Na minułum tyžniovi moja druha chryšcona dočka, Krystyna, vychodiła zamuž, i my z Halinoju, Maryloju i Pavłom zjiêzdili na Biłostôčynu. Kirovcioju byv Paveł, kotory ne chotiêv zo mnoju miniatisie, i hierojśko projiêchav 850 kilometruv u odin bôk, a potum, čerez try dni, pryvjôz nas nazad. My jiêzdili na Pudlaše i voročalisie do Prahi vnočê – tak dla nas vyhudniej i bezpečniêj jiêzditi po pôlśkich dorohach.

Moja perša chryščona dočka, Eva, vyjšła zamuž jakichś pjať liêt tomu, i na siêtum vesiêli była vže z mužom i małoju dočuškoju. Eva i Krystyna vrodilisie v odnôm roci, 1980. Baťki Evy žyvut u mojich rôdnych Lachach, a baťki Krystyny – na chutory, kilometry dva od Lachôv. Miêstie, de nachoditisie jichni chutor i šče kilka inšych, lude nazyvajut Obezianovom, ale formalno tyje chutorê naležat do Klenikuv, de vinčałasie Krystyna z Adamom. Adam – pohraničnik, słužyt na pohraničnuj stražnici v Dubičach, a pochodit zo Staroho Kornina.

Vesiêle, kotore vo mniê pudniało môcnu falu nostalgiji i vspominok
[1]	[2]	[3]
Foto © Halina Maksimjuk

Moja simja i siêmji Evy i Krystyny – svojaki, ale ja velmi słabo rozbirajusie, chto kim komu dovoditsie. Koliś treba bude vypytati mamu v Biłostoci, po jakôj liniji v nas siête svojactvo. Zdajetsie mniê, što po liniji mojeji baby, Maryji, kotora pochodiła z toji chutoranśkoji storony, z Buryćkoho – to značyt, z chutorôv, jakije nachodiatsie šče daliêj od Lachôv, čym Obezianovo. Po-mojomu, Buryćkie tože naležyt do Klenikuv.

Vinčav mołodych u klenićkuj cerkvi batiuška Aleksander Vysoćki, toj samy, što chrystiv Evu i Krystynu, i vinčav mene z Halinoju v 1983. Sioholita jomu pomohav vinčati joho syn, kotory tože stav batiuškoju. Zabavno, ale chryščonu materu Krystyny, Zinu, ja ostatni raz bačyv 30 liêt tomu, jakraz na chrystinach. Vona potum vyjšła zamuž i poseliłasie v Biêlśku, de ja byvav i byvaju dosyć často, ale my tak i ne spodosilisie. Čy ja rozpoznaju jijiê diś? – dumałosie mniê, koli my telepalisie našym Nissanom po zabołočanuj i rozgvedzianuj dorozi na obezianovśki chutor. Diakuj Bohu, rozpoznav...

Vesiêle, kotore vo mniê pudniało môcnu falu nostalgiji i vspominok, velmi spodobałosie našuj Maryli, jakaja prosto očy ne zvodiła z Krystyny. Krystyna była ošołomlalno hoža v šlubnum płatijovi, i faktyčno možna było zadivitisie i zhubiti očy. Jak ty budeš vychoditi zamuž, to tobiê treba vinčatisie v klenićkuj cerkvi, tłumačyv ja našuj Maryli. Bačyš, jak tut fajno vinčajut? Tak, i cerkva ode bôlša, čym u Prazi, fachovo ociêniuvała sytuaciju naša vuśmiliêtnia dočka. A kôlko liêt šče mniê treba čekati do vesiêla?

Vesiêlna besiêda odbyvałasie v Biêlśku, u bankietnuj sali restauraciji „Pudlasianka”. Čuť ne vsiê hosti hovoryli po-svojomu, što mene velmi pozytyvno zdiviło. Naveť staršy svat mołodoji (syn brata jeji mamy), jakomu na vyhlad było liêt 23-24, hovoryv po-pudlaśki bez akcentu. Ale z małych diti po-svojomu hovoryła vže tôlko naša Maryla, kotora vyklikała nemałuju sensaciju sered hosti, jakije začypali jijiê po-pôlśki, a vona odkazuvała jim po-pudlaśki.

To było moje perše vesiêle, na kotorum ja ne vypiv ni grama horêłki. Kob mniê ne było zanadto smutno i samotno, Halina tože ne vypiła ni krapelki. Ale nam było ne tôlko nostalgično, ale i velmi vesioło. Napravdu.