Калі надыдуць доўгачаканыя моладзьдзю канікулы, тады і мы — дарослыя — пераконваемся, колькі ўсё ж значыць у нашым жыцьці школа. У час навучальнага году нашы дзеткі выходзяць на шэсьць-сем урокаў у школу і мы пачынаем займацца нашымі дарослымі справамі, а вось канікулы нагадваюць, што вось тут, побач, з дня ў дзень, трошку на нашых вачах, а трошку і па-за імі, сталеюць нашы нашчадкі. Лета — гэта тая пара, калі мы можам кругласутачна папрыглядацца дзецям і дзівавацца хуткаплыннасьці часу ды нашай у ім прысутнасьці. Дзеці, бо сваім бацькам яны назаўжды застануцца дзеткамі, падрастаюць і сталеюць вельмі хутка. Болей таго — яны з усёй сваёй моцы прагна вырываюцца ў даросласьць, ірвуцца туды хутчэй чым мы — дарослыя — гэтага жадалі б.

Канікульная свабода
[1]	[2]	[3]
Фота © Аляксандры Максімюк

Мы самі вельмі хутка забываем досьвед нашай уласнай маладосьці ды пачынаем нанава перажываць за яго, калі да дарослай маладосьці набліжаюцца нашы дзеці. Наймацней тое бачна зноў жа летняю парой, калі моладзь арганізуецца ў рознага кшталту самастойныя выезды. Самастойнасьць падарожжа зьяўляецца для іх найвялікшаю каштоўнасьцяй — яны гатовыя ахвяраваць дзеля гэтай самастойнасьці нават усімі выгодамі, абы толькі пару дзён па-за бацькоўскім домам і вачыма.

Ці трэба ўсякаю цаной ды як найдаўжэй трымаць іх у полі нашага бацькоўскага зроку, калі і так вядома, што жыцьцё нясе непазьбежныя рэчы і зьявы, якія раней ці пазьней прымусяць і нашых дзяцей здаць найважнейшы экзамен — экзамен па самастойнасьці думак, сьветагляду, па самастойнасьці выбару жыцьцёвага шляху? Штосьці падобнае я спрабаваў тлумачыць бацькам сяброў і сябровак маёй дарослай дачкі-ліцэісткі, калі стаялі мы на беластоцкім вакзале і чакалі адыходу цягніка, якім нашы дзеці — грамадка файных дзяўчат і такіх жа файных хлопцаў — вырываліся ў Гданьск на тыдзень сваёй канікульнай свабоды ад бацькоўскага дому і нагляду. Ніхто з нас, бацькоў, спэцыяльна і не пярэчыў маім словам, але кожны ў момант таго нашага чаканьня ад’езду цягніка асьведаміўся, як лёгка мы забылі нашу маладосьць і тое, што быўшы ва ўзросьце нашых дзяцей, шмат хто з нас жыў ужо па-за полем бацькоўскага зроку і ніякая крыўда ад гэтага нікому ня дзеялася. Ну дык, чаму ж мы іх так з усёй моцы трымаем, калі бачым, што яны самі хацелі б ужо нечага адваротнага? Няма на гэта лёгкага і адназначнага адказу — відаць, пэўныя рэчы і зьявы мусяць у гэтым сьвеце перажывацца нанава з кожным сьвежым пакаленьнем.

Пакуль ад’ехаў цягнік з нашымі дарослымі або амаль дарослымі ўжо дзеткамі, мне ўспомнілася размова з майго студэнцкага часу, калі сябра расказаў мне пра адну сваю знаёмую дзяўчыну, якая з паўднёвага канца Польшчы пайшля вучыцца ў Шчэцін.

— Чаму цябе так далёка кінула ад дому, — пыталі ў яе сябры-студэнты.

— Бо кінуцца яшчэ далей — ужо не было куды, — адказвала яна.

Усю пачатковую і сярэднюю школу дзяўчыне нельга было і кроку ступіць без бацькоўскага нагляду. Ну, дык калі прыйшла пара выбару вучэльні, тады яна ірванулася як мага далей ад свайго дому.

А як далёка пойдуць вучыцца нашы дзеці, ці вельмі далёкіх або вельмі блізкіх стануць яны шукаць унівэрсытэтаў, калі прыйдзе ўжо тая пара? Адказ ужо вельмі блізкі.

Лета — настальгічная пара, калі зьдзіўляешся хуткаплыннасьці часу.