Istniêjut teksty, napisany jakby tôlko spicijalno dla nas. Začynajemo čytati taki tekst i od razu perenosimosie v stan „Božoji łaski” — jak dobre, što nam pošychovało natrapiti na joho! Bo možna było i ne natrapiti. I same v taki čas dokładno rozumiêjemo, što naše žycie — to prypadkovy stiah neprypadkovych zdareniuv.

Štoś podôbne zdaryłosie mniê z tekstom „Słownictwo wsi Kuraszewo koło Hajnówki”^1 2 3 Jana Petručuka u 2004 roci. Ja vže tohdy dumav, štó mniê treba zrobiti, kob našu tajemnu „vjoskovu movu” na Pudlašy perevesti v stan javnoji „horodśkoji movy”, koli osenieju 2004 Alicija Petručuk skazała mniê, što jeji baťko napisav CIÊŁU DOKTÔRŚKU PRACIU pro siêtu movu. Ja odrazu odčuv, što naša rozmova z Alicijeju v pivnôm bary v Prazi była NEPRYPADKOVA.

Pracia doktora Petručuka stałasie dla mene važnoju inspiracijeju, kob zasvojiti osnovny kurs gramatyki i postaratisie prydumati jakijeś tołkovy praviła dla movy, kotoru ja stav nazyvati pudlaśkoju. „Kurašôvśka mova”, jakuju doktor Petručuk zapisav u peršuj połovini 70. liêt minułoho stoliêtija, praktyčno mało čym odrôznivajetsie od literaturnoho standardu movy, kotory my pošyrajemo čerez Svoja.org. A tomu pracia „Słownictwo wsi Kuraszewo koło Hajnówki” — jakaja mniê bačytsie jak odin z najvažniêjšych biłoruśkich tekstuv, napisanych na Biłostôččyni naohuł — ničoho ne stratiła zo svoho značenia i nini. Osoblivo jeji „kurašôvśki” słovnik, kotory po diś deń zostajetsie najbôlš solidnym doviêdnikom po leksyci i frazeologiji pudlaśkoji movy.

Mniê ne pošychovało spotkatisie z doktorom Petručukom osobisto. Ale ja znaju, što vôn pročytav môj tekst „Słownik, słovnik!” z červenśkoho numeru „Czasopisu” v 2005 roci, de ja pryznaju joho nezaperečnu zasłuhu v uratovani našoji movy od zabytia. Tomu pry siêtuj okaziji mniê chočetsie šče raz povtoryti ostatniu frazu z toho artykuła: Spasibo, pane Petručuk!

Praha, styčeń 2009