Ne znaju, nakôlko objidienije stosujetsie z morfologičnym ładom pudlaśkoji movy, ale ja ne znachodžu inšoho słova, kotorym možna było b nazvati toje, što nas spostihło diś w Marylinuj školi – International School of Prague.

Diś my byli na tak zvanum food fair (vystava jiêdła?), jaki siêta mižnarodna škoła organizuje štoroku. Baťki učenikôv (to značyt, materê) varat, pekut i smažat tak zvany nacijonalny stravy i zanosiat jich do škoły na svôj nacijonalny stôł, a potum idut do inšych nacijonalnych stołôv i objidajutsie.

My z Halinkoju na food fair tradycijno reprezentujemo Pôlšču. Halinka na pôlśki stôł smažyt chrustiki abo pončki, a z Pôlščy my šče pryvozimo sękacza. Inšy pôlśki mamy šykujut bigos, gołąbki, jabłecznik, sernik, żurek, pierogi, pryvoziat z Pôlščy kabanosy. Pôlśki stôł – odin z najbôlš popularnych na food fair, choč, može, ne tak popularny, jak vjetnamśki.

Halinka kaže, što to ne vona vydumała słovo objidienije, a čuła joho od kohoś na Biłostôčyni, i to ne raz. Značyt, słovo, choč i zvučyt jak rusizm, je ne menš našym słovom, čym słovo płatije abo słovo sudija. Od dijesłova objiêstisie možna utvoryti pudlaśki imiênnik objidiênie, ale vsiê zhodimosie, što to značno słabše słovo, cym objidienije.

U kažnum razi, toje, što nas spostihło nini, było jakraz objidienijom, a ne objidiêniom.