Za każnym razom, koli naviêdaje mene v Pôlščy brat, vse nasłuchajusie jak môcno zanedbalisie znakomy, kotorych vôn poodviêduvav. Joho pretensiji naohuł polahajut u tôm, što lude žyvut i ne čytajut ničoho z tych rečuv, kotory choč trochu prymušali b zadumatisie nad žyciom i miêstiom čołoviêka v tôm žyciovi.
Ja postanoviv, što ne budu do kuncia opuskatisie — i choč daliêj nema v mene pomysłu jak tut pročytati časom što-leń z literatury, pro što možna było b pohovoryti z bratom i ne vystavitisie na joho krytyku, — to ja stav regularno choditi do kina na vsiê najvažniêjšy premjery. Môj brat často kaže, što vsiê najcikaviêjšy filmy vôn bačyv u 70-tych i 80-tych liêtiuch. Ja naperekôr siêtuj joho prykazci šukaju vartostiuv (abo choč jichnich probliskuv) v tôm, što pokazuje teperyšnia kinematografija.
| Vsio, što ja pohlediêv było nevirohôdno zgrabne technologično | ||
 |  |  |
| [1] „Ghost Writer”: Ewan McGregor | [2] „Shutter Island”: Martin Scorsese i Leonardo DiCaprio | [3] „Inception”: Ellen Page i Leonardo DiCaprio |
| Foto © Summit Entertainment, LLC; Paramount Pictures; Warner Bros. Entertainment | ||
Vsio, što ja pohlediêv v kinovi za siêty rôk, było nevirohôdno zgrabno zroblene z technologičnoho boku. Ja po prostu sam dla sebe odkryv, što filmy, kotory teper krutiatsie, je doskonały technologično. Treba skazati bôlš, społučênie komputernoji technologiji z tradycijnoju kameroju stało vže normoju teperyšnioho kina. Posli peršoho „Matriksa” i druhoho „Terminatora” – koli možna tak arytmetyčno pudvesti nekotory etap v rozvitkovi kina — tiažko vže sobiê i podumati, kob v filmovi, kotory choč trochu zamachujetsie na hit, ne byli skorystany komputerny efekty i vsio bohaćtvo, kotore za jimi sliêduje. Pry vsiôm že siêtum, vyłučno sama technologija ne daje nijakoji nasołody v filmovi. Prykładom tut može posłužyti typova amerykanśka sensacija „Salt” pro ulubjonu v Ameryci temu zbavlania dobrymi agentami sviêtu od zagłady, kotoru pudšykovali kiepśki rosijśki agenty. Najbôlša vartosť siêtoho filmu, to sceny v kotorych pojavlajetsie Daniel Olbrychśki i hładko hovoryt po-ruśku. Krôm siêtoho, posli dvoch-troch dion, nichrena vže ne pomniš z pobačanoho.
Filmom, kotory vsio ž mniê zapometavsie, byv v siêtum sezoni „Ghost Writer” Romana Polanśkoho. Zapometavsie vôn mnie po pryčyni pevnoho nedosytu, kotory ja miêv vychodivšy z kina. Tytulny autor-vidmo piše autobijografiju brytanśkomu premjerovi — svoju robotu vôn počynaje v sytuaciji, koli poperedni pisatel-vidmo, kotory miêv odredahovati vsiu knihu, zahinuv v ne do kuncia jasnuj obstanôvci. Film maje svoju intrygu i tajemniciu, ale ja i v połovini ne nasytivsie jim tak jak koliś słavutym „Frantic” z Harrisonom Fordom v hołôvnuj roli. Hołôvnym motyvom „Frantica” była neporadnosť naivnoho amerykancia, jaki napinaje vsiu svoju fizyčny siłu i siłu intelektu, kob rozbłytati nečekanu zahadku, kotoru našykovav jomu los v čužôm miêstovi. Šukajučy svojich odkazuv hieroj vede nas, dniom i vnočê, čerez bohemny Paryž z vsima divnymi typami, kotory stajut na joho dorozi. Takoho odmiêtnoho i dobre odmalovanoho hołôvnoho motyvu v filmi „Ghost Writer” mniê ne chvatiło.
Byli v siêtum roci i dva pravdivy hity — „Shutter Island” i „Inception”. Obadva filmy stavili pered hledačom čuť ne ontologičny pytania, kažny rozkazuvav pro hłyboku tajemniciu, napruha tam i tam była znakomito vyrežyserovana, akcija tam i tam rozyhryvałasie na mnuhoch urovniach, a posli vsioho było toje, što chiba kažny hledač lubit najbôlš – pytaniuv okazuvałosie bôlš, čym odkazuv na jich. Na „Shutter Island” ja namovlav brata, ale vôn musit tak i ne pujšov na film. Na „Inception” ja namoviv žônku i syna, kotory pujšli razom i razom mniê potum podiakuvali za dobru pudkazku i nezmarnovany čas.
(A ja diakuju Jackovi Prokopiukovi za komentar pro nestaču novych artykułuv na sajti. Tekst, kotory ja tut vže kunčaju, ležav u mene miêseci dva, ja nijak ne môh zobratisie, kob do kuncia joho odładiti do svojoho bloga.)
