Artykuł ten piszę po polsku i po-svojomu na przemian. Po pierwsze, żeby było trochę weselej. Nie wiem jak Państwo, ale ja po przeczytaniu w „Czasopisie” comiesięcznego felietonu apokaliptycznego w wykonaniu Sokrata Janowicza mam przede wszystkim ochotę rozpędzić się i porządnie walnąć (...) »»

Čom ja ode pišu po-svojomu? Samy prosty odkaz na siête pytanie — tomu što vvažaju „Nivu” za svoju gazetu. Za gazetu, kotoru čytaju od času, koli mniê było 11-12 liêt i ja šče chodiv do škoły v Horodčyni (narvuvśka gmina). I za gazetu, u kotoruj ja zaroblav na chliêb jak žurnalist (...) »»

To znaczy, po jakiemu? I gdzie? Mój postulat pisania „po swojemu” dotyczy języka, którym na co dzień posługuje się wciąż jeszcze znacząca liczba Białorusinów — tak zwanych pudlašôv — mieszkających na Białostocczyźnie pomiędzy Narwią i Bugiem. Język ten — a właściwie zbiór wiejskich (...) »»