Večur 14 hrudnia bôlš napominav „Хворую восень” Nataliji Arsiennievoji, (Дождж імжыць ужо некалькі дзён,/ I на сьвеце так нудна і шэра...), čym tuju vesiołu Bohdanovičovu zimu (Здароў, марозны, звонкі вечар!/ Здароў, скрыпучы мяккі сьнег!..) abo sniêžno-morozny zimy, jakije ja pomentaju iz sveji mołodosti. Tak było na dvorê, ale v Biłoruśkum muzeji, de šykovałasie premjera spektaklu pro biêženstvo 1915 roku, było tepło, prytulno, svôjśko i trochu tłumno. I ničoho divnoho, bo zobrałosie tut z puv sotni ludi jak ne bôlš, ochvôtnych pobačyti šče odnu postanôvku Joanny (Asi) Stelmašuk-Troc. Peršym, z kim ja „spiknuvsie” na schodach, byv posoł pôlśkoho Sejmu Jevhien Čykvin. Ale sered publiki perevažała mołodiož.
Asia robit tak, što ciêłu publiku vpuskaje do sali v ostatniuj chvili. I tut nastupaje momentalna zmiêna klimatu, kob ne skazati — jak u rozkazach pro Harry Pottera... To jakiś magičny moment — čołoviêk raptom traflaje v realiji pudlaśkoji vjoski. Ne konečno teji z počatku XX viêku, ale, može, i teperyšnioji — pokinutoji i vymirajuščoji. Kusok płotu z ostrokołuv, łavočka, sunduk, stôł — scenografija ne vydumana, ale autentyčna, i tak barzo symbolična. Ciêły spektakl — to biêženstvo v pigułci, to doskonała lekcija historyji, pokazana v sposub komunikatyvny i na zrozumiêłuj usiêm movi. Na protiahu puv hodiny času my možem pobačyti, jak lude pokidali svôj dôm, jak jim žyłosie v dalekuj Rosiji i jak vony voročalisie na svoju baťkuvščynu, a taksamo my častkovo možem zrozumiêti, što vony odčuvali. Mastaćka vartosť spektaklu nesumniêvna — vydatna ihra i mova mołodych aktoruv z Hajnuvśkoho i Bilśkovoho biełlicejuv, dobre pudobrany muzyčny motyvy, jakije chłopci hrali na tak popularnych koliś na našych siołach harmoniach.
Naperedodni sotoji ročnici eksodusu našoho narodu u hłubinu Rosiji Asia Stelmašuk-Troc pry pomoščy perekładčyka Jana Maksimjuka i razom z našoju mołodiožoju (Magdoju Havryluk, Marysioju Kravčuk, Jakubom Maciejukom i Michałom Skorbiłovičom) stvoryła nezvyčajno ciênny artystyčny i edukacijny spektakl.
