Dokładno miêseć nazad zjiêzdiv ja z synom do Vrocłava, de odbyłasie velika muzyčna impreza dla mołodiožy – spôlne hranie muzyki Jimi Hendrixa na horodśkôm rynkovi.

Zrazu, koli syn stav ono mene namovlati na spôlny vyjizd, ja zapalivsie do vyciečki — ide dovhi vikend, 1-3 maja, i vsioj narod začynaje kudyś vorušytisie i perti. Odozvałosie vo mniê taksamo jakojeś takoje počucie z mołodosti (koli mniê było tôlko liêt, jak synovi teper), što v muzyci, słuchati kotoroji my jiêdem – je šče jakojeś dodatkove posłanie, kotore maje siłu zminiti los čołoviêka i sviêtu...

Koli ž pryjšła pora vyjizdu, to ja mało-pomału vernuvsie dumkami na uroveń svojoho teperyšnioho 44-liêtnioho dosvidu, i jiêchati v takuju daleč – 500 km – mniê môcno odchotiêłosie. Ja zmjav v sobiê ciêłu neochvotu, kob ne rozčarovati syna, kotory maje povne pravo perežyvati svôj 17-liêtni viêk podług nadiêjuv i spodivaniuv mołodosti, a ne mojeji spiêłoji spraktykovanosti i rozumu. My zahruzili do samochoda spalny miški, hitaru, zapas jiêdła, termos z kavoju, i rušyli...

[1]	[2]	[3]
[4]	[5]	[6]
[7]	[8]	[9]

Rušyli velmi raniutko, bo chitro podumali sobiê, što takim sposobom chutko i bez velikoho trafiku pereskočym čerez Varšavu i daliêj uže podujem prosto na Vrocłav. Ale ne vsio spovniajetsie do kuncia idealno. Vo vsiôj Pôlščy veliki horody modernizujutsie i liêtom vony môcno poperehorodžuvany dorôžnymi robotami. Koli lotom bliskavici my vže čuť ne probilisie čerez ciêłu Varšavu, bodaj, na ostatnium istotnum (i perekopanum) rozjiêzdovi my ne rozčytali dobre vkazalnikuv i, zamiś na svojôj trasi, okazalisie v pudvaršavśkum mjastečkovi Pruškovi – „stolici pôlśkoji mafiji”.

Było šče pered šostoju hodinoju rano, i my perežyli ciêły bôl, kotory dosviêdčuje čołoviêk, jaki zbivsie z trasy i okazavsie v miêstiovi, de nema prostoho i čytelnoho oboznačenia dorohuv, a z uvahi na ranniu poru ne vidno i nijakoho mistiovoho žytela, u kotoroho možna zapytati pro zhublany kirunok.

My objiêchali Pruškuv i tak, i navskosiak – i ne znajšli nijakoho prostoho vyjizdu... Na ščastie popavsie nam na očy odin starêjšy viêkom žytel, kotory vyvodiv rano sobaku. Po-mojomu, siêty čołoviêk vyhladav same jak emerytovany „capo di tutti capi”. Najvažniêjše odnak, što vôn doskonało znav ciêłu lokalnu geografiju – vôn potłumačyv, jak mistiovymi dorohami chutko vyskočyti na našu trasu bez voročania do Varšavy. U ohulnum rozlikovi my zabłudilisie ono na jakijeś puv hodiny.

Daliêj usio pujšło hładiutko i bez pryhoduv. U Vrocłavi my byli, jak i zaplanovali, 1 maja pered obiêdom, i miêli mnôho času, kob pohlediêti horod, poka pujti na toj najvažniêjšy plac, de para tysiač mołodych hitarystuv z ciêłoji Pôlščy šykovałosie, kob ustanoviti novy rekord knihi Guinessa po spôlniomu hraniovi kompozyciji „Hey, Joe”.

Kob trapiti u knihu Guinessa, treba stisło vykonati vsiu proceduru i formalno dokazati svôj rekord. Usiêch hitarystuv, kotory pryjiêchali vziati vdiêł u imprezi, rejestrovali čerez piśmovu ankietu, kotoru mołody hitaryst pudpisuvav i pokidav organizatoram – uzamiên vôn otrymuvav certyfikat udiêlnika. Pro kôlkosť hitarystuv viêdomo jakraz podług kôlkosti siêtych ankietuv.

Skažu, što nijakoho rekordu vstanoviti v 2010 rokovi ne vdałosie – u spôlnum hraniovi vdiêł vziało ohułom 4500 hitarystuv. Ale to nevelika bida – rekord i tak naležyt do horoda Vrocłava, łoni tam na identyčnuj imprezi zobrałosie 6500 hitarystuv.

