Učora z rana, koli my v Biłoruśkuj słužbi Radiva Svoboda v Prazi planovali praciu na ciêły deń, Alena Radkievič zaproponovała, kob u zvjazku z antyuradovymi protestami v Greciji my pozvonili jakomuś biłorusovi v Atenach i zapytali joho, za što tam tak napravdu greki bjutsie na huliciach vže kôlki času. Kob chtoś nam vytłumačyv po-ludśki. Čy my ne majemo jakohoś znakomoho biłorusa v Atenach? — zapytałasie licvinka Alena i podiviłasie odrazu na mene, to značyt, na odinoho v redakciji pudlašuka.
Ja znav, čom Alena podiviłasie na mene. A vona znała, što ja siête znaju. Bo vona znała, što ja maju odnoho znakomoho biłorusa v Atenach, a konkretno, biłorusku, kotora znaje ciêłu tuju grećku nerozberychu — Aniu Demjaniuk, moju švagierku, kotora v Greciji žyve vže bôlš čym 10 liêt.
Mniê ne było kudy schovatisie od stydu. Moja švagierka Ania znaje, čom tam bjutsie — skazav ja, ale vona vam siêtoho ne skaže. To značyt, vona vam siêtoho ne skaže po-licvinśki. Bo vona hovoryt tôlko po-pôlśki, po-grećki i po-pudlaśki.
| Divčeniata, jakije vujšli v historyju Pudlaša ni z toho ni z sioho... | ||
 |  |  |
| [1] Alena Radkievič | [2] Anna Demjaniuk | [3] Hanna Souś |
Ty ličych našych licvinôv za durniuv i dumaješ, što vony ne rozberutsie, što vy tam bołbočete po-svojomu? — zapytałasie konkretno Alena.
Zapisujemo pudlašučku i dajemo v efir tak jak je, bez perekładu — postanoviv polišuk Łukašuk, perepuniajučy dyskusiju, kotora obiciała rozvinutisie v bôk porumnania IQ raznych etničnych pudviduv neščastnoho biłoruśkoho etnosu.
Zvoni i zapisuj, skazała mniê po ranišniuj naradi Alena. Nie, Lena, to ty zvoni i zapisuj, koli vže ty siête vydumała. Ja ne hovoru po-pudlaśki, skazała Alena. To ja tebe nauču, to tôlko try-štyry pytani.
Nu to davaj.
Ja poučyv Alenu pudlaśkoji vymovy 3,5 minuty i zrozumiêv, što daliêj vže ne treba. Bo koli ja pouču jijiê šče 3,5 minuty, to nichto ne poviêryt, što Alena Radkievič — rodovita minščanka, a ne rodovita bilščanka. A mniê chotiêłosie, kob było čuti, što po-pudlaśki hovoryt chtoś z minśkim akcentom. Bo hovoryti po-bilśkovomu z minśkim akcentom to 100 razôv bôlš seksualno, čym po-minśkomu z bilśkovym akcentom. Takoho seksu šče v biłoruśkum efiry ne było.
Alena pozvoniła mojôj švagierci i zapisała interviju pro grećki mordobôj.
A tym časom...
Koli nichto ne bačyv, do mene pudyjšła moja inša redakcijna koležanka, Hanna Souś, tože rodovita minščanka. Jan, a ja tože mohu pozvoniti tvojôj švagierci i zapisati jijiê po-pudlaśki? — zapytałasie Hanna. Hanna i Alena — pryjatelnici ne rozliješ vodoju. Ale koli rêč dotyčyt urovnia moderaciji v efiry Radiva Svoboda, to odna škače pered druhu i nichto jich ne može zapuniti. Ja zrozumiêv, što los popichaje mene, moju švagierku i nedobitu pudlaśku movu v kirunku, tak skazati, movno-seksualnoho perełomu.
My, pudlašuki, uže bôlš čym puv stoliêtija hovorymo po-licvinśki, a nikoli nikomu ne vdałosie zastaviti hovoryti licvina po-pudlaśki. A tut, jak toj kazav, jich ne toje što ne treba zastavlati, a prosto odboju od jich nema.
Jak usio prosto — uziati i zapisati čołoviêka po-svojomu. A potum pustiti joho v efir.
U efir pujšło interviju z Annoju Demjaniuk z Atenuv , zapisane Hannoju Souś. Večerom 5 maja 2010.
A interviju Aleny Radkievič my postavili na sajt Radiva Svoboda dniom 6 maja 2010 (http://www.svaboda.org/content/article/2034186.html).
Svoja.org daje vam obadva zvukovyje skopy siêtych historyčnych zapisuv. I fotki divčeniat, jakije vujšli v historyju Pudlaša ni z toho ni z sioho, i vže nema šansuv, kob z jijiê koli-leń vyjšli.
