Jakiś čas tomu ja vziavsie perekładati novelu Oksany Zabužko „Kazka pro kalinovoho svistiolika” („Казка про калинову сопілку”) na pudlaśku movu.

Kažnomu, chto kaže, što naša pudlaśka mova – ta taki peryferyjny dyjalekt ukrajinśkoji, ja radžu porumniati oryginał noveli Zabužko i môj perekład. Tak dla ohulnoji edukaciji...

Ale ja vziavsie perekładati siêtu rêč ne dla toho, kob kohoś perekonuvati, što pudlaśka mova – to ne ukrajinśka. Ja perekładaju siêtu rêč na zakaz. Odna mołodaja osoba, jakôj siêta novela spodobałasie v pôlśkum perekładi, poprosiła mene, kob ja perekłav jijiê na pudlaśku movu, bo vona choče postaviti na osnovi siêtoho tvoru spektakl. I pokazati siêty spektakl v Centry edukaciji i promociji biłoruśkoji kultury v Ščytach dla tamtejšych ludi. Kob vony narešti pobačyli i počuli štoś zo sceny na svojôj movi. Tak skazati, peršy raz za 500 liêt.

Nu to jak mniê było odkazatisie?

I teper ja sidžu ode v Prazi, 700 kilometruv od tych teatralnych Ščytôv, i perekładaju Zabužko. Novela genijalna, ale napisana vona cholerno tiažkim stylom i leksyčno nastôlko bohatoju („dyjalektno-regijonalnoju”) movoju, što mniê raz-po-raz dovoditsie zahladati do velikoho tłumačalnoho słovnika ukrajinśkoji movy (170 tysiač słôv), ale pryblizno 20% słôv i tak tam ne znachodžu...

Ale ja ne narykaju, pudohryvany nadiêjeju, što, može, mniê dovedetsie pobyvati v Šcytach, u jakich ja šče nikoli ne byv, i pobačyti teatralnu postanôvku na svojôj rôdnuj movi. Dla takoho oborotu spravy varto na siêtum sviêti šče trochi požyti.

A vsiêm inšym, kotorym ne dovedetsie poperekładati Zabužko na svoju movu i pokajfovati, jak kajfuju teper ja, ja proponuju kusok perekładu – work in progress, tak skazati – jaki, jak na siête ne podivitisie, je milovym kameniom na našuj dorozi do povnopravnoho zamociovania pudlaśkoji movy v našum žyciovi.