Do Biêlśka my perejiêchali, koli mniê akurat stuknuv ročok. Mama dojšła do vyvodu, što bôlš z testiami v odnôj chati ne vyderžyt, što jijiê zamučat, i zastaviła tata, kob perejiêchati do Biêlśka. Kob to šče odny testiê, ale v Ploskach jich usiêch była povna chata, bo šče i tiotka doma žyła, i diaďkôv, musit, zo troch. Usiê vse kryčali, svarylisie, nichto ne deržav poradku. Mama tam tiažko praciovała, ale nichto nikoli jôj za toje ne podiakuvav.

Baťki najšli pokojčyk u odnoji hospodyni na Ogrodovuj, teper na tôm miêsti stojat bloki. Hospodynia pochodiła z Kutłôv, była vdovicieju, u jijiê byli try dočki. Zlitovałasie vona nad mojimi baťkami i pryniała jich do sebe. Naš pokojčyk byv velmi malutki. Što tut hovoryti: zmistiłosie tam łôžko, na kotorum spali mama z tatom, šafa, moje łôžečko i velika tuboretka, na kotoruj my jiêli. Môj vozik stojav u siêniach, bo bôlš nihde ne było dla joho miêstia. Mama varyła jiêdło na odnôj plitiê z hospodynioju. Za tyje try roki vony ni razu ne posvarylisie ani ne perehovorylisie. Ja našu hospodyniu nazyvała babunioju. Koli mami treba było kudy-leń pujti čy naveť pojiêchati, to babunia abo jeji dočki mene pilnovali. To pry jich ja naučyłasie choditi i hovoryti. Do diś pometaju hołos babuni, dotyk jeji ruki na mojôj hołoviê, jejiny dobry očy. Najstarêjša dočka babuni była vže zamužom, miêła diêvčynku Miru, tôlko rôk starêjšu za mene, i my z jeju vse razom bavilisie. Koli u jich urodivsie chłopčyk, to moho tata poprosili na chryščonoho baťka. My hulali na vesilach u jeji dočok i ščê mnôho liêt chodili odny do druhich. Babunia miêła veliki sadok. Jabłyka i hruški my jiêli i zimoju. Najperuč dospivali paperuvki, a potum pasuvki, košteli, malinôvki, antonôvki... Ja to najlepi hruški lubiła, teper vže nema takich gatunkuv, jakije rosli v babuni...

Babunia často rozkazuvała mniê i Miry razny historyji, diś ne pometaju, čy to byli kazki, čy štoś inše, ale my sidiêli jak dviê vorony i słuchali jijiê z rozdziavlanymi rotami.

Ale najfajniêj było, jak my prydumuvali, jak to bude, koli v babuninoji dočki bude vesiêle.

— Napečemo mjasa, navarymo kartopel — začynała babunia.

— Babuniu, babuniu! Płatije Lili treba kupiti najperuč, i dovhi velon.

— Tak, tak — chitała hołovoju babunia. — I mnôho hosti zaprosimo. Ale kudy ž my jich pomiêstimo?

— Treba bude vsio z chaty povynositi — tverdo kazała ja. — Vynesemo šafu, kredens... — ja začynała pereličuvati.

Babunia potatakuvała, chitajučy hołovoju.

— I sunduk, i łužka, i piêčku...

— Oj, Galečku, piêčki ne možemo vynesti — smijučysie kazała babunia.

— Čom? — zdivlałasie ja.

— To ž bačyš, vona prymociovana do pudłohi. A jak by raptom zimno zrobiłosie, to što tohdy? I jiêdło treba ž bude pudohryvati.

— Nu tak — odkazuvała ja považno, ne bačučy tohdy, što babunia vže zo smiêchu čuť hovoryt. — To budemo tanciovati kružka piêčki.

U babuni piêčka, a chutčêj plita zo stinôvkoju, stojali poseredini chaty, tak što v kažnum pokoji znachodiłasie jeji častka. Tym sposobom usiudy było tepło. I faktyčno, koli b poodčyniati vsiê dvery, to možna było b napravdu tanciovati kružka.

— Babuniu, a koho budemo zaprošuvati na vesiêle? — pytałasie ja.

— Nu, davaj budemo dumati.

— To najperuč Miru z baťkami, potum Aniu, susiêduv Ninu i Kolu, mene z tatom i z mamoju...

— Nu a Snarśku tože zaprosim?

Neviď-čom susiêdku ja velmi ne lubiła i odkaz vse byv odin.

— Niê, jijiê ne budemo zaprošuvati. Jôj vydujemo pompkoju očy.