Učora my hostili v Velikich Prilepach Siarhieja Anatolijeviča i Siarhieja Ivanaviča. My nahovorylisie za vsiê tyje čuť ne 20 liêt, kotory minuli z času našoho poperednioho spotkania, koli nam vypała ostatnia okazija pohovoryti razom za odnym stołom pro istotny dla nas rečy. A było toje poperednie spotkanie v inšuj historyčnuj epoci, u redakciji „NN” u Vilni. U Velikich Prilepach my ne tôlko vernulisie do starych, nezahojanych tematuv (biłoruśka literatura, kultura i mova i jak jim vyžyvati), ale i znajšli novy, ne menš veredlivy punktiki (rosijśka mova i čy možna jôj pryžytisie v biłoruśkuj kultury?!). Zrozumiêło, ne mohło obujtisie bez rozhovoru pro pudlaśku movu i jeji vychud z biłostôćkoho rezervatu na biêły sviêt. Nu i bez Alaksandra Ryhoraviča, kotory jakraz pudsypav u skarbniciu narodnoji mudrosti novu pryhoršču aforyzmuv pro žabuv, krokodiłuv i pudmyvanie dojarok i sviniarok...

Vernulisie pustovatoju hulicieju našoji vjoski do domu
[1]	[2]	[3]
Foto Jan Masimjuk

A diś rano, vernuvšysie zabortany z ranišnioji prohułki z Rubinom, ja chotiêv zasiêsti pry komputery i napisati svôj vystup na movoznavču konferenciju v Kanadi v serpniovi. Na konferenciji, kotora odbudetsie v University of Western Ontario v horodi London u Kanadi i kotora tradycijno ličytsie odnoju z najvažniêjšych konferencijuv u sviêti v problemach dyjalektologiji i socijolingvistyki, ja peredstavlu naš spôlny z bratom projekt standartyzaciji pravopisu pudlaśkoji movy. To bude odin z tych małych, ale istotnych krokuv, jakije my postavili za ostatni pjať-šêsť liêt i planujemo šče postaviti na dorozi do pryznania mižnarodnoju lingvistykoju pudlaśkoji movy jak normalnoji słovjanśkoji movy. Ale nastroju do pisania ja diś jakoś ne złapav i tomu tôlko poperehladav materyjały socijolingvistuv, kotory pisali pro standartyzaciju pravopisuv takich movuv jak Bhujel u Nepalovi, Igbo v Nigeryji abo Innu-aimun u Kanadi. Ja vže davnovato ne napisav ničoho po-angielśki i mniê treba trochi „rozohrêtisie”, poka napisati siêty socijolingvistyčny tekst. Mniê treba postaratisie šče i tomu, što vôn, čoho dobroho, može okazitisie najvažniêjšym tekstom u mojôm žyci :)

Po 10-tuj hodini ja zaproponovav mojim divčeniatam projtisie do „centru” našoji vjoski, de kilka dion tomu rozstavili „vesiołe mjastečko” – karuzeli, strylnici, elektryčny samochodiki, budki z cukrovoju vatoju i inšy o-pa-pa... My zajšli tudy, koli tam šče tôlko začynali odčyniati tyje budy i naduvati vsiê tyje žaby i krokodiły. Nijakich klijentuv krôm nas tam šče ne było. Svitiło soncie, ale poduvav mocny vitierok, i nam było jakoś neprytulno i smutnovato. Tomu my na ničôm ne pokrutilisie, a kupili Maryli cukrovu vatu na patykovi i vernulisie hołôvnoju i pustovatoju hulicieju našoji vjoski do domu. Provincija, psia mać... Tut fajno odpočati posli tłumnoho dnia v velikum horodi, ale naohuł provincijny čas składajetsie z pustych i podôbnych odin do odnoho mlejkich dion, koli nema za što začepiti ruki i očy... Tohdy chočetsie vypiti. Abo saditi i pudtinati ružy...

Maryla zavvažyła, koli my voročalisie z našoho „lunaparku” dochaty, što tam same začali naduvati jakohoś velizarnoho gumovoho smoka abo inšoho krokodiła... I teper duryt mniê hołovu, kob pujti tudy šče raz, bo jôj chočetsie o-pa-pa na tôj počvaryni... Ja ne viêdaju, jak vykrunutisie. Na razi začav padati došč. Ale što bude, jak perestane? Mokry smok?! Na slizkum smokovi lepi zjizdžati, vytłumačyła mnie dočka...