Zrania ja načytavsie pudlaśkich viêršuv Iry Borovik, Zosi Sačko i Viktora Stachvijuka, i dovjôv sebe do takoho stanu, u jakôm nemožlivo było vsediti na odnôm miêsti, ne kažučy pro toje, kob što-leń tołkove robiti.
A tomu deś koło peršoji hodiny ja zaproponovav Halini spacer, kob perestati divitisie v televizor, u jakôm ciêły čas pokazuvali peredačy i filmy z okaziji 10-toji ročnici terorystyčnych atakuv na Ameryku.
Mniê vdałosie perekonati žonku, kob pujti v bôk, u kotory my šče nikoli ne chodili – do susiêdnioji vjoski (i gminy) Uholički (Úholičky), jakaja znachoditsie v odlehłosti odnoho kilometra od našych Velikich Prylepuv (Velké Přílepy) abo i šče bližej. Ale Uholički – značno bôlše zadupje, čym naša vjoska, a tomu nikomu tudy naohuł ne chočetsie choditi. Nam tože do diś dnia ne chotiêłosie.
Halina nasunuła na nohi jakijeś klapki z dovoli vysokim obcasom, i mniê ne vdałosie perekonati jijiê, kob vona obuła štoś bôlš stabilne. Po dorozi šče vyjaviłosie, što i bjustonoš vona nałožyła tože ne zusiêm odpoviêdni. Ja vže znav, što dobrom vsio siête ne skônčytsie... Ale što ž, čołoviêk vse spodivajetsie na liêpše, ne divlačysie na obstaviny.
My spustilisie skrajom vjoski do Podmoranśkoho potoka (Podmoráňský potok), – kotory płyve čerez Veliki Prylepy i Uholički do Podmorani, de vpadaje do Vltavy, – perejšli joho čerez mostok koło sažałki (rybniček) i rušyli asfaltôvkoju v bôk Uholičok. Asfaltôvku z oboch storôn osłaniała derevina, čerez jakuju prosviêčuvało soncie, i nam było zatišno, dušno i fajno. My napstrykali masu zdymkuv na siêtuj dorozi. Doroha była zamkniona dla samochodovoho ruchu, bo v Uholičkach siêta šosa četvertoji kategoryji odsnižania połopała i trochi obsunułasie, i nichto jijiê šče ne poładiv.
Čas od času nas minali roverysty, kotory na zakaz ruchu ne zvoročuvali vvahi. Ja skazav Halinci, što navesnu, koli nazbirajetsie trochi hroša, my kupim sobiê roverê i budem haniatisie po siêtuj asfaltôvci tudy i nazad, koli jijiê do toji porê ne poładiat. Halinka skazała, što perše čym kupiti roverê, ja maju kupiti jôj mebli do kuchni, kotory ja obiciav uže neviď-koli... Zamiś toho, kob promovčati, ja začav puddavati pud sumniêv siête mhliste dla mene obicianie. Koli my dojšli do toho miêstia v Uholičkach, de šosa obsunułasie i zostavałasie nepoładžanoju, kontroversija na temat pryjoretetuv u našum chatnium budžeti była namnôho bôlšoju, čym dviê kupy žužlu abo jakohoś neponiatnoho žviru, jakije tam ležali i perehorodžuvali dorohu...
Ale nam šče vdałosie minuti tyje kupy i dojti do serediny vjoski. My naveť podivilisie razom na jakiś pałac z parkom za derevjannym płotom. Odnak potum nam treba było iti pud horu, kob vyjti z Uholičok na šosu z Velikich Prylepuv do Roztokuv i vernutisie dochaty. Halinka skazała, što vona choče zavernutisie i voročatisie dochaty toju samoju dorohoju, što my pryjšli. Mojiê argumenty, što i na tôj samuj dorozi treba bude tože iti pud horu, jijiê ne perekonali. Vona zavernułasie i pujšła. A ja pujšov daliêj novoju dorohoju, kotoroju šče nikoli ne chodiv...
Po dorozi ja napstrykav zdymkuv, kob usiêm tym, kotory nas tak i ne odviêdajut, pokazati, u jakich malovničych krajobrazach (malební krajina) nam dovoditsie žyti v siêtuj niby-emigraciji.
Neciêły kilometer od našoho domu znachoditsie jakiś TAJEMNIČY OBJEKT z antenoju (zdymok prykładajetsie). Čas od času, koli ja vychodžu v pole na spacer z našym sobakoju Rubinom, my bačym, jak do toho objektu pryjizdžajut samochodom jakijeś TAJEMNIČY LUDE, kob štoś tam robiti. Konservovati antenu? Observovati kosmos? Trymati zvjaź z NATO? Mniê vže ne raz dumałosie, kob pudyjti do tych ludi i skazati jim, što ja zakônčyv universytećki kurs fizyki, słužyv rôk u vujśkach zvjazi, viêdaju angielśku i pudlaśku movy, i poprositi jich, kob vziali mene na praciu, naveť za puv stavki. Było b super... Možna było b choditi do roboty piškom, a na lunch prychoditi dochaty. Abo i jiêzditi roverom po šosiê Veliki Prylepy-Roztoki. Nazad možna było b voročatisie dovžêjšoju dorohoju, čerez Uholički. Naveť koli tam nepoładžana doroha, roverom možna projiêchati...
Na zakunčenie dva fakty pro Uholički, kotory, možlivo, mohut komuś spotrebitisie: a) vjoska peršy raz u pisanych kryniciach zhadujetsie v 14-tum vikovi; b) u 1994 roci koło vjoski zrobili tak zvane ekologične vysypisko horodśkoho smiêtia i odpaduv (opłaty za siête vysypisko składajut lvinu dolu gminnoho budžetu; chorošy hory, jakije vidno na horyzonti na dvoch zdymkach, to same toje ekologične smiêtie).