[1]	[2]	[3]

Z punktu pohladu mojoho spiêłoho rozumu, nema velikoho značenia, čy vstanovili taki rekord, čy niê. Važne toje, što horod znajšov sobiê kapitalny pomysł na samopromociju – kažnoho roku v časi majovoho dovhoho weekendu jiêdut siudy tabuny mołodiožy, a razom z joju i mnôho dorosłych, i vsiê vony zostajutsie ode 2-3 dniê, pokidajučy kupu hrošy. Rekord Guinessa to taksamo vrocłavśki pomysł, jak zahospodarovati nasliêdstvo 1 maja – z usiêch tych tysiač hitarystuv, kotory ihrajut na rynkovi muzyku Hendrixa, organizatory formujut potum peršomajovy pochôd, kotory ide čerez horod pud čyrvonymi stiahami, de zamiś proletarśkich hasłuv — muzyčny, a zamiś Lenina-Marksa — Jimi Hendrix, idol mołodiožy mnôhich pokoliêniuv. Napravdu velmi fajno i kulturno siête vsio vyhladaje. Pochôd ide na odnu z horodśkich vyspuv na ryciê Odry, de ciêła impreza protiahujutsie koncertami zaprošanych „peršoligovych” hosti z Pôlščy i zahranici.

Ja šče dohlediv-počuv svojim spiêłym uchom mnôho vychovavčych notuv u tôm, jak sebe povodili na sceni dorosły muzykanty – idoli i vzory, do kotorych sprobuje nabližytisie v svojôm žyciovi velika časť mołodych hitarystuv. Siêty dorosły muzykanty, promovlajučy zo sceny do svojich mołodych słuchačôv i nasliêdnikôv, velmi taktôvno, ale i odnoznačno propoviêduvali takije žyciovy vartosti jak koležeństvo, simja, dobra edukacija... Vony taksamo peresterehali svojich potencijnych nasliêdnikôv pered narkotykami i alkoholom — krôm talentu, propoviêduvav mižy pisniami vokalist pôlśkoho „TSA”, najvažniêjšym vašym pudšturchom chaj bude praciovitosť. Kotory ž hitaryst-počatkôveć ne chotiêv by ihrati tak, jak ihraje Andrzej Nowak u kompozyciji „51”..?

Ja i môj 17-liêtni Tomek zamučylisie i povbivalisie siêtym muzyčnym maratonom do nemožlivosti, ale dobry nastrôj i počucie zadovolenia nas ne pokinuło ni na odnu chvilu, koli nam pichotoju treba było sperša dovho šukati odpoviêdnioho prystanka nočnoho autobusa, a potum dovho, čerez ciêły Vrocłav, jiêchati do našoho nočliêžnoho pokoja. My vsiu siêtu dorohu dovho i ščêro hovoryli pro naše žycie, plany i mary. Ja nikoli i ne dumav, što moja vže prominuła mołodosť dasť mniê až tôlko pryjemnych reminiscencijuv, kôlko mniê zhanułosie za čas nočnoji dorohi z synom na odpočynok.

Posli maratonu muzyki była nediêla 2 maja, i my proveli jeji, šče raz ohladajučy vrocłavśkie staroje miêsto — teper uže z prespektyvy ludi, kotory prospalisie i odpočali posli dorohi. My schodili, jak i naležało v nediêlu, u vrocłavśku katedralnu cerkvu, de odstojali ciêłu jepiskopśku liturhiju. Velmi spodobałasie mniê gotyka chramu i tepło, z kotorym jepiskop Jeremija zvernuvsie posli słužby do svojiê pastvy — jak do simjiê, u kotoruj kažnoho simiêjnika vôn znaje z imja, nazviska, a naveť i z charaktieru...

[1]	[2]	[3]

Posli Tomek zakomunikovav, što vôn obovjazkovo musit ponapisuvati i vysłati počtôvki do troch diêvok iz svojeji klasy, bo inačej vony ne dadut jomu žyti — nam musovo było de-leń spokôjno prysiêsti. Ja skazav, što zavedu joho do odnoho dovoli dorohoho, ale fajnoho baru-brovaru „Spiž”, de na miêsti varat pivo i majut joho velmi smačny temny gatunok.

— Nu, — skazav Tomek pro temne pivo, koli my vže byli na miêsti, — koštuje jak guiness v Biłostoci, ale značno lepi za joho smakuje...

Ja ne miêv jak siêtoho spravditi i viêryv jomu na słovo. Najmucniêjšy napitok, kotory ja teper pju, to podvôjne espresso. U mojôj mołodosti ne było jak porumniati guinessa z temnym vrocłavśkim „Spižom”.