sny
i bukiety lichtarôv
tulit zmrôčny uhołki
kudy z veršyn
odiahnuta u serebrysty pył
miêsecia
opuskajetsie
bohinia
v duchmjanu ťmu kochania
kotoroho tajemny zvuki
vspłyvajut
na kryłach
žonočych
hołosôv
v okno mansardy
skôl vdychaju ja
chorostva jich rajśki klič
i pôzirk jich
što rozumu spopeluje guzły
i pohružaje v sadi zabytia
vspomin
koli horyš v prylivovi žaždy
i tôlko deś
v nizach dušê
zabyty
anhieł
čystoji
lubvi
ščymit
jich bačyv dviê
v biêłum i bahrovum
obiêdvi žonočy božestva
odtôk štodnia
pered
vyborom
dobra
i zła
dorohi tretioji nema
